ਗੁਰਮੁਖ ਸਿੰਘ ਮਗਰੋਂ  ਚੇਤ ਸਿੰਘ ਦਾ ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਹਾਜਰ ਹੋਣਾ

     ਗੁਰਮੁਖ ਸਿੰਘ  ਜੇਹੜਾ  ਸੀ  ਰਾਤ ਦਿਨ  ਪਾਤਸ਼ਾਹ  ਦੀ  ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਗੁਜਾਰਦਾ ਸੀ । ਇਕ ਮਿਨਟ  ਵੀ

ਨਹੀਂ ਸੀ ਵਿਛੜਦਾ ਤੇ ਜਦੋਂ ਉਸ  ਨੇ  ਦੇਹ ਛੱਡ ਦਿਤੀ, ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਚੇਤ ਸਿੰਘ ਕਲਸੀਆਂ ਵਾਲਾ ਸਿਖ ਓਥੇ ਰਾਤ ਦਿਨ  ਦੀ  ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਹਾਜਰ ਹੋ  ਗਿਆ ਸੀ  ।  ਗੁਰਮੁਖ ਸਿੰਘ ਵਿਚ ਇਕ ਗੁਣ ਬੜਾ  ਸੀ  ।  ਜਦੋਂ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਕਿਤੇ ਵੀ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਗੁਰਮੁਖ ਸਿੰਘ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸ਼ਫ਼ਾਰਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੌਂਦਾ, ਆਪ ਘੋੜੇ  ਦੀ   ਤੇ ਮਹਾਰਾਜ  ਦੀ  ਸੇਵਾ ਕਰਦਾ ਸੀ । ਇਕ ਦਿਨ  ਸੱਚੇ  ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਚੁਤਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹੋਏ  ਹਨ । ਚੇਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਕਲਸੀਂ ਸਨੇਹਾ ਘੱਲਿਆ ਤੇ ਚੇਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰੋਂ ਤੇਜ ਕੌਰ  ਓਸ ਵਕਤ ਸਖ਼ਤ ਬੀਮਾਰ ਸੀ । ਚੇਤ ਸਿੰਘ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗਾ ਕਿ  ਮੈਨੂੰ  ਤਾਂ  ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਸਨਾਹ ਘਲਿਆ ਹੈ ।  ਓਹਨਾਂ ਚੁਤਾਲੀ ਜਾਣਾ ਹੈ ਤੇ  ਤੂੰ  ਸਖ਼ਤ ਬਿਮਾਰ ਹੈ,  ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰੀਏ । ਓਹ ਆਖਣ ਲੱਗੀ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦਾ ਸਤਿ ਬਚਨ  ਮੰਨ ਕੇ ਜਾਓ ।  ਬਚਨ  ਨਾਂ ਮੋੜੇ, ਜੇ ਮੇਰੀ ਦੇਹ ਵੀ ਛੁੱਟ ਜਾਏਗੀ ਤੇ ਆਪੇ ਵਿਹਾਰ ਭੁਗਤਾਇਆ ਜਾਊ ।  ਚੇਤ ਸਿੰਘ ਓਸੇ ਵਕਤ ਤੁਰ ਪਿਆ ਤੇ  ਸੱਚੇ  ਪਿਤਾ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ  ਹਾਜ਼ਰ   ਹੋ  ਗਿਆ ਹੈ । ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਪੁਛਿਆ ਚੇਤ ਸਿੰਘ  ਚਿਰ ਲਾਇਆ ਜੇ, ਕੀ ਗਲ ਹੈ । ਓਸ ਆਖਿਆ ਜੀ ਤੇਜੋ ਸਖ਼ਤ ਬਿਮਾਰ ਸੀ, ਇਸ ਕਰਕੇ ਕੁਛ ਦੇਰੀ ਹੋ  ਗਈ ਹੈ । ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਆਖਣ ਲਗੇ ਦਸ ਫੇਰ  ਤੂੰ  ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਜਾਣਾ ਹੈ,   ਕਿ  ਤੇਜੋ ਕੋਲ ਰਹਿਣਾ ਹੈ ।  ਚੇਤ ਸਿੰਘ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਬੇਨੰਤੀ ਕੀਤੀ  ਦੀਨ ਦੁਨੀ ਦੇ ਵਾਲੀ ਮੇਰੇ  ਸੱਚੇ  ਪਿਤਾ, ਤੇਜੋ ਦੇ ਸਹਾਈ ਤੁਸਾਂ   ਹੋਣਾ ਹੈ ਤੇ ਮੈਂ ਕੀ ਓਥੇ ਰਹਿ ਕੇ ਬਨੌਣਾ ਹੈ । ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਰਵਾਂਗਾ ਤੇ ਦਇਆ ਕਰਕੇ ਰੱਖਿਓ ਜੇ ।  ਸੱਚੇ  ਪਿਤਾ ਅਜੇ ਤਿਆਰ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਬੇਨੰਤੀ ਕਰਨ ਨਾਲ ਬੇਬੇ ਤੇਜੋ ਨੂੰ ਓਸੇ ਵਕਤ ਸਾਹ ਸੌਖਾ ਔਣ  ਲਗ ਪਿਆ । ਕਲਸੀਆਂ ਤੇ ਘਵਿੰਡ ਦਾ ੧ ਮੀਲ ਪੈਂਡਾ ਸੀ । ਬੇਬੇ ਤੇਜੋ ਬੰਦਾ ਘਲ ਦਿੱਤਾ  ਕਿ  ਮੈਨੂੰ ਰਮਾਨ ਹੈ ।  ਹੁਣ ਪਾਤਸ਼ਾਹ  ਦੀ  ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਹਾਜਰ ਰਹਿਣਾ ਕਿਸੇ ਗਲ ਦਾ ਫਿਕਰ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਜੀ ।  ਸੱਚੇ  ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਤੁਰ ਪਏ ਹਨ ।  ਰਸਤੇ  ਵਿਚ ਜੀਉ ਬਾਲੇ ਲਾਗੇ ਖੁਲ੍ਹੀ ਜਗਾ ਹੈ । ਗਰਮੀ ਦਾ ਦਿਹਾੜਾ ਸੀ । ਬੰਦਾ ਪ੍ਰਿੰਦਾ ਕੋਈ  ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਔਂਦਾ  ।  ਓਸ ਵਕਤ ਚੇਤ ਸਿੰਘ ਹੱਸ ਕੇ  ਬਚਨ  ਕੀਤਾ,  ਕਿ  ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰੋਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਰਜਾ  ਕੇ ਮਠਿਆਈ ਛਕਾਵਾਂਗਾ ਜੇ ਇਸ ਵਕਤ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਲਾਗੇ ਬੰਦਾ ਵਖਾ ਵਿਓ ।  ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਆਖਿਆ ਜੇ ਅਸੀਂ ਬੰਦਾ ਵਖਾਤਾ ਤੇ ਫੇਰ ਮਠਿਆਈ ਛਕੌਂਣੀ ਪਊਗੀ ।  ਸਾਰੇ ਸਿਖ ਵੀ ਆਖਣ ਲੱਗੇ, ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਏਥੇ  ਤਾਂ  ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਕੋਈ  ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਔਂਦਾ ਕਿਥੋਂ ਵਖਾਓਗੇ ? ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਹੱਸ ਕੇ ਆਖਣ ਲਗੇ   ਕਿ  ਭਾਵੇਂ ਅਸੀਂ ਭੂਤਨਾ ਵਖਾ ਦਈਏ, ਸ਼ਰਤ ਜਿਤ ਲੈਣੀ ਹੈ ।  ਘੋੜਾ ਖਲਾਰ ਕੇ ਆਖਣ ਲੱਗੇ ਚੇਤ ਸਿੰਘ ਔਹ ਵੇਖ ਲਾ ਬੰਦਾ ਤੁਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ।  ਦੂਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਇਕ ਪੈਲੀ  ਦੀ  ਵਿਥ ਹੈ । ਚੇਤ ਸਿੰਘ ਢਹਿ ਕੇ ਚਰਨੀ ਪੈ ਗਿਆ ।  ਆਖਣ ਲਗਾ ਸੱਚੇ  ਪਿਤਾ ਤੁਸੀਂ  ਤਾਂ  ਮਾਲਕ ਜੇ, ੧ ਬੰਦਾ ਛੱਡ ਕੇ ਭਾਵੇਂ ਫੌਜਾਂ ਵਖਾ ਦਿਓ  ।  ਹੱਸਣ ਲਗ ਪਏ ਸਾਰੇ   ਕਿ  ਚਲੋ ਹੁਣ ਸਾਡੀ ਸ਼ਰਤ ਜਿਤੀ ਗਈ ਹੈ ਜੀ ।  ਫਿਰ  ਸੱਚੇ  ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਚੁਤਾਲੀਂ  ਚਲੇ  ਗਏ ਹਨ । ਅੱਗੇ  ਜਾਦਿਆਂ ਨੂੰ ਸੰਗਤਾਂ ਉਡੀਕ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ।  ਓਥੇ ਚਾਰ ਪਹਿਰ ਰਹਿ ਕੇ  ਸੱਚੇ  ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਕੇ ਬੁਗੀਂ ਆ ਗਏ ਹਨ ।  ਓਥੇ ਸੁੰਦਰ ਸਿੰਘ ਤੇ ਹਰ ਕੌਰ  ਬੇਬੇ  ਨੇ   ਬੜੀ  ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ  ।  ਨਾਲੇ ਸੁੰਦਰ ਸਿੰਘ ਹੱਸਦਾ ਫਿਰਦਾ ਤੇ ਨਾਲੇ ਘੋੜਿਆਂ  ਦੀ  ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਫਿਰਦਾ ਹੈ । ਨਾਲੇ ਪ੍ਰੇਮ ਨਾਲ ਸ਼ਬਦ ਪੜ੍ਹਦਾ ਹੈ, “ਅੱਜ  ਦੀ  ਸੁਲੱਖਣੀ ਘੜੀ ਗੁਰਾਂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਹੋਏ” । ਬੜੇ ਪਦਾਰਥ  ਸੱਚੇ  ਪਿਤਾ ਤੇ ਸੰਗਤਾਂ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ   ਰਹੇ  ਹਨ ਜੀ । ਲਾਲ ਰੰਗ ਦੀ  ਘੋੜੀ ਸੁੰਦਰ ਸਿੰਘ  ਨੇ  ਪਾਤਸ਼ਾਹ  ਦੀ  ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ ਹੈ । ਹਰ ਕੌਰ  ਨੂੰ ਮਸਤਾਨੀ ਬਿਰਤੀ ਦਾ ਦਾਨ ਦਿਤਾ ਸੀ ।  ਸੱਚੇ  ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਸੰਗਤਾਂ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ਨ ਦੇ ਕੇ ਫਿਰ ਘਵਿੰਡ ਆ ਗਏ ਹਨ ਜੀ ।  ਸੱਚੇ  ਪਿਤਾ  ਸੰਗਤਾਂ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ਨ ਦੇ ਕੇ  ਅੱਠੇ ਪਹਿਰ  ਨਿਹਾਲ ਕਰੀ ਰਖਦੇ ਹਨ । ।