29 – ਤੇਜਾ ਸਿੰਘ ਤੇ ਝੰਡਾ ਸਿੰਘ ਤੇ ਦਇਆ ਕਰਨੀ – JANAMSAKHI 29

ਤੇਜਾ ਸਿੰਘ ਤੇ ਝੰਡਾ ਸਿੰਘ ਤੇ ਦਇਆ ਕਰਨੀ

     ਜਿਸ ਵਕਤ  ਚੁਤਾਲਿਆਂ ਵਾਲਾ ਮੇਲਾ  ਪੰਦਰਾਂ ਦਿਨ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਜਲੋ ਦਿਉਂ ਸਟੇਸ਼ਣੋ ਦਿਲੀ ਤੇ

ਦੁਆਬੇ ਦੀਆਂ ਸੰਗਤਾਂ, ਗੱਡੀ ਚੜ੍ਹੀਆਂ ਹਨ ।  ਮਾਝੇ   ਵਾਲੇ ਸਿਖ ਘਰੀਂ  ਆ ਗਏ ਹਨ । ਤੇਜਾ ਸਿੰਘ ਦੇ ਮਾਪੇ ਵੀ ਘਰ ਆ ਗਏ । ਤੇਜਾ ਸਿੰਘ  ਦੀ  ਵਾਰੀ ਦਰਸ਼ਨਾ  ਦੀ  ਆ ਗਈ । ਇਕ ਅੰਬ ਦਾ ਬੂਟਾ ਸੀ   ਉਸ ਦੇ ਹੇਠ ਸੱਚੇ  ਪਿਤਾ ਬਰਾਜਮਾਨ ਹਨ ਜੀ  ।  ਤੇਜਾ ਸਿੰਘ ਸਿਖ ਬੇਨੰਤੀ ਕੀਤੀ ਤੇ ਪਰਕਰਮਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ।  ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਉਠ ਕੇ ਦਾਤਰੀ ਫੜ ਕੇ ਪੱਠਿਆਂ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਏ ਹਨ ਜੀ  ।  ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਕੋਲ ਦਾਤਰੀ ਵੇਖ ਕੇ, ਤੇਜਾ ਸਿੰਘ ਵੀ ਪੱਠਿਆਂ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਿਆ ਹੈ ।  ਤੇਜਾ ਸਿੰਘ ਬੇਨੰਤੀ ਕਰ ਕੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਕੋਲੋਂ ਦਾਤਰੀ ਮੰਗੀ ਤੇ ਦਇਆ ਕਰ ਕੇ ਫੜਾ ਦਿਤੀ । ਆਪ ਅੰਬ  ਥੱਲੇ  ਆ ਗਏ ਜੀ । ਅਜੇ  ਦੋ  ਰੁਗ ਨਹੀਂ ਵੱਢੇ ਤੇ ਦੀਨ ਦਿਆਲ ਵਾਜ ਮਾਰ ਲਈ । ਹਾੜ ਦਾ ਮਹੀਨਾ ਸੀ ।  ਸੱਚੇ  ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਮੁੜਕਾ ਆ ਗਿਆ ਰੁਗੇ ਛਕੌਂਦਿਆਂ ਪਸੀਨਾ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਲੱਗਾ ਜੀ । ਫੇਰ ਤੇਜਾ ਸਿੰਘ ਹੱਥ ਆਪ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਫੇਰੇ ਤੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚੋਂ ਵਾਸ਼ਨਾ ਆਈ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ  ਅਤਰ   ਦੀ  ਤੇ ਸੁੱਚੇ ਫੁਲ  ਦੀ  ਹੈ । ਮੂੰਹ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਨ ਨਾਲ ਪਿਛਲਾ ਜਰਮ ਮੁਕ ਗਿਆ ਤੇ ਨਵੇਂ ਜਰਮ ਵਾਗੂੰ ਸੁਰਤੀ ਤੇ ਗਿਆਨ ਬਖ਼ਸ਼ਿਸ਼  ਹੋ  ਗਿਆ ਹੈ ।   ਜੋ  ਜੀਵ ਹਨ ਏਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮੁੜਕੇ ਵਿਚੋਂ ਬੋ ਆਵੇਗੀ । ਜੇ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਸਿਧ ਪਧਰਾ ਹੋਵੇ   ਤਾਂ  ਵੀ  ਏਹ   ਤਾਂ  ਪਛਾਣ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ||

     ਦਬਥੂ  ਦਾ ਇਕ ਸੁਨਿਆਰਾ ਸਿਖ ਸੀ ।   ਸੱਚੇ  ਪਿਤਾ ਤੇ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਦਾ   ਬੜਾ   ਪ੍ਰੇਮੀ ਸੀ । ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦਾ ਕੈਂਠਾ ਤੇ ਇਕ ਸੋਟੀ ਪਾਤਸ਼ਾਹ  ਦੀ  ਭੇਟਾ ਆਂਦੀ ਸੀ । ਇਕ ਪਾਂਡੋ-ਕਿਆਂ ਦਾ ਝੰਡਾ ਸਿੰਘ  ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ  ਸੀ । ਸੁਨਿਆਰੇ ਰਾਮ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਬੜੀ  ਮਿਤਰਤਾਈ ਸੀ ।  ਝੰਡਾ ਸਿੰਘ ਸੁਨਿਆਰੇ ਨੂੰ ਮਾਸ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ  ਸੁਲਾ ਮਾਰੀ । ਰਾਮ ਸਿੰਘ ਆਖਿਆ, ਮੈਂ  ਸੱਚੇ  ਪਿਤਾ  ਦੀ  ਸ਼ਰਨ ਲੱਗਾ ਹਾਂ  ।  ਝੰਡਾ ਸਿੰਘ ਆਖਿਆ  ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਨਿਹਕਲੰਕ ਅਵਤਾਰ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ  ਕਰਾ  । ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਬੜੁਖੀ ਤੇ ਮਸਤੂਆਣੇ ਓਸ ਵਕਤ ਲਿਖਾਈ ਕਰ  ਰਹੇ  ਸਨ ।  ਉਸ ਝੰਡਾ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਆਖਿਆ  ਜਦੋ ਬਾਬੇ ਹੋਰੀਂ ਔਣਗੇ ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਸ਼ਰਨ  ਪਵਾਂ  ਦਿਆਂਗੇ । ਝੰਡਾ ਸਿੰਘ ਦੀਆਂ ਤਿੰਨ ਧੀਆਂ ਸਨ ਇਕ ਧੀ ਜਨਜਾਤੀ ਸੀ । ਓਸ ਦੇ ਘਰ ਕਾਕੀ ਹੋਈ ਹੈ । ਤਕਰੀਬਨ ੮ ਕੁ ਮਹੀਨਿਆਂ  ਦੀ  ਹੋ  ਗਈ ਸੀ  ।  ਉਸ ਨੂੰ ਨਵੌਣ ਲੱਗੇ ਤੇ ਵੇਖਿਆ ਸਰੀਰ ਸਪਸ਼ਟ ਨਹੀਂ ਹੈ । ਏਹ ਵੇਖ ਕੇ ਬੜਾ ਦਿਲ ਵਿਚ ਗ਼ਮ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ  ਕਿ  ਕੀ ਗਲ ਬਣੀ  ।  ਸਾਡੀ ਧੀ ਨੂੰ ਹੁਣ ਖੁਸਰੇ ਲੈ ਜਾਣਗੇ । ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੂੰ ਵਖਾਇਆ ਗਿਆ  ।  ਓਨ੍ਹਾਂ ਵੀ ਆਖਿਆ  ਏਹ  ਕੁਦਰਤ ਦੀ  ਗਲ ਹੈ, ਏਥੇ ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਕੁਛ ਕਰ ਸਕਦੇ । ਬੀਬੀ ਆਪ ਦੇ ਪੇਕੇ   ਦਬਥੂ  ਕਾਕੀ ਨੂੰ  ਲੈ  ਕੇ ਚੱਲੀ ਤੇ ਜਾ ਕੇ  ਬਚਨ  ਕੀਤਾ ਜੀ  ।  ਰਾਮ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਝੰਡਾ ਸਿੰਘ  ਬਚਨ  ਕੀਤੇ । ਰਾਮ ਸਿੰਘ ਆਖਿਆ ਓਹ ਤਾਂ ਪ੍ਰੀ ਪੂਰਨ ਪਰਮੇਸ਼ਵਰ ਹਨ, ਯਾਦ ਕਰਦਿਆਂ ਹੀ ਕਾਰਜ ਕਰ ਦੇਂਦੇ ਹਨ  ।  ਰਾਮ ਸਿੰਘ ਝੰਡਾ ਸਿੰਘ ਤੇ ਨਾਲ ਬੀਬੀ  ਲੈ  ਕੇ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਕੋਲ  ਚਲੇ  ਗਏ ਹਨ । ਰਾਮ ਸਿੰਘ ਆਖਿਆ ਬਾਬਾ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਜੀ ਅਸੀਂ ਬੇਨੰਤੀ ਕਰਨ ਆਏ ਹਾਂ । ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਪਸ਼ਟ ਬਚਨ  ਸੀ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ  ਤੇ ਆਖਿਆ  ਪਿਤਾ ਜੀ  ਨਹੀਂ  ਏਸ  ਬੀਬੀ  ਦੀ  ਦੇਹ ਛਡਾ  ਦਿਓ । ਸਾਨੂੰ  ਬੜੀ  ਤਕਲੀਫ ਹੈ । ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਆਖਿਆ ਦੇਹ ਛੁਡੌਣੀ ਕਿਉਂ ਹੈ ।   ਸੱਚੇ  ਪਿਤਾ ਮਹਾਰਾਜ  ਸ਼ੇਰ  ਸਿੰਘ ਅੱਗੇ  ਇਹ ਕੇਹੜੀ ਗਲ ਹੈ । ਓਹ ਇਕ ਛਿਨ ਵਿਚ ਦਇਆ ਕਰ ਦੇਣਗੇ  ।  ਓਹਨਾਂ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਬੀਬੀ ਨੂੰ  ਲੈ  ਜਾਓ ।  ਫੇਰ ਓਹ ਜਨਜਾਤੀ ਬੀਬੀ ਨੂੰ  ਲੈ  ਕੇ ਆ ਗਏ ਹਨ ਜੀ । ਘਰਦਿਆਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ  ਬਾਬੇ ਹੋਰਾਂ ਦੇ  ਬਚਨ   ਸੁਣਾਏ ਤੇ ਬਿਲਕੁਲ ਦਿਲੋਂ ਤਿਆਰ ਹੋ  ਪਏ  ਕਿ  ਸਵੇਰੇ ਘਵਿੰਡ ਜਾਣਾ ਹੈ  ।  ਸਵੇਰੇ ਉਠ ਕੇ ਘੋੜੀਆਂ ਕਸ ਲਈਆਂ ਹਨ ਜੀ । ਬੀਬੀਆਂ ਕਪੜੇ ਪੌਂਦੀਆਂ  ਹਨ । ਬੀਬੀ ਆਪ ਆਪਣੇ ਕਪੜੇ ਪਾ ਕੇ ਕਾਕੀ ਨੂੰ ਪੌਣ ਲਗੀ ਹੈ, ਤੇ ਸਰੀਰ ਸਪਸ਼ਟ ਬਣਿਆ ਹੈ ਜੀ । ਵੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ  ਗਏ ਹਨ ।  ਸਾਰੇ ਵੇਖਦੇ ਹਨ ਜੀ ਤੇ ਆਖਣ ਲੱਗੇ  ਛੇਤੀ ਜਾਓ ਪਾਤਸ਼ਾਹ  ਤਾਂ  ਸਾਡੀ  ਘਰ ਬੈਠਿਆਂ  ਦੀ  ਬੇਨੰਤੀ ਪਰਵਾਨ ਕਰ ਲਈ ਹੈ ਜੀ  ।  ਫੇਰ  ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਕੋਲ ਘਵਿੰਡ ਆ ਗਏ ਹਨ  ਤੇ  ਬਚਨ  ਕੀਤਾ । ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਆਖਣ ਲੱਗੇ, ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਆਖਣਾ ਸੀ ਦਇਆ ਕਰ ਦੇਂਦੇ ।  ਅਸਾਂ ਓਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਕਲਮ ਫੜਾਈ ਹੈ ।  ਏਹ  ਕੇਹੜੀ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਸੀ, ਕੋਈ ਵੱਡੀ ਮੰਗ ਮੰਗਿਆ ਕਰੋ ||