੨੦ ਫੱਗਣ ੨੦੦੮ ਬਿਕ੍ਰਮੀ ਦਿਨ ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਜਨਮ ਸਾਖੀ ਲਿਖਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ
ਮਾਲਵੇ ਦੇਸ ਵਿਚ ਇਕ ਮੱਲਾਹ ਪਿੰਡ ਹੈ । ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਉਥੋਂ ਦੇ ਵਸਣ ਵਾਲਾ ਇਕ ਸਿਖ ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ
ਸੀ ।ਉਹ ਭਜਨ ਕਰਨ ਨੂੰ ਤੇ ਸਾਧਨਾ ਕਰਨ ਨੂੰ ਬੜਾ ਉਦਾਸ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ । ਸਾਧਾਂ ਸੰਤਾਂ ਨੂੰ ਪੁਛਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਗੁਰੂ ਉਹ ਧਾਰਨਾ ਹੈ ਜੇਹੜਾ ਅੰਤਰਜਾਮੀ ਹੋਵੇ ਤੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਜਾਨਣ ਵਾਲਾ ਹੋਵੇ । ਇਕ ਸਿਖ ਨੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਮਾਝੇ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਬਰਕੀ ਪਿੰਡ ਹੈ । ਉਥੇ ਜਾਣ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਇਕ ਸੁਰ ਸਿੰਘ ਵੱਡਾ ਨਗਰ ਹੈ ਤੇ ਫਿਰ ਅੱਗੇ ਪੁੱਛ ਕੇ ਭਢਾਣੇ ਜਾਵੀਂ , ਉਥੋਂ ਅੱਗੇ ਦੋ ਤਿੰਨ ਮੀਲ ਹੈ । ਪੁਛਦਾ -ਪੁਛਦਾ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਭਢਾਣੇ ਆਇਆ । ਤੁਰਿਆਂ ਜਾਦਿਆਂ ਦਿਲ ਵਿਚ ਦਲੀਲ ਧਾਰੀ ਕਿ ਬਾਬੇ ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ ਹੋਰੀਂ ਜੇ ਸਮਰੱਥ ਹੋਣਗੇ ਤੇ ਮੇਰੇ ਜਾਂਦੇ ਨੂੰ ਕੇਸੀ ਅਸ਼ਨਾਨ ਕਰਕੇ , ਕੇਸ ਪਿਛਾਂਹ ਸੁੱਟ ਕੇ ਤੇ ਪੈਰੀ ਪਊਏ ਪਾ ਕੇ ਬਾਹਰਲੇ ਦਰਵਾਜੇ ਅੱਗੇ ਟਹਿਲਦੇ ਹੋਣਗੇ । ਇਹ ਦਿਲ ਵਿਚ ਧਾਰਨਾ ਧਾਰਦਾ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਬਰਕੀ ਜਾ ਪਹੁੰਚਾ । ਚੜ੍ਹਦੇ ਪਾਸੇ ਬਰਕੀ ਦੇ ਪੁਛਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਬਾਬੇ ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ ਦੇ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਜਾਣਾ ਹੈ । ਕਿਸੇ ਸਿਖ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਲਹਿੰਦੇ ਪਾਸੇ ਵੱਡਾ ਗੁਰਦਵਾਰਾ ਹੈ, ਜਿਥੇ ਬਾਬੇ ਹੋਰੀਂ ਹਨ ਜੀ । ਜੋ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਸਿਖ ਨੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਦਲੀਲ ਧਾਰੀ ਸੀ ਕਿ ਦਰਵਾਜੇ ਅੱਗੇ ਟਹਿਲਦੇ ਹੋਣਗੇ ਤੇ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਲੈ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਜਾਂਦੇ ਨੂੰ ਅਵਾਜ਼ ਮਾਰਨ, ਆਖਣ ਆ ਸਿਖਾ ਮਨੀ ਸਿੰਘ । ਫੇਰ ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਦੇ ਅੱਗੇ ਗਿਆ ਤੇ ਓਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅੱਗੇ ਜਾ ਕੇ ਦਰਸ਼ਨ ਹੋਏ । ਕੇਸੀ ਅਸ਼ਨਾਨ ਕਰਕੇ ਕੇਸ ਪਿਛਾਂਹ ਸੁੱਟੇ ਹੋਏ ਹਨ ਜੀ । ਪੈਰੀਂ ਪਊਏ ਪਾ ਕੇ ਦਰਵਾਜੇ ਅੱਗੇ ਟਹਿਲ ਰਹੇ ਹਨ ਜੀ । ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਜਾਂਦੇ ਹੀ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਨਿਮਸਕਾਰ ਕੀਤੀ ਤੇ ਬਾਬੇ ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ ਹੱਸ ਕੇ ਬਚਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਰਾਜੀ ਹੈਂ । ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਬਚਨ ਸੁਣ ਕੇ ਨਿਹਾਲ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਇਹ ਪੂਰਨ ਗੁਰੂ ਹਨ ਤੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਜਾਨਣ ਵਾਲੇ ਹਨ । ਮੈਂ ਜੋ ਕੁਛ ਲੱਭਦਾ ਸਾਂ ਮੈਨੂੰ ਲੱਭ ਗਿਆ ਹੈ ਜੀ । ਬਾਬੇ ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ ਹੋਰੀਂ ਅੰਦਰ ਚਲੇ ਗਏ ਹਨ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਸਿੰਘਾਸਣ ਪਰ ਬੈਠ ਗਏ ਹਨ ਤੇ ਮਗਰੇ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਪਿਛੇ ਪਿਛੇ ਚਲੇ ਗਏ ਹਨ ਜੀ । ਹੋਰ ਸੰਗਤ ਵੀ ਦਰਬਾਰ ਵਿਚ ਬੈਠੀ ਸੀ , ਸੇਵਾ ਵਾਲੇ ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਹਾਜ਼ਰ ਸਨ । ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਸੰਗਤ ਵਿਚ ਬੈਠ ਕੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਦਲੀਲ ਧਰੀ ਕਿ ਕਿਸ ਬਿਧ ਨਾਲ ਸ਼ਰਨ ਪਵਾਂ । ਇਹ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਸਿਖਾ ਕੋਲੋਂ ਪੁਛਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਬਾਬੇ ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਧਾਰਨ ਕਰਨਾ ਹੈ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਰਸਤਾ ਦੱਸੋ , ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੈਨੂੰ ਚਰਨੀ ਲਾ ਲੈਣ ਤੇ ਬਖ਼ਸ਼ ਲੈਣ । ਉਹਨਾਂ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਸਿਖਾ ਜਿਸ ਵਕਤ ਬਾਬੇ ਮਤਾਬ ਸਿੰਘ ਹੋਰੀਂ ਅਟੰਕ ਬਹਿਣਗੇ , ਉਸੇ ਵਕਤ ਗਲ ਵਿਚ ਪੱਲਾ ਪਾ ਕੇ ਪਰਸ਼ਾਦ ਭੇਟਾ ਰੱਖ ਕੇ ਬੇਨੰਤੀ ਕਰੀਂ ਤੇ ਇਹ ਤੈਨੂੰ ਪੱਕੀ ਹੈ । ਜੇ ਤੈਨੂੰ ਝਿੜਕ ਦੇਣਗੇ ਤੇ ਡੋਲ ਨਾ ਜਾਵੀਂ ਤੇ ਜੇ ਮਿੱਠਾ ਬੋਲਣਗੇ ਤੇ ਫੇਰ ਤੈਨੂੰ ਏਥੋਂ ਲੱਭਣਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਗਾ । ਤਕੜਾ ਹੋ ਕੇ ਸੇਵਾ ਨੂੰ ਲੱਗ ਪਵੀਂ । ਆਪੇ ਬਖ਼ਸ਼ ਦੇਣਗੇ । ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਜਿਸ ਵਕਤ ਬੇਨੰਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਸੱਚੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਰਨ ਲਾਉ ਜੀ । ਮੈਨੂੰ ਆਪ ਜੀ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਤੇ ਸੇਵਾ ਦੀ ਭੁੱਖ ਹੈ । ਬਾਬੇ ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ ਹੋਰੀਂ ਮੁੱਖੋਂ ਬੋਲੇ , ਸਿਖਾ ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ ਸੇਵਾ ਦੀ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਤੂੰ ਇਕ ਦਿਨ ਰਹੋ ਦੋ ਦਿਨ ਰਹੋ , ਪਰਸ਼ਾਦ ਛਕ ਲੰਗਰ ਵਿਚੋਂ ਜਿਹੜਾ ਰਿਧਾ ਹੈ । ਜਿਨੇ ਦਿਨ ਤੂੰ ਰਹਿਣਾ ਹੈ ਸੁਖ ਰਮਾਨ ਕਰਕੇ ਰਹੇ ਜਾਓ । ਓਸ ਵਕਤ ਦੂਸਰਿਆਂ ਸਿਖਾ ਰਮਜ ਮਾਰੀ ਕਿ ਵੇਖੀਂ ਡੋਲ ਲਾ ਜਾਵੀਂ । ਸੇਵਾ ਕਰ ਤਕੜਾ ਹੋ ਕੇ । ਬਾਬੇ ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ ਹੋਰਾਂ ਫੇਰ ਬਚਨ ਕੀਤਾ , ਭਾਈ ਏਥੇ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਕੰਮ ਨਹੀਂ । ਫੇਰ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਗਲ ਵਿਚ ਪੱਲਾ ਪਾ ਕੇ ਬੇਨੰਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਸੱਚੇ ਪਿਤਾ ਆਪ ਦਾ ਦਰ ਪੁਛ ਕੇ ਮੈਂ ਆ ਗਿਆ ਹਾਂ ਤੇ ਮੇਰੇ ਤੇ ਮਿਹਰ ਕਰੋ ਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਆਪ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਨਾਲ ਨਿਭਾ ਦਿਉ । ਉਸ ਵਕਤ ਦਇਆ ਦੇ ਸਮੁੰਦਰ ਸ਼ਹਿਨਸ਼ਾਹਾਂ ਦੇ ਸ਼ਹਿਨਸ਼ਾਹ ਹੱਸ ਕੇ ਬਚਨ ਕੀਤਾ , ਕਿ ਚੰਗਾ ਜਿਥੇ ਦੂਸਰੇ ਸਿਖ ਸੇਵਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਤੂੰ ਵੀ ਕਰੀ ਜਾਹ । ਫੇਰ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਮਾਲ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਲਗ ਪਿਆ ਜੀ । ਮਾਲ ਰੱਖ ਵਿਚ ਚਾਰਨਾ ਤੇ ਘਾਹ ਖੋਤ ਕੇ ਪੌਣਾ । ਰਾਤ ਦਿਨ ਏਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਾਲ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਗੁਜਾਰੇ । ਤਿੰਨ ਮੀਲ ਭੰਗਾਲੀ ਪਿੰਡ ਬਰਕੀ ਤੋਂ ਸੀ ਤੇ ਬਾਬੇ ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ ਹੋਰਾਂ ਮਾਲ ਦੇ ਕੇ ਭੰਗਾਲੀ ਘੱਲ ਦਿਤਾ । ਲਾਗੇ ਰੱਖ ਸੀ ਤੇ ਡੰਗਰ ਚਾਰ ਲਿਆਇਆ ਕਰੇ । ਰਾਤ ਦਿਨ ਮਾਲ ਉਥੇ ਰਖੇ । ਦੋਵੇਂ ਟੈਮ ਰਾਤ ਤੇ ਦਿਨੇ ਦੁੱਧ ਜੋਹ ਕੇ ਲਿਆਵੇ । ਵਹਿੰਗੀ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਬਣਾ ਲਈ ਸੀ , ਇਕ ਪਾਸੇ ਪਿੰਡ ਵਿਚੋਂ ਪਰਸ਼ਾਦੇ ਰੱਖ ਕੇ ਲੈ ਆਵੇ , ਇਕ ਪਾਸੇ ਦੁੱਧ ਰੱਖ ਲਿਆਵੇ । ਏਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਦਿਨ ਰਾਤ ਗੁਜਾਰੇ । ਲੰਗਰ ਵਿਚ ਸੇਵਾ ਕਰੇ ਤੇ ਫੇਰ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਪ੍ਰੀਤਮ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿਚ ਗੁਜਾਰੇ ਤੇ ਭਜਨ ਕਰੇ । ਬਾਬੇ ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ ਹੋਰਾਂ ਬਚਨ ਕੀਤਾ , ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਰਾਤ ਏਨ੍ਹਾਂ ਨੀਂਦਰਾ ਨਾ ਕੱਟਿਆ ਕਰ , ਅਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਕੀਤੀ ਕਰਾਈ ਦਿਆਂਗੇ । ਬਾਬੇ ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ ਹੋਰੀਂ ਬੜੇ ਸਮਰੱਥ ਗੁਰੂ ਸੀ । ਬਾਬਾ ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ ਛੇਵੀਂ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਹਰਿ ਗੋਬਿੰਦ ਦਾ ਜਾਮਾ ਸਨ ਜੀ । ਬਾਬੇ ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ ਦੀਆਂ ਮਈਆਂ ਗਾਈਆਂ ਰੱਖ ਵਿਚ ਖੁਲ੍ਹੀਆਂ ਚਰਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਸਨ । ਡਰਦੇ ਚੋਰ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੌਂਦੇ । ਜੇਹੜਾ ਚੋਰੀ ਕਰਦਾ ਸੀ ਅੱਖਾਂ ਤੋਂ ਅੰਨਾਂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ । ਬਰਕੀ ਤੇ ਭੰਗਾਲੀ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਕੋਈ ਡਰਦਾ ਬਾਬੇ ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ ਦੀ ਸੌਂਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਖਾਂਦਾ । ਇਕ ਦਿਨ ਰਾਤ ਦੀ ਗਲ ਹੈ ਕਿ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਦੁੱਧ ਤੇ ਪਰਸ਼ਾਦੇ ਲੈ ਕੇ ਤੁਰਿਆ ਮੀਂਹ ਅਨੇਰੀ ਵੀ ਬੜੇ ਜ਼ੋਰ ਵਿਚ ਆਈ ਤੇ ਹਨੇਰੀ ਵਿਚ ਹੱਥ ਪਸਾਰਿਆਂ ਨਾ ਦਿਸੇ । ਓਸ ਵਕਤ ਰਸਤੇ ਵਿਚ ਦਰਖ਼ਤ ਵੀ ਡਰਾ ਰਹੇ ਸਨ । ਸੱਚੇ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਆਸਰਾ ਲੈ ਕੇ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਤੁਰ ਪਿਆ ਜੀ । ਸਤਿਗੁਰਾਂ ਨੇ ਸਿਖ ਤੇ ਔਖਿਆਈ ਵੇਖ ਕੇ ਦਇਆ ਕਰ ਦਿਤੀ ਜੀ । ਜੋਤ ਦਾ ਪਰਕਾਸ਼ ਕਰ ਦਿਤਾ । ਅੱਗੇ ਅੱਗੇ ਜੋਤ ਦਾ ਚਾਨਣ ਤੇ ਪਿਛੇ ਪਿਛੇ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਤੁਰ ਪਿਆ । ਜੋਤ ਦਾ ਪਰਕਾਸ਼ ਏਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਗੈਸ ਜਗਦਾ ਹੈ । ਮੈਂ ਬਲਿਹਾਰ ਹਾਂ ਸੱਚੇ ਪਿਤਾ ਤੋਂ । ਤਿੰਨ ਮੀਲ ਜੋਤ ਏਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਈ । ਗੁਰੂਦਵਾਰੇ ਦੇ ਲਾਗੇ ਆ ਕੇ ਅਲੋਪ ਹੋ ਗਈ । ਅੰਦਰ ਜਾ ਕੇ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਦੁਧ ਤੇ ਪਰਸ਼ਾਦੇ ਜਾ ਕੇ ਲੰਗਰ ਵਿਚ ਰੱਖ ਦਿਤੇ ਤੇ ਬਾਬੇ ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਨਿਮਸਕਾਰ ਕੀਤੀ । ਬਾਬੇ ਹੋਰੀਂ ਪੁਛਦੇ ਹਨ , ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਤੂੰ ਅੱਜ ਡਰਿਆ ਤਾਂ ਨਹੀਂ , ਕੋਈ ਭੈ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਆਇਆ । ਤਾਂ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਹੱਸ ਕੇ ਬਚਨ ਕੀਤਾ ਸੱਚੇ ਪਿਤਾ ਦਿਆਲੂ ਕ੍ਰਿਪਾਲੂ ਜਦੋਂ ਹਰ ਵਕਤ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਤੁਸੀਂ ਜੇ ਤੇ ਫੇਰ ਮੈਨੂੰ ਭੈ ਕਾਹਦਾ । ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ ਹੋਰਾਂ ਬਚਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਰਾਤ ਬੈਹ ਕੇ ਭਜਨ ਨਾ ਕਰਿਆ ਕਰ । ਅਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਕੀਤੀ ਕਰਾਈ ਦਿਆਂਗੇ । ਜੇਹੜੀ ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਲੱਗਾ ਹੈਂ ਇਹੋ ਕਰੀ ਜਾ । ਸਿਖ ਸਤਿ ਬਚਨ ਮੰਨ ਕੇ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਲਗ ਪਿਆ . ਏਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਸੱਤ ਦਿਨ ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਗੁਜਾਰੇ । ਫੇਰ ਬਾਬੇ ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ ਦਾ ਅੰਤ ਸਮਾਂ ਆ ਗਿਆ । ਸਾਰਿਆਂ ਸਿਖਾਂ ਨੂੰ ਕੋਲ ਬਿਠਾ ਕੇ ਪੁਛਦੇ ਹਨ ਕਿ ਅਸਾਂ ਹੁਣ ਚੋਲਾ ਛੱਡ ਜਾਣਾ ਹੈ , ਪੁਰਾਣਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਮੰਗੋ ਜੋ ਕੁਛ ਮੰਗਣਾ ਹੈ । ਤੁਸੀਂ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ ਹੈ ਤੇ ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੇਂਦੇ ਹਾਂ । ਇਕ ਮਾਈ ਬਰਕੀ ਦੀ ਸੀ , ਉਹ ਲੰਗਰ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਦੀ ਸੀ । ਉਸ ਮਾਈ ਨੇ ਮੱਝ ਗਾਈਂ ਜੋ ਦਿਲ ਕੀਤਾ ਮੰਗ ਲਿਆ । ਸਾਰਿਆਂ ਸਿਖਾਂ ਨੇ ਜੋ ਦਿਲ ਦੀ ਵਾਸਨਾ ਸੀ ਮੰਗ ਲਿਆ । ਫੇਰ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਆਖਿਆ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਤੂੰ ਵੀ ਜੋ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੈ ਮੰਗ , ਅਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਦੇਨੇ ਆ । ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਬੇਨੰਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਦੀਨ ਦਿਆਲ ਮੈਂ ਤਾਂ ਰੱਜ ਕੇ ਅਜੇ ਸੇਵਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ । ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਆਪ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਤੇ ਸੇਵਾ ਦੀ ਭੁੱਖ ਹੈ । ਬਾਬੇ ਹੋਰਾਂ ਬਚਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਤੇਰੀ ਸੇਵਾ ਅਸੀਂ ਘਾਲ ਥਾਏਂ ਭਾਈ ਹੈ । ਤੂੰ ਜੋ ਮੰਗਣਾ ਹੈ ਮੰਗ । ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਮੰਗ ਮੰਗੀ ਕਿ ਦੀਨ ਦਿਆਲ ਜੇ ਤੁਠੇ ਹੋ ਤੇ ਮੇਰੀ ਸੁਰਤ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿਉ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਅੱਠੇ ਪਹਿਰ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਬਖ਼ਸ਼ੋ । ਬਾਬੇ ਹੋਰਾਂ ਸਾਰੀ ਸੰਗਤ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਸਾਰੇ ਪਰ੍ਹਾਂ ਹੋ ਜੋ , ਅਸਾਂ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਅਟੰਕ ਹੋ ਕੇ ਬਚਨ ਕਰਨਾ ਹੈ । ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਕੋਲ ਬਿਠਾ ਬਾਬੇ ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ ਹੋਰੀਂ ਬਚਨ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਅੱਜ ਤੋਂ ਵੀਹ ਸਾਲਾਂ ਨੂੰ ਨੇਹਕਲੰਕ ਅਵਤਾਰ ਘਵਿੰਡ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਅਵਤਾਰ ਧਾਰਨਗੇ । ਪਰੀ ਪੂਰਨ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਸੋਲਾਂ ਕਲਾ ਸੰਪੂਰਨ ਹੋਣਗੇ । ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦਾ ਅਮਾਮ ਮਹਿੰਦੀ ਵੀ ਉਹੋ ਹੀ ਹੋਵੇਗਾ । ਕਲਗੀਧਰ ਪਰੀ ਪੂਰਨ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਅਖਵੌਣਗੇ । ਨਿਹਕਲੰਕ ਅਵਤਾਰ ਵੀ ਉਹ ਅਖਵੌਣਗੇ । ਬਾਢੀਆਂ ਦੇ ਘਰ ਅਵਤਾਰ ਧਾਰਨਗੇ । ਚਾਰ ਭਰਾਵਾਂ ਚੋਂ ਵੱਡੇ ਦੇ ਘਰ ਜਿਸ ਦਾ ਨਾਮ ਜਵੰਦ ਸਿੰਘ ਹੈ ਜਾਮਾ ਧਾਰਨਗੇ । ਛੋਟੇ ਦਾ ਨਾਮ ਰੰਗਾ ਸਿੰਘ , ਇਕ ਦਾ ਨਾਮ ਆਸਾ ਸਿੰਘ , ਇਕ ਦਾ ਨਾਮ ਹਜ਼ਾਰਾ ਸਿੰਘ ਹੋਵੇਗਾ । ਰਾਮ ਗੜ੍ਹੀਆਂ ਸਿੰਘਾਂ ਦਾ ਘਰ ਪੁਛ ਲੈਣਾ ਤੇ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਹੁਣ ਤੂੰ ਏਸ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਚੀਜ ਦਾ ਲਾਲਚ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ । ਅਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿਤਾ ਹੈ ਤੇ ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਸ਼ਬਦ ਰੂਪ ਜਾਣਾ ਹੈ । ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਚਾਦਰ ਤਾਣ ਕੇ ਲੰਮੇ ਪੈਣ ਲੱਗੇ ਹਾਂ । ਸਾਨੂੰ ਕਵਾਇਓ ਲਾ । ਸਾਡਾ ਇਹ ਵਿਹਾਰ ਭੁਗਤਾ ਕੇ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਚਲਾ ਜਾਵੀਂ , ਏਥੇ ਨਾ ਰਹੀਂ । ਜਦੋਂ ਅਵਤਾਰ ਧਾਰਨਗੇ ਪ੍ਰੀ ਪੂਰਨ ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਆਪੇ ਵਾਜ ਮਾਰ ਲੈਣਗੇ । ਫੇਰ ਤਕੜਾ ਹੋ ਕੇ ਸੇਵਾ ਨੂੰ ਲਗ ਪਈਂ ਡੋਲੀਂ ਲਾ । ਤੈਨੂੰ ਸਭ ਕੁਛ ਉਥੋਂ ਮਿਲ ਜਾਊਗਾ ਜੋ ਮੂੰਹੋਂ ਮੰਗੇਗਾ । ਅਸੀਂ ਵੀ ਉਥੇ ਹੋਵਾਂਗੇ । ਫੇਰ ਬਾਬਾ ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ ਦੇਹ ਛੱਡ ਗਏ । ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਮੋਛਾ ਕਰ ਕੇ ਗੁਰਾਂ ਦਾ ਹੁਕਮ ਮੰਨ ਕੇ ਆਪਣੇ ਨਗਰ ਮਾਲਵੇ ਨੂੰ ਚਲਿਆ ਆਇਆ । ਏਸ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਵਿਚੋਂ ਕਿਸੇ ਚੀਜ ਦਾ ਲਾਲਚ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ।