ਪਹਿਲੀ ਸਾਵਣ ੨੦੦੯ ਬਿਕ੍ਰਮੀ ਮੇਰਠ ਛਾਉਣੀ
ਗੁਰਮੁਖ ਵੇਖ ਗੁਰ ਵਿਚਾਰੇ। ਗੁਰ ਸਾਚੇ ਦੀ ਸਾਚੀ ਕਾਰੇ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਆਪ ਨਿਰੰਕਾਰੇ। ਜੁਗੋ ਜੁਗ ਵਿਚ ਮਾਤ ਲਏ ਅਵਤਾਰੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜਾਮਾ ਘਨਕਪੁਰੀ ਵਿਚ ਧਾਰੇ। ਜਾਮਾ ਧਾਰੇ ਘਨਕਪੁਰ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਸਾਚਾ ਗੁਰ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਦਰ ਆਇਣ ਤੁਰ। ਬੇਮੁਖ ਖਾਲੀ ਹੱਥ ਜਾਇਣ ਮੁਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਚਰਨ ਲਗਾਏ ਕਰੋੜ ਤੇਤੀਸ ਸੁਰ। ਕਰੋੜ ਤੇਤੀਸ ਚਰਨ ਲਗਾਏ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਆਪ ਜਗਾਏ। ਤੀਨ ਲੋਕ ਪ੍ਰਭ ਰਿਹਾ ਸਮਾਏ। ਮਾਤ ਪਤਾਲ ਅਕਾਸ਼ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਉਪਾਏ। ਕੀਆ ਸਰਬ ਘਟ ਵਾਸ, ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਦਿਸ ਨਾ ਆਏ। ਅੰਤਕਾਲ ਕਲਜੁਗ ਕਰ ਜਾਏ ਨਾਸ, ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਲ ਜਾਮਾ ਪਾਏ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਜਾਮਾ ਪਾਏ। ਜੁਗੋ ਜੁਗ ਜਨ ਭਗਤ ਉਪਾਏ। ਆਪਣੀ ਖੇਲ ਆਪ ਰਚਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅੰਤਕਾਲ ਕਲਜੁਗ ਘਨਕਪੁਰੀ ਵਿਚ ਭਾਗ ਲਗਾਏ। ਘਨਕਪੁਰੀ ਪ੍ਰਭ ਭਾਗ ਲਗਾਣਾ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਦੀਪ ਜਗਾਣਾ। ਚਾਰ ਵਰਨ ਪ੍ਰਭ ਸਰਨ ਲਗਾਣਾ। ਸਾਚਾ ਧਾਮ ਨਿਹਕਲੰਕ ਵਿਚ ਮਾਤ ਉਪਜਾਣਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸੋਹੰ ਸਾਚਾ ਡੰਕ ਚਾਰ ਕੁੰਟ ਵਜਾਣਾ। ਏਕੰਕਾਰ ਏਕਾ ਅੰਕ ਕਰਾਣਾ। ਆਪ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਜਪਾਣਾ। ਸੋਹੰ ਵਿਚ ਸੰਸਾਰ ਰਖਾਣਾ। ਚਾਰ ਵਰਨ ਰਸਨਾ ਗਾਣਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਚਾਰ ਕੁੰਟ ਜੈ ਜੈ ਜੈਕਾਰ ਪ੍ਰਭ ਕਰਾਣਾ। ਜੈ ਜੈ ਜੈਕਾਰ ਪ੍ਰਭ ਕਰਾਏ। ਤੀਨ ਲੋਕ ਜੋਤ ਜਗਾਏ। ਸੁਰਪਤ ਰਾਜਾ ਇੰਦ ਪ੍ਰਭ ਉਠਾਏ। ਦੇਵੇ ਸ਼ਬਦ ਗਿਆਨ ਵਾਲੀ ਹਿੰਦ ਪ੍ਰਭ ਸਰਨ ਲਗਾਏ। ਏਕਾ ਦੇਵੇ ਚਰਨ ਧਿਆਨ, ਏਕਾ ਦੂਜਾ ਭਉ ਚੁਕਾਏ। ਏਕਾ ਦੂਜਾ ਭਉ ਚੁਕਾਏ, ਆਤਮ ਦੇਵੇ ਬ੍ਰਹਮ ਗਿਆਨ ਘਨਈਆ ਸ਼ਾਮ ਨਜ਼ਰੀ ਆਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਹੱਥ ਟਿਕਾਏ। ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਸਿਰ ਆਪ ਟਿਕਾਏ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ। ਅੰਧ ਅੰਧਿਆਰ ਸਰਬ ਮਿਟਾਏ। ਆਤਮ ਸਾਚਾ ਗਿਆਨ ਦਵਾਏ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਵਿਚ ਸਮਾਏ। ਆਪ ਆਪਣੀ ਬੂਝ ਬੁਝਾਏ। ਸਾਚੇ ਮਾਰਗ ਵਾਲੀ ਹਿੰਦ ਲਗਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਤਿਜੁਗ ਸਾਚੀ ਬਣਤ ਬਣਾਏ। ਸਤਿਜੁਗ ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਲਾਵਣਾ। ਏਕਾ ਮਾਰਗ ਜਗਤ ਚਲਾਵਣਾ। ਵਰਨ ਬਰਨ ਸਰਬ ਮਿਟਾਵਣਾ। ਰਾਓ ਰੰਕ ਇਕ ਕਰਾਵਣਾ। ਰਾਜਾ ਰਾਣਾ ਤਖ਼ਤੋਂ ਲਾਹਵਣਾ। ਆਪਣਾ ਹੁਕਮ ਆਪ ਵਰਤਾਵਣਾ। ਵਡ ਪਰਤਾਪ ਆਪ ਧਰਾਵਣਾ। ਸੋਹੰ ਸ਼ਬਦ ਜਗਤ ਚਲਾਵਣਾ। ਸਾਚਾ ਹੁਕਮ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣਾਵਣਾ। ਵਾਲੀ ਦੋ ਜਹਾਨ ਨਿਹਕਲੰਕ ਅਖਵਾਵਣਾ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਕਰਮ ਕਮਾਵਣਾ। ਸਰਬ ਭਰਮ ਆਪ ਮਿਟਾਵਣਾ। ਸਾਚਾ ਕਰਮ ਜਗਤ ਕਰਾਵਣਾ। ਏਕਾ ਧਰਮ ਮਾਤ ਰਖਾਵਣਾ। ਸਾਚਾ ਬਰਨ ਨਿਹਕਲੰਕ ਸਰਨ ਧਰਾਵਣਾ। ਨਾ ਹੋਏ ਮਰਨ, ਪ੍ਰਭ ਦਇਆ ਕਮਾਵਣਾ। ਖੁਲ੍ਹੇ ਹਰਨ ਫਰਨ, ਜਿਸ ਦਰਸ਼ਨ ਪਾਵਣਾ। ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਦੁਖ ਅੰਤ ਭਰਨ, ਮਦਿਰਾ ਮਾਸ ਜਿਸ ਮੁਖ ਰਖਾਵਣਾ। ਗੁਰਮੁਖ ਪ੍ਰਭ ਚਰਨ ਲਾਗ ਤਰਨ, ਜਨਮ ਮਰਨ ਗੇੜ ਕਟਾਵਣਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਨਿਹਕਲੰਕ ਨਾਉਂ ਧਰਾਵਣਾ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਨਾਉਂ ਧਰਾਏ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜਾਮਾ ਪਾਏ। ਸਾਚੀ ਜੋਤ ਜਗਤ ਜਗਾਏ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਪ੍ਰਭ ਉਪਜਾਏ। ਸਾਧਾਂ ਸੰਤਾਂ ਪ੍ਰਭ ਨਜ਼ਰੀ ਆਏ। ਏਕਾ ਕੰਤਾ ਦਇਆ ਕਮਾਏ। ਦਿਵਸ ਰੈਣ ਜੋ ਰਹੇ ਗਾਏ। ਆਪਣੇ ਭਾਣੇ ਆਪ ਰਹਾਏ। ਸੁਘੜ ਸਿਆਣੇ ਆਪ ਬਣਾਏ। ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਅੰਞਾਣੇ ਆਪ ਭੁਲਾਏ। ਭੁੱਲੇ ਡੁੱਲੇ ਦਰ ਨਾ ਆਏ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਏ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਕੋਈ ਸਾਰ ਨਾ ਪਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਨਿਹਕਲੰਕ ਕਲ ਜਾਮਾ ਪਾਏ। ਮਾਤਲੋਕ ਆਏ ਕਲ ਧਾਰ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਲਿਆ ਅਵਤਾਰ। ਬੇਮੁੁਖ ਸੁੱਤੇ ਪੈਰ ਪਸਾਰ। ਗੁਰਮੁਖਾਂ ਦੇਵੇ ਚਰਨ ਪਿਆਰ। ਆਪੇ ਆਪ ਕਰੇ ਵਿਚਾਰ। ਬੇਮੁਖਾਂ ਡੋਬੇ ਵਿਚ ਮੰਝਧਾਰ। ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਬੇੜਾ ਕਰ ਜਾਏ ਪਾਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਸਤਿਗੁਰ ਸਾਚਾ, ਨਿਹਕਲੰਕ ਨਰਾਇਣ ਨਰ ਅਵਤਾਰ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਅਵਤਾਰ ਨਰ। ਚਰਨ ਲਾਗ ਗੁਰ ਸੰਗਤ ਜਾਏ ਤਰ। ਖਾਲੀ ਭੰਡਾਰੇ ਪ੍ਰਭ ਜਾਏ ਭਰ। ਬੇਮੁਖਾਂ ਦਰ ਆਏ ਡਰ। ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਆਤਮ ਉਪਜੇ ਹਰਿ ਹਰਿ ਹਰਿ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਮਾਤ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਏ ਬਣਾਏ ਸਾਚਾ ਦਰ। ਸਾਚਾ ਦਰ ਸੱਚਾ ਦਰਬਾਰ। ਧਰੇ ਜੋਤ ਆਪ ਕਰਤਾਰ। ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਪ੍ਰਭ ਪਾਵੇ ਸਾਰ। ਬੇਮੁਖ ਦਰ ਆਏ ਜਾਏ ਝੱਖ ਮਾਰ। ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਤਿਜੁਗ ਸਾਚਾ ਲਾਏ, ਕਲਜੁਗ ਆਇਆ ਜਾਮਾ ਧਾਰ। ਜਾਮਾ ਧਾਰੇ ਪਾਰ ਉਤਾਰੇ। ਜਨ ਆਏ ਚਰਨ ਦਵਾਰੇ। ਕਿਰਪਾ ਕਰੇ ਆਪ ਗਿਰਧਾਰੇ। ਦੇਵੇ ਦਰਸ ਗੁਰਸਿਖ ਪਿਆਰੇ। ਜਗਾਏ ਜੋਤ ਵਿਚ ਝੂਠੇ ਦੇਹ ਮੁਨਾਰੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਨਿਹਕਲੰਕ ਨਰਾਇਣ ਨਰ ਅਵਤਾਰੇ। ਜਾਮਾ ਧਾਰਿਆ ਕਾਜ ਸਵਾਰਿਆ। ਭਗਤ ਉਧਾਰਿਆ ਸ਼ਬਦ ਲਿਖਾਰਿਆ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਖੇਲ ਵਰਤਾਰਿਆ। ਆਪਣਾ ਆਪ ਛੁਪਾ ਰਿਹਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪਣਾ ਵਕ਼ਤ ਆਪ ਸੁਹਾ ਰਿਹਾ। ਆਪਣਾ ਵਕ਼ਤ ਆਪ ਸੁਹਾਇਆ। ਭਗਤ ਜਨਾਂ ਪ੍ਰਭ ਸਰਨ ਲਗਾਇਆ। ਤਾਰਨ ਤਰਨ ਆਪ ਅਖਵਾਇਆ। ਮਰਨ ਡਰਨ ਭਉ ਚੁਕਾਇਆ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਪਰਗਟ ਜੋਤ ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਦਰਸ ਦਿਖਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਅਚਰਜ ਖੇਲ, ਸਾਚਾ ਮੇਲ ਭਗਤ ਭਗਵਾਨ। ਰਸਨਾ ਗਾਇਣ ਗੁਣ ਗੁਣੀ ਨਿਧਾਨ। ਦੇਵੇ ਵਡਿਆਈ ਵਾਲੀ ਦੋ ਜਹਾਨ। ਦਿਵਸ ਰੈਣ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਚਰਨ ਧਿਆਨ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਸਤਿਗੁਰ ਸਾਚਾ, ਸਰਬ ਜੀਆਂ ਕਰੇ ਪਛਾਣ। ਆਪ ਪਛਾਣੇ ਭਗਤ ਅੰਞਾਣੇ। ਦਰ ਪ੍ਰਭ ਆਇਣ ਹੋਏ ਨਿਮਾਣੇ। ਦੇਵੇ ਮਾਣ ਚਤੁਰ ਸੁਜਾਨੇ। ਸਾਚੇ ਦਰ ਦਰਬਾਨ ਪ੍ਰਭ ਸਰਨ ਲਗਾਣੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਸਤਿਗੁਰ ਸਾਚਾ ਜੋ ਜਨ ਚਰਨੀ ਡਿਗੇ ਆਣੇ। ਚਰਨ ਆਏ ਸੀਸ ਝੁਕਾਏ। ਹੰਕਾਰ ਗਵਾਏ ਭੁਲ ਬਖ਼ਸ਼ਾਏ। ਮਦਿਰਾ ਮਾਸ ਤਜਾਏ ਆਗੇ ਪ੍ਰਭ ਮਾਰਗ ਪਾਏ। ਸੋਹੰ ਨਾਮ ਝੋਲੀ ਪਾਏ। ਸਵਾਸ ਸਵਾਸ ਰਸਨ ਜਪਾਏ। ਹੋਏ ਦਾਸ ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ। ਪੁਰਖ ਅਬਿਨਾਸ਼ ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ ਦਇਆ ਕਮਾਏ। ਆਤਮ ਸੁਖ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਧਰਿਆ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਦੀ ਸਰਨੀ ਪਰਿਆ। ਸੁੱਕਾ ਕਾਸ਼ਟ ਪ੍ਰਭ ਕਰੇ ਹਰਿਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋ ਜਨ ਸਰਨੀ ਪਰਿਆ। ਜਗਤ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਬਹੁਤ ਤਰਸਾਇਆ। ਚਰਨ ਆਏ ਬਹੁਤ ਘਿਗਰਾਇਆ। ਆਪਣੀ ਭੁਲ ਆਪ ਬਖ਼ਸ਼ਾਇਆ। ਲਿਖਿਆ ਲੇਖ ਪ੍ਰਭ ਮੋੜ ਮੁੜਾਇਆ। ਗਿਆ ਨਾ ਹੁੱਲ ਪ੍ਰਭ ਫਲ ਫੁੱਲ ਲਗਾਇਆ। ਕੀਨੀ ਸੇਵ ਅਤੁੱਲ ਪ੍ਰਭ ਦਇਆ ਕਮਾਇਆ। ਡਾਲ੍ਹੀ ਟੁੱਟਾ ਫਲ ਪ੍ਰਭ ਫੇਰ ਲਗਾਇਆ। ਸਿੰਘ ਦਲਬੀਰ ਜਨਮ ਦਵਾਇਆ। ਪਿਤਾ ਪੂਤ ਸੱਚਾ ਸਪੂਤ ਮਾਤ ਪਰਗਟਾਇਆ। ਸਿੰਘ ਭਜਨ ਸੁਤ ਸੁਖਦਾਇਆ। ਦੁਖ ਭੁੱਖ ਰੋਗ ਮਿਟਾਇਆ। ਭਗਤ ਭਗਵੰਤ ਦਇਆ ਕਮਾਇਆ। ਨਾਮ ਕੁਲਵੰਤ ਸਿੰਘ ਆਪ ਰਖਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਪਹਿਲੀ ਸਾਵਣ ਪਰਗਟ ਜੋਤ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਤੇਰਾ ਨਾਉਂ ਜਗਤ ਰਖਾਇਆ। ਗੁਰਮੁਖ ਗੁਰਸਿਖ ਕਦੇ ਨਾ ਭੁੱਲ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਸਦਾ ਅਤੁੱਲ। ਕਲਜੁਗ ਅੰਤ ਨਾ ਜਾਣਾ ਰੁਲ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਸਿਖ ਸਤਿਜੁਗ ਉਪਜਾਵੇ ਕਵਲ ਫੁੱਲ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚਾ, ਆਪ ਜਗਾ ਰਿਹਾ। ਕਿਰਪਾ ਕਰ ਆਪ ਗਿਰਧਾਰਿਆ। ਕਲ ਬੇੜਾ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਪਾਰ ਉਤਾਰਿਆ। ਪਹਿਲੀ ਸਾਵਣ ਪਰਗਟ ਜੋਤ, ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਸ਼ਬਦ ਲਿਖਾ ਰਿਹਾ। ਆਪ ਉਪਜਾਏ ਸਾਚੀ ਜੋਤ, ਪ੍ਰਭ ਅਗਿਆਨ ਅੰਧੇਰ ਮਿਟਾ ਰਿਹਾ। ਦੁਰਮਤ ਮੈਲ ਆਤਮ ਧੋਤ, ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਾਚਾ ਜਾਮ ਪਿਲਾ ਰਿਹਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ, ਜੋਤੀ ਮੇਲ ਮਿਲਾ ਰਿਹਾ। ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਗੁਰਸਿਖ ਕਿਰਪਾ ਧਾਰ। ਹਰਸ ਮਿਟਾਏ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਅਪਰ ਅਪਾਰ। ਤਰਸ ਕਮਾਏ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਗੁਰਮੁਖਾਂ ਦੇਵੇ ਸ਼ਬਦ ਅਧਾਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਸਤਿਗੁਰ ਸਾਚਾ, ਏਕਾ ਬਖ਼ਸ਼ੇ ਚਰਨ ਪਿਆਰ। ਚਰਨ ਪਿਆਰ ਸਾਚੀ ਰੀਤੀ। ਗੁਰਮੁਖ ਬਖ਼ਸ਼ੇ ਸਚ ਪ੍ਰੀਤੀ। ਦੇਵੇ ਦਰਸ ਮਿਟਾਏ ਹਰਸ, ਕਾਇਆ ਸੀਤਲ ਕੀਤੀ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜਨ ਭੁਲ ਬਖ਼ਸ਼ਾਏ ਚਰਨ ਲਗਾਏ ਦਇਆ ਕਮਾਏ ਗੁੁਰਮੁਖ ਤਰਾਏ ਪਿਛੇ ਜੋ ਜਨ ਕੀਤੀ। ਜੀਵ ਅੰਞਾਣਾ ਪ੍ਰਭ ਸਤਿਗੁਰ ਸਿਆਣਾ। ਆਪੇ ਦੇਵੇ ਚਰਨ ਧਿਆਨਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਾਚਾ ਦੇਵੇ ਆਤਮ ਬ੍ਰਹਮ ਗਿਆਨਾ। ਸੋਹੰ ਸ਼ਬਦ ਸਾਚੀ ਧਾਰਾ। ਗੁਰਮੁਖ ਵਿਰਲਾ ਪਾਵੇ ਸਾਰਾ। ਆਤਮ ਜੋਤ ਜਗੇ ਅਪਾਰਾ। ਏਕਾ ਧੁਨ ਏਕਾ ਧੁਨਕਾਰਾ। ਏਕਾ ਸੁੰਨ ਖੋਲ੍ਹੇ ਦਵਾਰਾ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਜਨ ਪ੍ਰਭ ਦੇਵੇ ਦਰਸ ਅਗੰਮ ਅਪਾਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਖੋਲ੍ਹ ਦੇਵੇ ਦਸਮ ਦਵਾਰਾ। ਦਸਮ ਦਵਾਰ ਆਪ ਖੁਲ੍ਹਾਏ। ਨਿਜ ਘਰ ਵਾਸੀ ਨਿਜ ਘਰ ਜੋਤ ਜਗਾਏ। ਨਾੜੀ ਬਹੱਤਰ ਹੋਏ ਰੁਸ਼ਨਾਏ। ਗੁਰਸਿਖ ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਦਰਸ਼ਨ ਪਾਏ। ਬੇਮੁਖ ਜੀਵ ਰਹੇ ਬਿਲਲਾਏ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਨਜ਼ਰੀ ਨਾ ਆਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਵਿਚ ਸਮਾਏ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜੋਤ ਸਮਈਆ। ਬੇਮੁਖਾਂ ਡੁਬਾਏ ਕਲਜੁਗ ਨਈਆ। ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਸਿਰ ਆਪ ਪ੍ਰਭ ਵਿਚ ਮਾਤ ਹੱਥ ਰਖਈਆ। ਸਾਚੀ ਦਰਗਹਿ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਮਾਣ ਦਵਈਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਲਜੁਗ ਪਰਗਟ ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ ਸਾਵਲ ਸੁੰਦਰ ਕਾਹਨ ਘਨਈਆ। ਸਾਵਲ ਸੁੰਦਰ ਰੂਪ ਬਣਾ ਕੇ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਗੁਰਸਿਖ ਸਮਾ ਕੇ। ਬੇਮੁਖਾਂ ਪ੍ਰਭ ਦਿਸ ਨਾ ਆਏ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਿਰ ਰੱਖੇ ਹੱਥ ਟਿਕਾ ਕੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੁਗੋ ਜੁਗ ਜਾਮਾ ਵਿਚ ਮਾਤ ਦੇ ਪਾ ਕੇ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਆਪ ਅਕਾਰੇ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਆਪ ਨਿਰੰਕਾਰੇ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਪਸਰ ਪਸਾਰੇ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਵਿਚ ਸੰਸਾਰੇ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਪ੍ਰਭ ਵਰਤਾਰੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੁਗੋ ਜੁਗ ਜਾਮਾ ਵਿਚ ਮਾਤ ਦੇ ਧਾਰੇ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਆਦਿ ਅੰਤ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਭਗਤ ਭਗਵੰਤ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਸੰਤ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਪ੍ਰਭ ਜਗਾਏ ਲੱਖ ਚੁਰਾਸੀ ਵਿਚ ਰਖਾਏ ਸਾਚੋ ਸਾਚ ਪ੍ਰਭ ਇਕੰਤ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਸਿਖ ਬਣਾਏ ਸਾਚੀ ਬਣਤ। ਸਾਚੀ ਬਣਤ ਆਪ ਬਣਾਏ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜੋਤ ਜਗਾਏ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਅਧਾਰ ਰਖਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਥਿਰ ਘਰ ਵਾਸੀ ਥਿਰ ਘਰ ਨਿਵਾਸ ਰਖਾਏ। ਥਿਰ ਘਰ ਪ੍ਰਭ ਕਾ ਵਾਸ। ਜਗੇ ਜੋਤ ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਰੱਖੇ ਵਾਸ। ਜਨ ਭਗਤਾਂ ਪ੍ਰਭ ਹੋਏ ਦਾਸ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋ ਜਨ ਜਪੇ ਸਵਾਸ ਸਵਾਸ। ਸਵਾਸ ਸਵਾਸ ਰਸਨਾ ਜਪ। ਪ੍ਰਭ ਉਤਾਰੇ ਤੀਨੋ ਤਪ। ਕੋਟ ਉਤਾਰੇ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਪਪ। ਸੋਹੰ ਦੇਵੇ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਜਪ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਏ ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ ਆਪਣਾ ਅਪ। ਆਪਣਾ ਆਪ ਆਪ ਉਪਾਏ। ਆਪ ਆਪਣੀ ਬਣਤ ਬਣਾਏ। ਜੀਵ ਜੰਤ ਕੋਈ ਭੇਵ ਨਾ ਪਾਏ। ਪ੍ਰਭ ਇਕੰਤ ਸਚ ਘਰ ਰਹਾਏ। ਗੁਰਸਿਖ ਸਾਚੇ ਸੰਤ ਪ੍ਰਭ ਪਕੜ ਉਠਾਏ। ਬੇਮੁਖਾਂ ਪਾਏ ਮਾਇਆ ਬੇਅੰਤ, ਕਲ ਗਹਿਰੀ ਨੀਂਦ ਸੁਵਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਲਜੁਗ ਵੇਲੇ ਅੰਤ ਬੇਮੁਖਾਂ ਦੇ ਸਜਾਏ। ਵੇਲਾ ਅੰਤ ਅੰਤ ਕਲ ਆਇਆ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਕਲ ਜਾਮਾ ਪਾਇਆ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਭੇਖ ਵਟਾਇਆ। ਗੁਰਸਿਖ ਵੇਖ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਦਇਆ ਕਮਾਇਆ। ਜਗਤ ਲਿਖਾਏ ਲੇਖ, ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਰਹੀ ਵੇਖਾ ਵੇਖ, ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਇਆ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਪ੍ਰਭ ਕਾ ਭੇਖ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਵਿਚ ਸਮਾਇਆ। ਅੰਤਕਾਲ ਕਲਜੁਗ ਆਇਆ ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਵਿਚ ਮਾਤ ਦੇ ਆਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪਣਾ ਭਾਣਾ ਆਪ ਵਰਤਾਇਆ। ਆਪਣਾ ਭਾਣਾ ਆਪ ਵਰਤਾਏ। ਰਾਜੇ ਰਾਣੇ ਤਖ਼ਤੋਂ ਲਾਹੇ। ਸੁਘੜ ਸਿਆਣਾ ਆਪ ਅਖਵਾਏ। ਗੁਣ ਨਿਧਾਨ ਕੋਈ ਸਾਰ ਨਾ ਪਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਸਰਬ ਭੁਲਾਏ। ਅਲਖ ਅਲਖਣਾ ਨਾ ਲਖਿਆ ਜਾਏ। ਦੁਖ ਸੁਖ ਆਪ ਵਖਾਏ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਤਰਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅੰਤਕਾਲ ਕਲ ਮਾਤ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਏ। ਮਾਤਲੋਕ ਪ੍ਰਭ ਦੀਪ ਜਗਾਣਾ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਏਕਾ ਰੰਗ ਚਾਰ ਕੁੰਟ ਪ੍ਰਭ ਲਗਾਣਾ। ਏਕਾ ਗੋਤ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਪ੍ਰਭ ਕਰਾਣਾ। ਦੁਰਮਤ ਮੈਲ ਧੋਤ, ਸੋਹੰ ਸਾਚਾ ਨਾਮ ਜਪਾਣਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਤਿਜੁਗ ਸਾਚਾ ਮਾਰਗ ਲਾਣਾ। ਆਪਣਾ ਆਪ ਆਪ ਉਪਾਏ। ਆਪਣਾ ਸ਼ਬਦ ਆਪ ਲਿਖਾਏ। ਸਤਿਜੁਗ ਸਾਚਾ ਮਾਰਗ ਲਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਕਲ ਕਰ ਆਪਣੀ ਖੇਲ ਦਿਖਾਏ। ਸਾਚਾ ਖੇਲ ਆਪ ਵਰਤਾਏ। ਸਾਚਾ ਮੇਲ ਆਪ ਕਰਾਏ। ਬਿਨ ਬਾਤੀ ਬਿਨ ਤੇਲ ਗੁਰ ਸਾਚਾ ਜੋਤ ਜਗਾਏ। ਬੇਮੁਖਾਂ ਬੇੜਾ ਸ਼ੌਹ ਦਰਿਆ ਠੇਲ, ਨਰਕ ਨਿਵਾਸ ਰਖਾਏ। ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ਅਚਰਜ ਖੇਲ, ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਭੇਵ ਨਾ ਪਾਏ। ਭਗਤ ਭਗਵਾਨ ਹੋ ਜਾਏ ਮੇਲ, ਸੋਹੰ ਸਾਚਾ ਜਨ ਰਸਨਾ ਗਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਹੱਥ ਟਿਕਾਏ। ਸੋਹੰ ਗਾਇਆ ਪ੍ਰਭ ਉਪਾਇਆ। ਸੋਹੰ ਗਾਇਆ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਪਾਇਆ। ਸੋਹੰ ਗਾਇਆ ਦਰ ਦਵਾਰ ਪ੍ਰਭ ਆਇਆ। ਸੋਹੰ ਗਾਇਆ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਕਰਮ ਕਮਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਏਕਾ ਕਾਮ ਏਕਾ ਨਾਮ ਏਕਾ ਜਾਮ ਸਤਿਜੁਗ ਸਾਚੇ ਮੁਖ ਚੁਆਇਆ। ਸੋਹੰ ਸਾਚਾ ਸਚ ਕਰ ਜਾਣ। ਸੋਹੰ ਸਾਚਾ ਗੁਣ ਨਿਧਾਨ। ਸੋਹੰ ਗਾਵੇ ਦਰ ਪਰਵਾਨ। ਸੋਹੰ ਦੇਵੇ ਆਪ ਵਡ ਬਲੀ ਬਲਵਾਨ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਸਤਿਗੁਰ ਸਾਚਾ, ਵਾਲੀ ਦੋ ਜਹਾਨ। ਸੋਹੰ ਸਾਚਾ ਗੁਰਸਿਖ ਉਪਜਾ ਕੇ। ਸਵਾਸ ਸਵਾਸ ਰਸਨ ਜਪਾ ਕੇ। ਨਾਸ ਨਾਸ ਨਾਸ ਦੁਖ ਦਰਦ ਨਾਸ ਕਰਾ ਕੇ। ਵਾਸ ਵਾਸ ਵਾਸ ਨਿਜ ਘਰ ਵਾਸੀ ਨਿਜ ਘਰ ਵਾਸ ਰਖਾ ਕੇ। ਰਾਸ ਰਾਸ ਰਾਸ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਮਾਨਸ ਜਨਮ ਪ੍ਰਭ ਰਾਸ ਕਰਾ ਕੇ। ਵਾਸ ਵਾਸ ਵਾਸ ਪ੍ਰਭ ਆਪਣਾ ਆਪ ਵਿਚ ਵਾਸ ਕਰਾ ਕੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਹੋਏ ਸਹਾਈ ਦੇਵੇ ਵਡਿਆਈ, ਉਧਰੇ ਪਾਰ ਜਨ ਰਸਨਾ ਗਾ ਕੇ। ਸੋਹੰ ਗਾਵਣਾ ਸਰਬ ਸੁਖ ਪਾਵਣਾ। ਆਤਮ ਵਸਾਵਣਾ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਆਤਮ ਸਾਚਾ ਦੀਪ ਜਗਾਵਣਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਦਇਆ ਕਮਾਏ ਛਤਰ ਝੁਲਾਏ ਗੁਰਸਿਖ ਉਪਰ ਸੀਸ ਉਨੰਜਾ ਪਵਣਾ। ਸੋਹੰ ਤੇਰਾ ਸਚ ਵਰਤਾਰ। ਕਲਜੁਗ ਕੂੜ ਹੋਏ ਖਵਾਰ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਲਏ ਅਵਤਾਰ। ਸਤਿਜੁਗ ਵਰਤਾਵੇ ਵਿਚ ਸੰਸਾਰ। ਸਤਿ ਪੁਰਖ ਉਪਜਾਵੇ ਸਭ ਨਰ ਨਾਰ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਜਗਾਵੇ ਸਾਚੀ ਦੇਵੇ ਸ਼ਬਦ ਧੁਨਕਾਰ। ਏਕਾ ਮਾਰਗ ਲਾਵੇ ਦਰਸ ਦਿਖਾਵੇ ਦੂਸਰ ਕੋਈ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ ਬਿਨ ਸਾਚੇ ਕਰਤਾਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਪਰਗਟੇ ਜੋਤ ਵਿਚ ਮਾਤ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਮੁਰਾਰ। ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਮੁਰਾਰੀ ਭਗਤ ਉਧਾਰੀ। ਜਾਏ ਦਰ ਆਏ ਪੈਜ ਸਵਾਰੀ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਦੀ ਸਾਚੀ ਕਾਰੀ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਏਕਾ ਗੋਤ ਵਿਚ ਮਾਤ ਵਰਤਾਰੀ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਨਿਹਕਲੰਕ ਨਰਾਇਣ ਨਰ ਅਵਤਾਰੀ। ਆਇਆ ਜਗ ਪਿਤ ਮਾਤ। ਸੋਹੰ ਦੇਵੇ ਜਨ ਭਗਤਾਂ ਸਾਚੀ ਦਾਤ। ਸਤਿਜੁਗ ਉਪਜਾਵੇ ਰਖਾਵੇ ਪਰਗਟਾਵੇ ਧਰਾਵੇ ਸਾਚੀ ਕਰਾਮਾਤ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਦਿਸਾਵੇ ਸਾਚ ਚਰਨ ਨਾਤ। ਸਾਚਾ ਨਾਤ ਗੁਰ ਚਰਨ ਰਖਾਏ। ਗੁਰਸਿਖ ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਆਏ। ਹਰਨ ਫਰਨ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਖੁਲ੍ਹਾਏ। ਤੀਜਾ ਲੋਇਣ ਖੋਲ੍ਹ ਵਖਾਏ। ਖੋਲ੍ਹੇ ਸੁੰਨ ਸ਼ਬਦ ਜਣਾਏ। ਬੇਮੁਖ ਤਰਸਣ ਪ੍ਰਭ ਦਿਸ ਨਾ ਆਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖਾਂ ਸੋਹੰ ਸਾਚਾ ਨਾਮ ਜਪਾਏ। ਸੋਹੰ ਸਾਚਾ ਨਾਮ ਧਰਈਆ। ਸਤਿਜੁਗ ਚਲਾਈ ਸਾਚੀ ਨਈਆ। ਚਾਰ ਵਰਨ ਕਰਾਏ ਏਕਾ ਭੈਣਾਂ ਭਈਆ। ਪ੍ਰਭ ਚਰਨ ਲਗਾਏ ਆਤਮ ਮੈਲ ਸਰਬ ਧਵਈਆ। ਦਰ ਦਰਬਾਨ ਰਖਾਏ ਏਕਾ ਰਾਗ ਕੰਨ ਸੁਣਈਆ। ਭਗਤ ਭਗਵਾਨ ਮੇਲ ਕਰਾਏ, ਸ਼ਬਦ ਸੁਰਤ ਸਾਚੀ ਧੁਨ ਉਪਜਈਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਤਿਜੁਗ ਸਾਚਾ ਮਾਰਗ ਲਵਈਆ। ਸਤਿਜੁਗ ਸਾਚਾ ਮਾਰਗ ਲਾਏ। ਸੋਹੰ ਸ਼ਬਦ ਮੁਖ ਰਖਾਏ। ਮਾਤ ਕੁੱਖ ਪ੍ਰਭ ਬਾਲ ਜਣਾਏ। ਉਲਟਾ ਰੁੱਖ ਦੁਖ ਨਾ ਪਾਏ। ਸਾਚਾ ਸੁਖ ਆਪ ਵਖਾਏ। ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਭੁੱਖ ਜੀਵ ਗਵਾਏ। ਉਜਲ ਮੁਖ ਵਿਚ ਜਗਤ ਕਰਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋ ਜਨ ਰਸਨਾ ਗਾਏ। ਸਤਿਜੁਗ ਸਾਚਾ ਜਗਤ ਚਲਾ ਕੇ। ਸਾਚਾ ਸ਼ਬਦ ਆਪ ਟਿਕਾ ਕੇ। ਚਾਰ ਵਰਨ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਬਹਾ ਕੇ। ਸੋਹੰ ਸ਼ਬਦ ਜੈ ਜੈ ਜੈਕਾਰ ਕਰਾ ਕੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਨਿਹਕਲੰਕ ਕਲ ਨਾਉਂ ਧਰਾ ਕੇ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਤੇਰੀ ਵਡਿਆਈ। ਕਲਜੁਗ ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਕਰਾਈ। ਜੀਵ ਜੰਤ ਕੋਈ ਵੇਖ ਨਾ ਪਾਈ। ਆਪ ਆਪਣੀ ਬਣਤ ਬਣਾਈ। ਸਾਧਨ ਸੰਤ ਪ੍ਰਭ ਰਿਹਾ ਜਣਾਈ। ਆਦਿਨ ਅੰਤ ਗੁਰਸਿਖ ਸਮਾਈ। ਸਾਚਾ ਕੰਤ ਆਪ ਰਘੁਰਾਈ। ਮਾਇਆ ਬੇਅੰਤ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਪ੍ਰਭ ਪਾਈ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅਚਰਜ ਖੇਲ ਆਪ ਕਲ ਵਰਤਾਈ। ਆਪੇ ਖੇਲੇ ਆਪੇ ਮੇਲੇ। ਆਪ ਬਣਾਏ ਆਪਣੇ ਚੇਲੇ। ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਏ ਆਪ ਆਪਣੇ ਅੰਤ ਵੇਲੇ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਸਤਿ ਪੁਰਖ ਬਣਾਏ, ਸਾਚੇ ਸੱਜਣ ਸੁਹੇਲੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅਚਰਜ ਖੇਲ ਆਪ ਪ੍ਰਭ ਖੇਲੇ। ਸਾਚਾ ਖੇਲ ਆਪ ਖਿਲਾਇਆ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਮੇਲ ਮਿਲਾਇਆ। ਬੇਮੁਖਾਂ ਗਿਆ ਵੇਲਾ ਹੱਥ ਨਾ ਆਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਪਰਗਟ ਜੋਤ ਨਿਹਕਲੰਕ ਸੋਹੰ ਸਾਚਾ ਡੰਕ ਵਜਾਇਆ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਸਾਚਾ ਡੰਕ। ਸੋਹੰ ਸੁਣਾਏ ਪ੍ਰਭ ਰਾਓ ਰੰਕ। ਗੁਰਮੁਖ ਵਡਿਆਏ ਜਿਉਂ ਰਾਜਾ ਜਨਕ। ਆਪ ਲਗਾਏ ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਸਾਚੀ ਤਨਕ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਆਪ ਆਪਣਾ ਵਿਚ ਟਿਕਾਏ ਸੋਹੰ ਰਖਾਏ ਆਤਮ ਸਾਚਾ ਮਨਕ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੁਗੋ ਜੁਗ ਜਾਮਾ ਪਾਏ ਵਿਚ ਮਾਤ ਬਾਰ ਅਨਕ। ਅਨਕ ਬਾਰ ਬਾਰ ਅਨਕ। ਕਲਜੁਗ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਏ ਵਿਚ ਪੁਰੀ ਘਨਕ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਮੇਲ ਮਿਲਾਏ। ਆਪ ਲਗਾਏ ਸਾਚੀ ਤਨਕ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਤੇਰੀ ਵਡਿਆਈ ਗੁਰਮੁਖਾਂ ਬਣਾਏ ਸਾਚੀ ਬਣਤ। ਸਚ ਘਰ ਦੀਪਕ ਪਰਗਾਸਿਆ। ਪ੍ਰਭ ਪਾਇਆ ਪੁਰਖ ਅਬਿਨਾਸ਼ਿਆ। ਸਰਬ ਘਟ ਘਟ ਕੀਆ ਵਾਸਿਆ। ਸੋਹੰ ਜਪਾਵੇ ਸਵਾਸ ਸਵਾਸਿਆ। ਮਾਨਸ ਜਨਮ ਕਰਾਵੇ ਰਹਿਰਾਸਿਆ। ਗੁਰਸਿਖ ਹੋਏ ਚਰਨ ਦਾਸਿਆ। ਬੇਮੁਖ ਦਰ ਤੋਂ ਜਾਏ ਨਾਸਿਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਸਿਖ ਤੇਰੇ ਹਿਰਦੇ ਵਾਸਿਆ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਹਿਰਦੇ ਵਾਸ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਦ ਰਹੇ ਪਾਸ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਹੋਏ ਦਾਸ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਨਾ ਜਾਏ ਵਿਨਾਸ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਦਾ ਅਬਿਨਾਸ਼। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ, ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਜਪ ਸਵਾਸ ਸਵਾਸ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਘਰ ਆਇਆ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਬੂਝ ਬੁਝਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਆਤਮ ਭੇਵ ਗੂਝ ਖੁਲ੍ਹਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਏਕਾ ਦੂਜ ਮਿਟਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਚਰਨ ਲੂਝ ਗੁਰਸਿਖ ਸੁਖ ਪਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਦਾ ਅਤੀਤਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਪਰਖੇ ਨੀਤਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਏਕਾ ਦੇਵੇ ਚਰਨ ਪ੍ਰੀਤਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਕਰ ਦਰਸ ਗੁਰਸਿਖ ਆਤਮ ਹੋਏ ਸੀਤਾ। ਸਾਚਾ ਗੁਰ ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਚਰਨ ਲਾਗ ਮਾਨਸ ਜਨਮ ਗੁਰਸਿਖ ਸਾਚੇ ਕਲਜੁਗ ਜੀਤਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਦਇਆ ਨੰਦ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਆਤਮ ਉਪਜਾਵੇ ਪਰਮਾਨੰਦ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਦੁਖ ਕਟਾਏ ਬੰਦ ਬੰਦ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਗੁਰਸਿਖ ਉਪਜਾਵੇ ਸਤਿਜੁਗ ਸਾਚੇ ਚੰਦ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਬੇਮੁਖਾਂ ਦਿਸ ਨਾ ਆਏ ਕਲਜੁਗ ਹੋਏ ਭਾਗ ਮੰਦ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਰੂਪ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਜੋਤ ਸਰੂਪ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਮਹਿੰਮਾ ਅਨੂਪ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਕਲ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਵੇ, ਸਤਿਜੁਗ ਸਾਚਾ ਮਾਰਗ ਲਾਵੇ ਵਡ ਭੂਪਨ ਭੂਪ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਏਕਾ ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਕਰੇ ਰੁਸ਼ਨਾਏ ਵਿਚ ਮਾਤ ਅੰਧ ਕੂਪ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਜੋਤ ਜਗਾਏ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਕਰੇ ਰੁਸ਼ਨਾਏ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਹੋਏ ਸਹਾਏ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਦੁਖ ਰੋਗ ਮਿਟਾਏ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਆਤਮ ਚਿੰਤਾ ਸੋਗ ਮਿਟਾਏ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਦਰਸ ਅਮੋਘ ਵਖਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਆਪਣੀ ਦਇਆ ਕਮਾਏ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਤਿ ਦਾਤਾਰਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਨਿਰੰਕਾਰਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਜੋਤ ਅਧਾਰਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਦ ਨਿਰਾਹਾਰਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਗਿਰਧਾਰਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਰਾਮ ਅਵਤਾਰਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਮੁਰਾਰਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਨਿਹਕਲੰਕ ਨਰਾਇਣ ਨਰ ਅਵਤਾਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅੰਤਕਾਲ ਕਲਜੁਗ ਏਕਾ ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਪਰਗਟਾਏ ਵਿਚ ਸੰਸਾਰਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਵਡ ਸੰਸਾਰੀ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਵਡ ਭੰਡਾਰੀ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਭਗਤ ਉਧਾਰੀ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਬੇਮੁਖਾਂ ਕਰੇ ਖੁਆਰੀ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਕਲਜੁਗ ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਏਕਾ ਏਕ ਏਕੰਕਾਰੀ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਲਜੁਗ ਆਇਆ ਜਾਮਾ ਧਾਰੀ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਦੀਨ ਦਿਆਲ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਭਗਤ ਵਛਲ ਰੱਛਕ ਆਪ ਕਿਰਪਾਲ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਆਤਮ ਜੋਤ ਗੁਰਸਿਖ ਦੇਵੇ ਬਾਲ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਰਬ ਜੀਆਂ ਦੀ ਸਾਰ ਸਮਾਲ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਪਾਏ ਸਾਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਜਾਏ ਤਾਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਦੇਵੇ ਨਾਮ ਅਧਾਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਗੁਰਮੁਖ ਬਖ਼ਸ਼ੇ ਚਰਨ ਪਿਆਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਆਤਮ ਜੋਤ ਕਰੇ ਉਜਿਆਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਏਕਾ ਰੰਗ ਰੰਗਾਏ ਏਕਾ ਨਾਮ ਜਪਾਏ ਏਕਾ ਮਾਰਗ ਲਾਏ ਸਰਬ ਸੰਸਾਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਘਰ ਆਇਆ। ਮਾਤਲੋਕ ਗੁਰ ਧਾਮ ਬਹਾਇਆ। ਆਪ ਆਪਣਾ ਪ੍ਰਭ ਪਰਗਟਾਇਆ। ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਪਰਗਟ ਜੋਤ ਸਿੰਘਾਸਣ ਡੇਰਾ ਲਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅੰਤਕਾਲ ਕਲ ਤੇਰਾ ਬੇੜਾ ਬੰਨ੍ਹ ਵਖਾਇਆ। ਗੁਰਸਿਖ ਤੇਰਾ ਬੇੜਾ ਬੰਨ੍ਹ। ਸੋਹੰ ਦੇਵੇ ਮਾਲ ਧੰਨ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਨਾ ਲੱਗੇ ਕਦੇ ਸੰਨ੍ਹ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਏਕਾ ਰਾਗ ਸੁਣਾਵੇ ਕੰਨ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਤੇਰੀ ਆਤਮ ਜਾਏ ਮੰਨ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਵਡ ਭੂਪਨ ਭੂਪ ਵਿਚ ਅੰਧ ਕੂਪ ਦੇਵੇ ਦਰਸ ਪਰਗਟ ਜੋਤ ਗੁਰਸਿਖ ਬਣਾਏ ਸਾਚੇ ਜਨ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਦਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਦੇਵੇ ਵਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਗੁਰਸਿਖ ਪੁਚਾਵੇ ਸਾਚੇ ਘਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਨਿਹਕਲੰਕ ਅਵਤਾਰ ਨਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਮਾਤਲੋਕ ਆਇਆ ਜਾਮਾ ਧਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਮਾਨਸ ਜਨਮ ਗਏ ਹਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਸਿਖ ਸਾਚੇ ਚਰਨ ਲਾਗ ਜਾਇਣ ਤਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਤਾਰਨਹਾਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਇਕ ਕਰਤਾਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਜੀਵ ਜੰਤ ਅਧਾਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਵਡ ਪਸਰ ਪਸਾਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਦਿ ਅੰਤ ਅੰਤ ਆਦਿ ਏਕਾ ਏਕੰਕਾਰਾ। ਏਕਾ ਰੰਗ ਆਪ ਰੰਗਾਏ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਕਰਮ ਕਮਾਏ। ਸਚ ਸੁੱਚ ਦੀ ਜੋਤ ਜਗਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਤਿਜੁਗ ਸਾਚਾ ਮਾਰਗ ਲਾਏ। ਸਤਿਜੁਗ ਤੇਰਾ ਜਨਮ ਦਵਾਇਆ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਸਚ ਕਰਮ ਕਮਾਇਆ। ਸਰਬ ਜਨਾਂ ਦਾ ਭਰਮ ਮਿਟਾਇਆ। ਏਕਾ ਬ੍ਰਹਮ ਆਪ ਉਪਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਕਰਮ ਆਪ ਲਿਖਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸੋਹੰ ਸਾਚਾ ਦਾਨ ਤੇਰੀ ਝੋਲੀ ਪਾਇਆ। ਸਤਿਜੁਗ ਦੇਵੇ ਸਾਚਾ ਦਾਨ। ਵਿਚ ਮਾਤ ਪ੍ਰਭ ਦੇਵੇ ਸਾਚਾ ਮਾਣ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਸੰਤ ਉਪਾਏ, ਆਤਮ ਦੇਵੇ ਬ੍ਰਹਮ ਗਿਆਨ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਏ ਖੇਲ ਕਰੇ ਬਿਧਨਾਨ। ਆਪਣੀ ਜੋਤ ਆਪ ਜਗਾਏ। ਵੇਲਾ ਵਕ਼ਤ ਆਪ ਸੁਹਾਏ। ਸਾਚੀ ਲਿਖਤ ਰਿਹਾ ਲਿਖਾਏ। ਵਾਕ ਭਵਿਖਤ ਸਤਿ ਵਰਤਾਏ। ਲਿਖੀ ਲਿਖਤ ਮਿਟ ਨਾ ਜਾਏ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਨਾਮ ਧਰਾਏ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜਾਮਾ ਪਾਏ। ਛੱਡ ਦੇਹ ਗੁਰਸਿਖ ਸਮਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅਚਰਜ ਖੇਲ ਕਲ ਆਪ ਵਰਤਾਏ। ਕਲਜੁਗ ਤੇਰੀ ਹੋਏ ਅਖ਼ੀਰ। ਸੋਹੰ ਸ਼ਬਦ ਚਲਾਇਆ ਤੀਰ। ਮਾਣ ਗਵਾਏ ਅਠਸਠ ਤੀਰਥ ਨੀਰ। ਰਹਿਣ ਨਾ ਪਾਏ ਫ਼ਕੀਰ ਪੈਗ਼ੰਬਰ ਔਲੀਆ ਪੀਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਚਾਰ ਕੁੰਟ ਪਵਾਏ ਵਹੀਰ। ਸੋਹੰ ਸ਼ਬਦ ਪ੍ਰਭ ਚਲਾਇਆ। ਏਕਾ ਡੰਕ ਆਪ ਵਜਾਇਆ। ਰਾਓ ਰੰਕ ਪ੍ਰਭ ਸੁਣਾਇਆ। ਦਵਾਰ ਬੰਕ ਕੋਈ ਰਹਿਣ ਨਾ ਪਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅੰਤਕਾਲ ਕਲਜੁਗ ਆਪਣਾ ਖੇਲ ਆਪ ਰਚਾਇਆ। ਕਲਜੁਗ ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਕਰਾਏ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਸੰਤ ਜਗਾਏ। ਬੇਮੁਖ ਜੀਵ ਰਹੇ ਬਿਲਲਾਏ। ਚਾਰ ਕੁੰਟ ਪੈ ਜਾਏ ਦੁਹਾਏ। ਈਸਾ ਮੂਸਾ ਮੁਹੰਮਦੀ ਪ੍ਰਭ ਦੇ ਖਪਾਏ। ਕੋਈ ਨਾ ਰਹੇ ਅਹਿਮਦੀ ਪ੍ਰਭ ਦੇ ਮਿਟਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਲਜੁਗ ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਕਰਾਏ। ਕਲਜੁਗ ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਕਰਾਣਾ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਦਾ ਸਾਚਾ ਭਾਣਾ। ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਵਾਲੀ ਦੋ ਜਹਾਨਾਂ। ਵੇਲਾ ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਕਰਾਏ ਵੇਦ ਪੁਰਾਨਾਂ। ਕਲਜੁਗ ਕੋਈ ਰਹਿਣ ਨਾ ਪਾਏ ਪ੍ਰਭ ਮਿਟਾਏ ਅੰਜ਼ੀਲ ਕੁਰਾਨਾਂ। ਏਕਾ ਸ਼ਬਦ ਪ੍ਰਭ ਚਲਾਏ, ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਪਹਰਿਆ ਬਾਣਾ। ਏਕਾ ਨਾਮ ਜਗਤ ਚਲਾਏ, ਸੋਹੰ ਦੇਵੇ ਗੁਣ ਨਿਧਾਨਾ। ਊਚ ਨੀਚ ਇਕ ਥਾਂ ਬਹਾਏ, ਕੋਇ ਨਾ ਦਿਸੇ ਰੰਕ ਰਾਜਾਨਾ। ਏਕਾ ਛਤਰ ਸੀਸ ਝੁਲਾਏ, ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨਾ। ਏਕਾ ਛਤਰ ਝੁੱਲੇ ਸੀਸ। ਪਰਗਟੇ ਜੋਤ ਨਿਹਕਲੰਕ ਜਗਦੀਸ। ਜਗਤ ਮਿਟਾਏ ਭੇਸ ਬੀਸ ਇਕੀਸ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਜੀਵ ਜੰਤ ਨਾ ਕੋਈ ਕਰੇ ਰੀਸ। ਅੰਤਕਾਲ ਕਲਜੁਗ ਪਰਗਟ ਜੋਤ ਨਿਹਕਲੰਕ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਜਾਏ ਪੀਸ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਏਕਾ ਸ਼ਬਦ ਉਪਾਏ ਜਗਤ ਸੁਣਾਏ, ਮਾਤ ਤਰਾਏ ਦੇ ਵਡਿਆਏ ਦੂਸਰ ਨਾ ਕੋਇ ਦੀਸ। ਨਾ ਕੋਇ ਦੂਸਰ ਨਾ ਕੋਇ ਦੋਆ। ਏਕਾ ਪ੍ਰਭ ਜਗਤ ਜੋਤ ਬਲੋਆ। ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਏ ਕਰੇ ਰੁਸ਼ਨਾਏ ਨਿਹਕਲੰਕ ਤੀਨ ਲੋਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਡੰਕ ਵਜਾਏ ਰਿਹਾ ਸੁਣਾਏ, ਗੁਰਸਿਖ ਜਗਾਏ, ਆਤਮ ਤ੍ਰਿਖਾ ਮਿਟਾਏ, ਜਗਤ ਦੁਖ ਗਵਾਏ, ਸਾਚੇ ਲੇਖ ਲਿਖਾਏ, ਬੇਮੁਖ ਕਲ ਰਿਹਾ ਸੋਇਆ। ਬੇਮੁਖ ਜੀਵ ਦਰ ਦੁਰਕਾਰੀ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਅੰਤਮ ਕਰੇ ਖੁਆਰੀ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਪਾਵੇ ਨਰਕ ਮਝਾਰੀ। ਬੇਮੁਖ ਜੀਵ ਆਪਣਾ ਆਪ ਪਛਾਣ। ਸੋਹੰ ਸ਼ਬਦ ਪ੍ਰਭ ਮਾਰੇ ਬਾਣ। ਝੂਠਾ ਚੁਕਾਵੇ ਜਗਤ ਮਾਣ। ਅੰਤਕਾਲ ਕਲ ਜਾਇਣ ਪਛਤਾਣ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਸਤਿਗੁਰ ਸਾਚਾ, ਸਰਬ ਜੀਆਂ ਦਾ ਜਾਣੀ ਜਾਣ। ਆਪੇ ਜਾਣੇ ਆਪ ਵਖਾਣੇ। ਆਪ ਚਲਾਏ ਆਪਣੇ ਭਾਣੇ। ਮਾਣ ਗਵਾਏ ਰਾਜੇ ਰਾਣੇ। ਪਕੜ ਲਗਾਏ ਚਰਨ ਅੰਞਾਣੇ। ਜੋ ਜਨ ਹੋਏ ਚਰਨ ਨਿਮਾਣੇ। ਦਰਗਹਿ ਸਾਚੀ ਦਰ ਪਰਵਾਨੇ। ਮਾਨਸ ਜਨਮ ਸੁਫਲ ਕਰਾਨੇ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਆਤਮ ਸਾਚੀ ਜੋਤ ਜਗਾਣੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕੋਈ ਭੇਵ ਨਾ ਜਾਣੇ। ਕਲਜੁਗ ਭੇਵ ਨਾ ਪਾਇਆ। ਵਡ ਦੇਵੀ ਦੇਵ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਇਆ। ਸਾਚੀ ਸੇਵ ਨਾ ਚਰਨ ਕਮਾਇਆ। ਕਾਮ ਕਰੋਧ ਮੋਹ ਰਸਨ ਹਲਕਾਇਆ। ਮਦਿਰਾ ਮਾਸ ਮੁਖ ਰਖਾਇਆ। ਮਾਤ ਕੁੱਖ ਕਲੰਕ ਲਗਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਮਨੋਂ ਭੁਲਾਇਆ। ਆਪਣਾ ਆਪ ਦਿਸ ਨਾ ਆਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਾਚੀ ਦਰਗਹਿ ਦਰ ਦੁਰਕਾਇਆ। ਸਾਚੀ ਦਰਗਹਿ ਸਚ ਦਰਬਾਰਾ। ਚਲੇ ਚਲਾਵੇ ਆਪ ਨਿਰੰਕਾਰਾ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਅਗੰਮ ਅਪਾਰਾ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਦਾ ਸਚ ਦਵਾਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਏਕਮ ਏਕ ਏਕ ਅਨੇਕ ਏਕਾ ਇਕ ਆਪ ਕਰਤਾਰਾ। ਏਕਾ ਏਕ ਏਕ ਕਰਤਾਰ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਆਪ ਅਪਰ ਅਪਾਰ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਪ੍ਰਭ ਗਿਰਧਾਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੁਗੋ ਜੁਗ ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਵਿਚ ਮਾਤ ਆਏ ਜਾਮਾ ਧਾਰ। ਜਾਮਾ ਧਾਰੇ ਪ੍ਰਭ ਨਿਰੰਕਾਰੇ। ਵਿਚ ਸੰਸਾਰੇ ਭਗਤ ਉਧਾਰੇ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸੰਘਾਰੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਦ ਸਦ ਸਦ ਚਰਨ ਬਲਿਹਾਰੇ। ਚਰਨ ਬਲਿਹਾਰੀ ਪ੍ਰਭ ਗਿਰਧਾਰੀ। ਇਕ ਨਿਰੰਕਾਰੀ ਜੋਤ ਨਿਆਰੀ। ਵਡ ਸੰਸਾਰੀ ਗੁਰਮੁਖ ਆਤਮ ਕਰੇ ਉਜਿਆਰੀ। ਬੇਮੁਖਾਂ ਕਲਜੁਗ ਹੋਏ ਖਵਾਰੀ। ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਦੇਵੇ ਸ਼ਬਦ ਭੰਡਾਰੀ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਦਾ ਸਦਾ ਚਰਨ ਬਲਿਹਾਰੀ। ਚਰਨ ਬਲਿਹਾਰ ਜਾਏ ਤਾਰ ਪੈਜ ਸਵਾਰ। ਦੇਵੇ ਨਾਮ ਅਧਾਰ ਉਪਜੇ ਧੁਨਕਾਰ ਸ਼ਬਦ ਗੁਣ ਵਿਚਾਰ ਵਿਚ ਅੰਧ ਅੰਧਿਆਰ ਕਰੇ ਜੋਤ ਅਕਾਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਦਾ ਸਦਾ ਸਦਾ ਬਲਿਹਾਰ। ਜੋਤ ਉਜਿਆਰੇ ਵਿਚ ਝੂਠੇ ਮਹੱਲ ਮੁਨਾਰੇ। ਖੋਲ੍ਹੇ ਦਸਮ ਦਵਾਰੇ। ਜਗੇ ਜੋਤ ਅਗੰਮ ਅਪਾਰੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਦਾ ਸਦਾ ਸਦਾ ਚਰਨ ਬਲਿਹਾਰੇ। ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਕਰੇ ਰੁਸ਼ਨਾਏ। ਅੰਧੇਰ ਮਿਟਾਏ ਹਰਨ ਫਰਨ ਖੁਲ੍ਹਾਏ। ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ ਦੇਰ ਨਾ ਲਾਏ। ਸੰਞ ਸਵੇਰ ਇਕ ਕਰਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਦਾ ਸਦਾ ਚਰਨ ਬਲਿਹਾਰੇ। ਗੁਰ ਚਰਨ ਸਾਚਾ ਧਾਮ। ਗੁਰ ਚਰਨ ਪੂਰਨ ਕਾਮ। ਗੁਰ ਚਰਨ ਸਾਚਾ ਜਾਮ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸੋਹੰ ਦੇਵੇ ਸਾਚਾ ਨਾਮ। ਸਾਚਾ ਨਾਮ ਗੁਰ ਦਰ ਪਾਇਆ। ਆਤਮ ਸਾਚਾ ਦੀਪ ਜਗਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਘਰ ਆਇਆ। ਬਜਰ ਕਪਾਟ ਖੋਲ੍ਹ ਵਖਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਨਾਮ ਨਾ ਹੱਟ ਵਿਕਾਇਆ। ਤੱਟ ਤੀਰਥ ਕੋਈ ਹੱਥ ਨਾ ਆਇਆ। ਸਾਚਾ ਸੀਰਥ ਗੁਰ ਪੂਰਾ ਰਸਨਾ ਗਾਇਆ। ਆਤਮ ਤੀਰਥ ਗੁਰਮੁਖ ਵਿਰਲਾ ਨਹਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜਿਸ ਜਨ ਦਇਆ ਕਮਾਇਆ। ਆਤਮ ਤੀਰਥ ਆਪ ਨੁਹਾਏ। ਸਾਚਾ ਸੀਰਥ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪਿਲਾਏ। ਨਾਭ ਕਵਲ ਦੇਵੇ ਉਲਟਾਏ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਵਿਚ ਰਿਹਾ ਮਵਲ, ਆਪਣੀ ਜੋਤ ਜਗਾਏ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚਾ ਹੋਵੇ ਬਵਲ, ਏਕਾ ਬੂੰਦ ਕਵਲ ਮੁਖ ਵਿਚ ਪਾਵੇ। ਨਜ਼ਰੀ ਆਵੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਸਵਲ, ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਗੁਰਸਿਖ ਸਮਾਵੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਨਿਹਕਲੰਕ ਕਲ ਜਾਮਾ ਪਾਵੇ। ਸਾਚਾ ਖੇਲ ਆਪ ਪ੍ਰਭ ਕਰਨਾ। ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਜਗਤ ਪ੍ਰਭ ਧਰਨਾ। ਆਪ ਮਿਟਾਏ ਵਰਨਾ ਬਰਨਾ। ਰਾਓ ਰੰਕ ਇਕ ਪ੍ਰਭ ਕਰਨਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਏ ਧਰਨੀ ਧਰਨਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਜੋਤ ਜਗਾਏ। ਆਪ ਆਪਣੀ ਪਤਿ ਰਖਾਏ। ਝੂਠਾ ਨਾਤ ਜਗਤ ਤਜਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜਾਮਾ ਪਾਏ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜਾਮਾ ਧਾਰ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਆਇਆ ਅਵਤਾਰ। ਵਰਤੇ ਵਰਤਾਵੇ ਵਿਚ ਸੰਸਾਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਕਰੇ ਆਪ ਵਿਹਾਰ। ਕੋਈ ਨਾ ਪਾਵੇ ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਸਾਰ। ਜੁਗ ਚੌਥਾ ਅੰਤ ਅੰਤਕਾਲ ਕਰੇ ਖੁਆਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਲਿਖਤ ਲੇਖ ਲੇਖ ਲਿਖਤ ਆਪ ਕਰਤਾਰ। ਆਪ ਲਿਖਾਰੀ ਆਪ ਭੰਡਾਰੀ ਆਪ ਦਰਬਾਰੀ ਆਪ ਸਿਕਦਾਰੀ ਜੋਤ ਨਿਰੰਕਾਰੀ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਲਜੁਗ ਅੰਤਮ ਕਰੇ ਖੁਆਰੀ। ਕਲਜੁਗ ਅੰਤਮ ਆਪ ਕਰਾਏ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਬਣਤ ਬਣਾਏ। ਬੈਠ ਇਕੰਤ ਜੀਵ ਜੰਤ ਖਪਾਏ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਸੰਤ ਪ੍ਰਭ ਸ਼ਬਦ ਜਣਾਏ। ਆਪ ਬਣਾਏ ਸਾਚੀ ਬਣਤ, ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਰਿਹਾ ਸਮਾਏ। ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਮਹਿੰਮਾ ਬੜੀ ਅਗਣਤ, ਜੀਵ ਜੰਤ ਕੋਈ ਭੇਵ ਨਾ ਪਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਆਪਣੀ ਬਣਤ ਬਣਾਏ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਬਣਤ ਬਣਾ ਕੇ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਖੇਲ ਰਚਾ ਕੇ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਅਗਨ ਲਗਾ ਕੇ। ਹਾਹਾਕਾਰ ਚਾਰ ਕੁੰਟ ਮਚਾ ਕੇ। ਵਕ਼ਤ ਅਖ਼ੀਰ ਆਪ ਕਰਾ ਕੇ। ਵਡ ਪੀਰਨ ਪੀਰ ਆਪ ਅਖਵਾ ਕੇ। ਵਡ ਚੀਰਨ ਚੀਰ ਬੇਮੁਖਾਂ ਜਾਏ ਚੀਰ ਲੁਹਾ ਕੇ। ਵਡ ਸੀਰਨ ਸੀਰ ਗੁਰਮੁਖਾਂ ਜਾਏ ਸੀਰ ਪਿਲਾ ਕੇ। ਵਡ ਨੀਰਮ ਨੀਰ ਬੇਮੁਖ ਜੀਵ ਨੀਰ ਤਰਸਾ ਕੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਲਜੁਗ ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਜਾਏ ਆਪ ਕਰਾ ਕੇ। ਕਲਜੁਗ ਅੰਤਮ ਆਪ ਕਰਾਵੇ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਝੂਠੇ ਦਾਅਵੇ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਕੋਈ ਵਿਰਲਾ ਗਾਵੇ। ਜਗਤ ਉਦਾਸੀ ਮਾਇਆ ਹਾਵੇ। ਨਰਕ ਨਿਵਾਸੀ ਜੀਵ ਬਿਲਲਾਵੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਕਲ ਆਪ ਕਰਾਵੇ। ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਆਪ ਕਰਾਵਣਾ। ਆਪਣਾ ਵਕ਼ਤ ਆਪ ਸੁਹਾਵਣਾ। ਝੂਠਾ ਖੇਲ ਕਲ ਮਿਟਾਵਣਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਾਚਾ ਸਮਾਂ ਆਪ ਸੁਹਾਵਣਾ। ਵੇਲਾ ਅੰਤ ਆਪ ਕਰ। ਆਪਣੀ ਜੋਤ ਜਾਏ ਧਰ। ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਅਵਤਾਰ ਨਰ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਆਪਣਾ ਕੀਆ ਲਏ ਭਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਖੇਲ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਜਾਏ ਕਰ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਹੋਏ ਦੋ ਫਾੜ। ਆਪ ਚਬਾਏ ਆਪਣੀ ਦਾੜ੍ਹ। ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਹੋਏ ਭਾਗ ਮਾੜ। ਅਗਨ ਜੋਤ ਪ੍ਰਭ ਲਗਾਏ, ਚਾਰ ਕੁੰਟ ਦੇਵੇ ਸਾੜ। ਬੇਮੁਖ ਜੀਵ ਠੋਹਰ ਨਾ ਪਾਏ, ਸ਼ਬਦ ਸਰੂਪੀ ਪਏ ਸਾੜ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਉਪਜਾਏ ਸਤਿਜੁਗ ਸਾਚੇ ਲਾੜ। ਸਾਚੇ ਸਿਖ ਆਪ ਉਪਾਏ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਕਲ ਜਾਮਾ ਪਾਏ। ਆਪਣਾ ਆਪ ਆਪ ਉਪਾਏ। ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਪ੍ਰਭ ਰਿਹਾ ਸੁਣਾਏ। ਏਕਾ ਰੰਗਤ ਨਾਮ ਚੜ੍ਹਾਏ। ਜੀਵ ਮੰਗਤ ਕੋਈ ਰਹਿਣ ਨਾ ਪਾਏ। ਸਾਚੀ ਸੰਗਤ ਵਿਚ ਰਲਾਏ। ਮਾਣ ਹੰਗਤ ਸਰਬ ਗਵਾਏ। ਬੇਮੁਖ ਜੀਵ ਵਿਚ ਅਗਨ ਜਲਾਏ। ਕੋਇ ਨਾ ਹੋਏ ਅੰਤ ਸਹਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਨਿਹਕਲੰਕ ਕਲ ਜਾਮਾ ਪਾਏ। ਅੰਤਕਾਲ ਕਲਜੁਗ ਕਲ ਆਇਆ। ਮਹੀਨਾ ਜੇਠ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਲਿਖਾਇਆ। ਵਡ ਵਡ ਸੇਠ ਨਸ਼ਟ ਕਰਾਇਆ। ਰਾਓ ਉਮਰਾਓ ਦਰ ਦੁਰਕਾਇਆ। ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਕੌੜੇ ਰੇਠ ਪ੍ਰਭ ਭੰਨ ਵਖਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਲਜੁਗ ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਕਰਾਇਆ। ਮਹੀਨਾ ਜੇਠ ਆਏ ਜੱਗ। ਅਗਨ ਜੋਤ ਜਾਏ ਲੱਗ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਜਾਏ ਦੱਗ। ਪਕੜ ਪਛਾੜੇ ਪ੍ਰਭ ਸ਼ਾਹ ਰਗ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਅਗੇ ਧਰਮ ਰਾਏ ਲਗਾਏ ਵਗ। ਧਰਮ ਰਾਜ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਕਾ ਸਾਚਾ ਸਾਜ। ਝੂਠੇ ਜੀਵਾਂ ਖੋਲ੍ਹੇ ਪਾਜ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅੰਤਕਾਲ ਕਲ ਗੁਰਮੁਖ ਤੇਰੀ ਰੱਖੇ ਲਾਜ। ਗੁਰਸਿਖ ਸਾਚੇ ਪ੍ਰਭ ਤੇਰੀ ਲਾਜ ਰਖਾਵੇ। ਸੋਹੰ ਸਾਚੀ ਅਵਾਜ਼ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਲਗਾਵੇ। ਅੰਤਕਾਲ ਸਾਚਾ ਦਾਜ ਪ੍ਰਭ ਝੋਲੀ ਪਾਵੇ। ਵਿਚ ਮਾਝ ਪ੍ਰਭ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਵੇ। ਬੇਮੁਖਾਂ ਭਾਜ ਪ੍ਰਭ ਸ਼ਬਦ ਲਿਖਾਵੇ। ਛੁਡਾਏ ਜਗਤ ਸਾਂਝ, ਭੈਣ ਭਰਾ ਕੋਈ ਦਿਸ ਨਾ ਆਵੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਮਹੀਨਾ ਜੇਠ ਕਹਿਰ ਵਰਤਾਵੇ। ਮਹੀਨਾ ਜੇਠ ਹੋਏ ਅਖ਼ੀਰ। ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਨਾ ਦੇਵੇ ਕੋਈ ਧੀਰ। ਬਿਰਧਾਂ ਬਾਲ ਅੰਞਾਣੇ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ ਭੈਣ ਭਾਈ ਵੀਰ। ਚਾਰ ਕੁੰਟ ਪੈ ਜਾਏ ਦੁਹਾਈ, ਪੈ ਜਾਏ ਸਰਬ ਵਹੀਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸੋਹੰ ਸ਼ਬਦ ਚਲਾਇਆ ਇਕ ਤੀਰ। ਵਡ ਸੂਰਾ ਆਪ ਸਰਬੰਗ। ਗੁਰਸਿਖ ਚਾੜ੍ਹੇ ਆਤਮ ਸਾਚੇ ਰੰਗ। ਬੇਮੁਖ ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਅੰਤਕਾਲ ਕਲ ਹੋਏ ਨੰਗ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਕਰੇ ਭੰਗ। ਸਾਚੇ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਵਰਤਾਣਾ। ਇਕ ਚਲਾਏ ਆਪਣਾ ਭਾਣਾ। ਕੋਈ ਨਾ ਦੀਸੇ ਰਾਜਾ ਰਾਣਾ। ਸਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪ੍ਰਭ ਥੇਹ ਕਰਾਣਾ। ਲਿਖਿਆ ਲੇਖ ਨਾ ਕਿਸੇ ਮਿਟਾਣਾ। ਸੰਤ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਸਤਿਗੁਰ ਬਨਾਣਾ। ਸਤਿਜੁਗ ਸਾਚਾ ਸਤਿਗੁਰ ਉਪਜਾਣਾ। ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਪ੍ਰਭ ਸਰਨ ਲਗਾਣਾ। ਚਾਰ ਵਰਨ ਪ੍ਰਭ ਮਾਣ ਦਵਾਣਾ। ਸ਼ਬਦ ਸੁਰਤ ਪ੍ਰਭ ਮੇਲ ਮਿਲਾਣਾ। ਤੁਰਤ ਫੁਰਤ ਹਰਨ ਫਰਨ ਖੁਲ੍ਹਾਣਾ। ਗੁਰਮੁਖ ਵਿਰਲੇ ਚਰਨ ਜੁੜ। ਦਿਵਸ ਰੈਣ ਦਰਸ ਦਿਖਾਣਾ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਅਕਾਰ ਕਰ, ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਲ ਪਹਿਰਿਆ ਬਾਣਾ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਵਿਚ ਸਮਾਣਾ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜੋਤ ਗੁਰਸਿਖ ਸਮਾਏ। ਜੋਤ ਨਿਰੰਜਣ ਵਿਚ ਮਾਤ ਦੇ ਆਏ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜਾਮਾ ਪਾਏ। ਬੇਮੁਖਾਂ ਪ੍ਰਭ ਰਿਹਾ ਭੁਲਾਏ। ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਜਗਾਏ। ਆਪ ਆਪਣੀ ਬੂਝ ਬੁਝਾਏ। ਰਾਤੀ ਸੁੱਤਿਆਂ ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ। ਆਤਮ ਹਉਮੇ ਤ੍ਰਿਖਾ ਮਿਟਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਰਬ ਜਨਾਂ ਦੀ ਆਸ ਪੁਜਾਏ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸ਼ਬਦ ਭਰਪੂਰਾ। ਦੇਵੇ ਸ਼ਬਦ ਅਨਹਦ ਤੂਰਾ। ਝੂਠੀ ਕਾਇਆ ਹੋਏ ਨੂਰੀ ਨੂਰਾ। ਦਿਵਸ ਰੈਣ ਏਕਾ ਦਿਸੇ ਸਤਿ ਸਰੂਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਰਬ ਕਲਾ ਭਰਪੂਰਾ। ਸਰਬ ਕਲਾ ਪ੍ਰਭ ਭਰਪੂਰ। ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਪ੍ਰਭ ਸਦਾ ਹਜ਼ੂਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਖਾਲੀ ਭਾਂਡੇ ਕਰੇ ਭਰਪੂਰ। ਵਡ ਵਡ ਵਡ ਆਪ ਵਡ ਦਾਨਾ। ਵਡ ਵਡ ਵਡ ਆਪ ਗਿਆਨਾ। ਵਡ ਵਡ ਵਡ ਆਪ ਪ੍ਰਭ ਪੁਰਖ ਸੁਜਾਨਾ। ਵਡ ਵਡ ਵਡ ਆਪ ਸਰਬ ਜੀਆਂ ਕਮਾਨਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਡ ਬ੍ਰਹਮ ਗਿਆਨਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਬ੍ਰਹਮ ਗਿਆਤਾ। ਊਚੋ ਊਚ ਪੁਰਖ ਬਿਧਾਤਾ। ਸੂਚੋ ਸੂਚ ਜਗਤ ਪਿਤ ਮਾਤਾ। ਕੂਚੋ ਕੂਚ ਕਲਜੁਗ ਕਰਾਤਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਆਪਣੀ ਗੋਦ ਸਵਾਤਾ। ਆਪ ਆਪਣੀ ਗੋਦ ਸਵਾਏ। ਕਲਜੁਗ ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਕਰਾਏ। ਜੁਗ ਚੌਥਾ ਮਾਤ ਰਹਿਣ ਨਾ ਪਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਪਰਗਟ ਜੋਤ ਨਿਹਕਲੰਕ ਕਲ ਨਾਉਂ ਧਰਾਏ। ਕਲਜੁਗ ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਪ੍ਰਭ ਕੀਆ। ਪੂਰਬ ਲਹਿਣਾ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਲੀਆ। ਮਿਲਿਆ ਫਲ ਬੀਜ ਜੋ ਬੀਆ। ਆਪ ਲਗਾਏ, ਆਪ ਗਵਾਏ, ਆਪ ਧਰਾਏ, ਆਪ ਤਰਾਏ, ਆਪ ਰਹਾਏ, ਆਪ ਮਿਟਾਏ ਕਲਜੁਗ ਜਿਸ ਰਖਾਈ ਨੀਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅੰਤਕਾਲ ਕਲਜੁਗ ਪਰਗਟ ਜੋਤ ਅੰਤ ਕਲ ਕੀਆ। ਅੰਤਕਾਲ ਕਲਜੁਗ ਕਰਾਇਆ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਸਚ ਸ਼ਬਦ ਲਿਖਾਇਆ। ਭਰਮ ਭੁਲੇਖਾ ਸਰਬ ਮਿਟਾਇਆ। ਵੇਖੀ ਵੇਖਾ ਜੀਵ ਭੁਲਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਾਚਾ ਲੇਖਾ ਆਪ ਲਿਖਾਇਆ। ਲੇਖ ਲਿਖਾਵੇ ਆਪ ਜਗ। ਸੋਹੰ ਪਹਿਨਾਵੇ ਆਤਮ ਸਾਚਾ ਤਗ। ਸਾਚਾ ਸ਼ਬਦ ਜਣਾਵੇ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਪ੍ਰਭ ਚਰਨੀ ਜਾਇਣ ਲੱਗ। ਆਤਮ ਭਰਮ ਚੁਕਾਵੇ ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਮੁਖ ਲਗਾਵੇ ਸਾਚਾ ਸਗ। ਸੋਹੰ ਸ਼ਬਦ ਸਾਚਾ ਸਗਣਾ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਆਤਮ ਰੰਗਣਾ। ਆਪ ਕਟਾਵੇ ਭੁੱਖ ਨੰਗਣਾ। ਪਾਪ ਪਹਾੜਾਂ ਗੁਰਮੁਖ ਲੰਘਣਾ। ਵਿਚ ਉਜਾੜਾਂ ਦਰਸ ਪ੍ਰਭ ਮੰਗਣਾ। ਬਹੱਤਰ ਨਾੜੀ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਚਾੜ੍ਹੇ ਸਾਚੀ ਰੰਗਣਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਏਕਾ ਦੀਪ ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਸਤਿਜੁਗ ਸਾਚੇ ਜਗਣਾ। ਏਕਾ ਦੀਪ ਹੋਏ ਪਰਕਾਸ਼। ਕਲਜੁਗ ਅੰਧੇਰ ਜਾਏ ਵਿਨਾਸ। ਸੋਹੰ ਸਤਿਜੁਗ ਦੇਵੇ ਸਤਿ ਪੁਰਖਾ ਪ੍ਰਭ ਸਤਿ ਧਰਵਾਸ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਲਜੁਗ ਮਾਇਆ ਕੀਨੀ ਨਾਸ। ਕਲਜੁਗ ਮਾਇਆ ਆਪ ਜਲਾਈ। ਪੂਰੇ ਗੁਰ ਇਹ ਵਡਿਆਈ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਬੂਝ ਬੁਝਾਈ। ਆਤਮ ਸਾਚਾ ਦੀਪ ਜਗਾਈ। ਏਕਾ ਧੁਨ ਸ਼ਬਦ ਧੁਨ ਉਪਜਾਈ। ਸਾਚੀ ਸੁੰਨ ਆਪ ਖੁਲ੍ਹਾਈ। ਰੁਣ ਝੁਣ ਦਿਵਸ ਰੈਣ ਰਖਾਈ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਤੇਰੇ ਗੁਣ ਜੀਵ ਜੰਤ ਨਾ ਪਾਈ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਤੇਰੇ ਰਿਹਾ ਲੇਖ ਲਿਖਾਈ। ਸਤਿਜੁਗ ਤੇਰਾ ਸਚ ਵਰਤਾਰਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਭੰਡਾਰਾ। ਵਰਤੇ ਵਰਤਾਵੇ ਵਿਚ ਸੰਸਾਰਾ। ਜਨ ਭਗਤ ਆਇਣ ਨਿਹਕਲੰਕ ਤੇਰੇ ਚਰਨ ਦਵਾਰਾ। ਏਕਾ ਸ਼ਬਦ ਸੋਹੰ ਸਚ ਸਚ ਸਚ ਕਰੇ ਵਰਤਾਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਤਿਜੁਗ ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਅਪਰ ਅਪਾਰਾ। ਰਜੋ ਰਾਜ ਆਪ ਤਜਾਏ। ਤਜੋ ਤਾਜ ਕੋਈ ਰਹਿਣ ਨਾ ਪਾਏ। ਅਸਵ ਅਸਵਾਰ ਪ੍ਰਭ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਦਿਸ ਨਾ ਆਏ। ਚਿੱਟੇ ਅਸਵ ਕਰੇ ਅਸਵਾਰੀ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਜੋਤ ਨਿਰੰਕਾਰੀ। ਮਾਤਲੋਕ ਆਏ ਜਾਮਾ ਧਾਰੀ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸੱਚਾ ਗੁਰ ਸੱਚਾ ਦਰਬਾਰੀ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਦਰਬਾਰ। ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਆਪ ਨਿਰੰਕਾਰ। ਭੇਵ ਖੁਲ੍ਹਾਏ ਨੈਣ ਮੁੰਧਾਰ। ਦੇਵੀ ਦੇਵ ਨਾ ਪਾਇਣ ਸਾਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪਣੇ ਆਪ ਆਪ ਜਾਣੇ ਕਰਤਾਰ। ਆਪਣਾ ਰੰਗ ਆਪ ਦਿਖਾਨਿਆਂ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਪਹਰਿਆ ਬਾਨਿਆਂ। ਸਾਚਾ ਧਾਮ ਆਪ ਉਪਜਾਨਿਆਂ। ਕਲਜੁਗ ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਨਿਸ਼ਾਨਿਆਂ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸ਼ਬਦ ਲਿਖਾਏ ਆਪ ਭਗਵਾਨਿਆਂ। ਕਲਜੁਗ ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਨਿਸ਼ਾਨੀ। ਕਲਜੁਗ ਪਰਗਟੇ ਵਾਲੀ ਦੋ ਜਹਾਨੀ। ਆਪ ਮਿਟਾਏ ਖਾਣੀ ਬਾਣੀ। ਮਾਣ ਗਵਾਏ ਵੇਦ ਪੁਰਾਨੀ। ਰਹਿਣ ਨਾ ਦੇਵੇ ਅੰਜੀਲ ਕੁਰਾਨੀ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਅਗਨ ਲਗਾਣੀ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਹੋਏ ਵੈਰਾਨੀ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਣਵੰਤ ਗੁਣ ਨਿਧਾਨੀ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਚੰਡ ਪਰਚੰਡਾ। ਸੋਹੰ ਲਗਾਵੇ ਬੇਮੁਖਾਂ ਸਿਰ ਡੰਡਾ। ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਤੋਲੇ ਸੋਹੰ ਸਾਚੇ ਕੰਡਾ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਹੋਈ ਰੰਡਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸੋਹੰ ਉਠਾਏ ਦੋ ਧਾਰਾ ਖੰਡਾ। ਸੋਹੰ ਸ਼ਬਦ ਖੰਡਾ ਦੋ ਧਾਰ। ਗੁਰਮੁਖਾਂ ਜਾਏ ਤਾਰ। ਬੇਮੁਖਾਂ ਮਾਰੇ ਡਾਹਢੀ ਮਾਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕੋਈ ਨਾ ਪਾਵੇ ਤੇਰੀ ਸਾਰ। ਆਪ ਚਲਾਵੇ ਖੰਡਾ ਦੋ ਧਾਰਾ। ਵਰਤੇ ਵਰਤਾਵੇ ਵਿਚ ਸੰਸਾਰਾ। ਬੇਮੁਖ ਜੀਵ ਨਾਂ ਦੀਸੇ ਕੋਈ ਕਿਨਾਰਾ। ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਦੇਵੇ ਸੋਹੰ ਸ਼ਬਦ ਅਧਾਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਨਿਹਕਲੰਕ ਨਰਾਇਣ ਨਰ ਅਵਤਾਰਾ। ਨਰਾਇਣ ਨਰ ਜਾਮਾ ਧਾਰਿਆ। ਆਪ ਆਪਣਾ ਬਿਰਦ ਆਪ ਸੰਭਾਰਿਆ। ਕਲਜੁਗ ਜੀਵਾਂ ਭਰਮ ਭੁਲਾ ਰਿਹਾ। ਝੂਠਾ ਕਾਮ ਵਿਚ ਜਲਾ ਰਿਹਾ। ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਆਪ ਭੁਲਾ ਲਿਆ। ਝੂਠੇ ਧੰਦੇ ਆਪ ਲਗਾ ਲਿਆ। ਕਲਜੁਗ ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਕਰਾ ਰਿਹਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪਣਾ ਖੇਲ ਆਪ ਰਚਾ ਲਿਆ। ਕਲਜੁਗ ਆਪ ਭੁਲਾਏ। ਝੂਠੀ ਕਾਇਆ ਅਗਨ ਲਗਾਏ। ਮਦਿਰਾ ਮਾਸ ਮੁਖ ਸਗਨ ਲਗਾਏ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਕਾ ਸਾਚਾ ਰਾਹ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਦਇਆ ਕਮਾਏ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚਾ ਸਾਚਾ ਘਰ, ਪ੍ਰਭ ਆਤਮ ਤ੍ਰਿਖਾ ਬੁਝਾਏ। ਏਕਾ ਦੇਵੇ ਸਾਚਾ ਵਰ, ਸੋਹੰ ਝੋਲੀ ਪਾਏ। ਦਰ ਆਇਣ ਜਾਇਣ ਤਰ, ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਜਿਸ ਜਨ ਦਇਆ ਕਮਾਏ। ਦਇਆ ਕਮਾਏ ਦਇਆਨੰਦ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਦਾ ਬਖ਼ਸ਼ੰਦ। ਜੋ ਜਨ ਰਸਨ ਲਾਇਣ ਮਦਿਰਾ ਮਾਸ ਗੰਦ। ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ ਲਖਮੀ ਨਰਾਇਣ ਮਨੋਹਰ ਮੁਕੰਦ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅੰਤ ਫੜਾਏ ਧਰਮ ਰਾਏ ਦੇੇ ਸਜਾਏ ਕਟਾਏ ਬੰਦ ਬੰਦ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਕਰਮਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਲਿਖਾਏ ਗੁਰਸਿਖ ਤੇਰੇ ਕਰਮਾ। ਅੰਤਮ ਅੰਤਕਾਲ ਕਲਜੁਗ ਚੌਥੇ ਜੁਗ ਪ੍ਰਭ ਮਾਣ ਗਵਾਏ ਬ੍ਰਹਮਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਬ੍ਰਹਮਲੋਕ ਮਿਟਾਏ ਵਿਚ ਜੋਤੀ ਮੇਲ ਮਿਲਾਏ ਸਰਬ ਮਿਟਾਏ ਭਰਮਾ। ਚੌਥੇ ਜੁਗ ਪ੍ਰਭ ਕਰਮ ਕਮਾਇਆ। ਬ੍ਰਹਮਲੋਕ ਦੇ ਉਲਟਾਇਆ। ਬ੍ਰਹਮ ਸਰੂਪ ਬ੍ਰਹਮ ਸਮਾਇਆ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਮੇਲ ਕਰ, ਆਪ ਆਪਣੇ ਵਿਚ ਰਖਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਤਿਗੁਰ ਸਾਚੇ ਮਾਇਆ ਜਗਤ ਭੁਲਾਇਆ। ਸਤਿਜੁਗ ਸਾਚਾ ਆਪ ਲਗਾਏ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਸਚ ਮਾਣ ਦਵਾਏ। ਸਿੰਘ ਪਾਲ ਬ੍ਰਹਮਲੋਕ ਬਹਾਏ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਹੱਥ ਫੜਾਏ। ਆਪ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਹੱਥ ਟਿਕਾਏ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜੋਤ ਪ੍ਰਭ, ਗੁਰਸਿਖ ਸਾਚੇ ਵਿਚ ਸਮਾਏ। ਮਾਤਲੋਕ ਪ੍ਰਭ ਭੇਖ ਮਿਟਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਲਜੁਗ ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਆਪਣੀ ਖੇਲ ਆਪ ਵਰਤਾਏ। ਆਪਣਾ ਭਾਣਾ ਆਪ ਵਰਤਾਇਆ। ਬ੍ਰਹਮਾ ਬ੍ਰਹਮ ਸਰੂਪ ਸਮਾਇਆ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਵਿਚ ਜੋਤ ਮਿਲਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਾਚਾ ਸਾਚੇ ਧਾਮ ਬਹਾਇਆ। ਸਾਚੇ ਧਾਮ ਗੁਰਸਿਖ ਬਹਾ ਕੇ। ਪੂਰਨ ਕਾਮ ਆਪ ਕਰਾ ਕੇ। ਸਤਿਜੁਗ ਸਾਚੀ ਬਣਤ ਬਣਾ ਕੇ। ਆਪ ਆਪਣੀ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾ ਕੇ। ਵੇਲੇ ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਕਰਾ ਕੇ। ਸਾਧ ਸੰਤ ਪ੍ਰਭ ਚਰਨ ਬਹਾ ਕੇ। ਸਾਚਾ ਸ਼ਬਦ ਆਪ ਸੁਣਾ ਕੇ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਸੰਗ ਰਲਾ ਕੇ। ਏਕਾ ਰੰਗ ਨਾਮ ਚੜ੍ਹਾ ਕੇ। ਅੰਗ ਸੰਗ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਰਹਾ ਕੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅੰਤਮ ਅੰਤਕਾਲ ਜਾਏ ਆਪਣੀ ਖੇਲ ਵਰਤਾ ਕੇ। ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਹੋਏ ਇਕੱਠ। ਪ੍ਰਭ ਚਰਨ ਆਏ ਨੱਠ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਹੋਏ ਭੱਠ। ਅਗਨ ਜੋਤ ਲਗਾਏ ਮੱਠ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਸਿਖ ਨਾ ਛੋੜੇ ਤੇਰਾ ਹੱਠ। ਗੁਰਸਿਖ ਏਕਾ ਆਤਮ ਧੀਰਾ। ਗੁਰ ਦਰ ਆਏ ਘੱਤ ਵਹੀਰਾ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਮੁਖ ਚੁਆਏ ਸਾਚਾ ਸੀਰਾ। ਹਉਮੇ ਰੋਗ ਗਵਾਏ ਵਿਚੋਂ ਕੱਢੇ ਪੀਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋ ਜਨ ਤੇਰੇ ਚਰਨ ਲਗਾਏ ਜੀਅੜਾ। ਸਾਚਾ ਜੀਆ ਪ੍ਰਭ ਕਾ ਹੀਆ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰਸ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਪੀਆ। ਆਤਮ ਜੋਤ ਜਗਾਇਆ ਦੀਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚਾ ਆਪ ਆਪਣੇ ਜਿਹਾ ਕੀਆ। ਆਪ ਆਪਣੇ ਰੰਗ ਰੰਗਾਣਾ। ਸਾਚਾ ਸੰਗ ਗੁਰਸਿਖ ਨਿਭਾਣਾ। ਸਿੰਘਾਸਣ ਆਪਣਾ ਪ੍ਰਭ ਉਠਾਣਾ। ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਜੁਗ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਕਰਾਣਾ। ਸਾਚਾ ਭਾਣਾ ਵਰਤਾਏ ਕਲਸੀਂ, ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਆਪਣਾ ਭੇਵ ਖੁਲ੍ਹਾਣਾ। ਆਪ ਆਪਣਾ ਭੇਵ ਖੁਲ੍ਹਾਏ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਲੇਖ ਲਿਖਾਏ। ਦੇਖ ਦੇਖ ਦੇਖ ਕੋਈ ਭੁਲ ਨਾ ਜਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅਤੁੱਲ ਅਭੁੱਲ ਅਡੁੱਲ ਅਰੁੱਲ ਰੁਲ ਨਾ ਜਾਏ। ਸਾਚਾ ਹੁਕਮ ਆਪ ਸੁਣਾਇਆ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਸਚ ਕਰਮ ਕਮਾਇਆ। ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਹਰਿਜਨ ਹਰਿ ਦਰਸ ਕਮਾਇਆ। ਅੰਤਮ ਅੰਤਕਾਲ ਕਲਜੁਗ ਤੇਰਾ ਆਇਆ। ਸੰਤ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਪਰਗਟ ਜੋਤ ਨਿਹਕਲੰਕ ਤਿਲਕ ਲਗਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਤਿਜੁਗ ਸਾਚਾ ਗੁਰ ਉਪਜਾਇਆ। ਸੰਤ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਤਿਲਕ ਲਗਾਏ। ਆਤਮ ਸਾਚੀ ਜੋਤ ਜਗਾਏ। ਵਿਚ ਲਲਾਟ ਲੇਖ ਲਿਖਾਏ। ਆਪਣਾ ਭੇਖ ਰਿਹਾ ਵਟਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਨਿਹਕਲੰਕ ਕਲ ਨਾਉਂ ਧਰਾਏ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਪਰਧਾਨਾ। ਦੇਵੇ ਸ਼ਬਦ ਗੁਣ ਨਿਧਾਣਾ। ਬਣਤ ਬਣਾਏ ਆਪ ਬਿਧਨਾਨਾ। ਕੋਇ ਨਾ ਜਾਣੇ ਪ੍ਰਭ ਕਾ ਭਾਣਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਕਲ ਕਰਾਣਾ। ਲਿਖਾਏ ਲੇਖ ਸ਼ਬਦ ਲਿਖਾਰੀ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਹੋਈ ਦੁਖਿਆਰੀ। ਪਰਗਟੇ ਜੋਤ ਨਿਹਕਲੰਕ ਅਵਤਾਰੀ। ਚਾਰ ਕੁੰਟ ਹੋਏ ਹਾਹਾਕਾਰੀ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਅਪਰ ਅਪਾਰੀ। ਅਪਰ ਅਪਾਰ ਜੋਤ ਜਗਾ। ਸਾਚਾ ਭਾਣਾ ਆਪ ਵਰਤਾ। ਰਾਜਾ ਰਾਣਾ ਤਖ਼ਤੋਂ ਲਾਹ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਬਾਣਾ ਵਿਚ ਮਾਤ ਦੇ ਪਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਿੰਘਾਸਣ ਆਪਣਾ ਲਏ ਉਠਾ। ਸਿੰਘਾਸਣ ਪ੍ਰਭ ਉਠਾਏ। ਸਵਾਸਨ ਸਵਾਸਨ ਪ੍ਰਭ ਨਾਮ ਜਪਾਏ। ਆਸ ਆਸ ਆਸ ਪ੍ਰਭ ਪੂਰਨ ਆਸ ਕਰਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸੰਤ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਲਿਖਾਈ ਲਿਖਤ ਵਾਕ ਭਵਿਖਤ ਸਤਿ ਪੂਰਨ ਆਪ ਕਰਾਏ। ਗੁਰ ਸੰਗਤ ਪ੍ਰਭ ਕਿਰਪਾ ਧਾਰੇ। ਦੇਵੇ ਸ਼ਬਦ ਅਗੰਮ ਅਪਾਰੇ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਸੁੱਤੀ ਪੈਰ ਪਸਾਰੇ। ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਹੋਏ ਅੰਧ ਅੰਧਿਆਰੇ। ਅੰਤਮ ਬੁਝੀ ਦੀਵ ਝੂਠੇ ਮਹੱਲ ਮੁਨਾਰੇ। ਗੁਰਸਿਖ ਚਲ ਆਇਣ ਪ੍ਰਭ ਦਵਾਰੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਦੇਵੇ ਸ਼ਬਦ ਆਪ ਨਿਰੰਕਾਰੇ। ਦੇਵੇ ਦਰਸ ਆਪ ਨਿਰੰਕਾਰਾ। ਸਾਚਾ ਵਰਤੇ ਜਗਤ ਵਿਹਾਰਾ। ਉਪਰ ਧਰਤੇ ਜੋਤ ਅਕਾਰਾ। ਏਕੰਕਾਰ ਕਰੇ ਖੇਲ ਅਪਾਰਾ। ਬੇਮੁਖ ਦਰ ਤੇ ਜਾਇਣ ਝੱਖ ਮਾਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਆਪਣੀ ਜਾਣੇ ਸਾਰਾ। ਆਪ ਆਪਣਾ ਆਪੇ ਜਾਣੇ। ਵੇਲਾ ਵਕ਼ਤ ਆਪ ਪਛਾਣੇ। ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਸੰਗ ਰਲਾਣੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਵਰਤੇ ਵਰਤਾਵੇ ਚਲੇ ਚਲਾਵੇ ਆਪਣੇ ਭਾਣੇ। ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਦਰ ਬੁਲਾਏ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਦੇਵੇ ਆਪ ਵਡਿਆਏ। ਏਕਾ ਸ਼ਬਦ ਹੁਕਮ ਸੁਣਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਏਕਾ ਓਟ ਆਪ ਰਖਾਏ। ਜਿਸ ਜਨ ਜਾਣਿਆਂ ਆਪ ਪਛਾਣਿਆਂ ਹੋਏ ਨਿਮਾਣਿਆਂ, ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅੰਤ ਅੰਤਕਾਲ ਕਲਜੁਗ ਪਾਰ ਲੰਘਾਏ, ਸੋਹੰ ਦੇਵੇ ਵੰਞ ਮੁਹਾਣਿਆਂ। ਗੁਰ ਸੰਗਤ ਪ੍ਰਭ ਹੁਕਮ ਸੁਣਾਏ। ਆਪਣੀ ਬਣਤ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਬਣਾਏ। ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਸੰਗ ਰਲਾਏ। ਦਿਵਸ ਰੈਣ ਰਹੇ ਰਸਨਾ ਗਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਬੈਠ ਇਕੰਤ ਜੋਤ ਜਗਾਏ। ਸੰਤ ਜਨਾਂ ਪ੍ਰਭ ਸੁਣੇ ਪੁਕਾਰਾ। ਮਾਤਲੋਕ ਲਏ ਅਵਤਾਰਾ। ਬੇਮੁਖਾਂ ਦੁਖ ਲੱਗੇ ਭਾਰਾ। ਗੁਰਸਿਖ ਆਤਮ ਹੋਏ ਉਜਿਆਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਰੂਪ ਅਨੂਪ ਦਰਸ ਅਪਾਰਾ। ਦਰਸ਼ਨ ਅਪਾਰ ਜੋਤ ਕਰਤਾਰ। ਆਪ ਨਿਰੰਕਾਰ ਵਿਚ ਸੰਸਾਰ ਲਿਆ ਅਵਤਾਰ। ਛੱਡੀ ਦੇਹ ਅਪਾਰ। ਕੀਆ ਜੋਤ ਅਕਾਰ। ਗੁਰਸਿਖ ਸਾਚੇ ਸਿੰਘ ਪੂਰਨ ਰਿਹਾ ਪਸਾਰ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਕਰੇ ਖੁਆਰ। ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਪ੍ਰਭ ਜਾਏ ਤਾਰ। ਵੇਲਾ ਵਕ਼ਤ ਜਗਤ ਸੁਧਾਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਰ ਦਰਸ ਗੁਰਸਿਖ ਤੇਰਾ ਬੇੜਾ ਕਰ ਜਾਏ ਪਾਰ। ਅੰਤਕਾਲ ਅੰਤ ਪ੍ਰਭ ਕਰਨਾ। ਸਾਚੇ ਸੰਤ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਵਰਨਾ। ਬੇਮੁਖ ਜੀਵਾਂ ਅੰਤਕਾਲ ਕਲਜੁਗ ਦੁਖ ਡਾਹਢਾ ਭਰਨਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਪਾਰ ਬਿਆਸੋਂ ਚਰਨ ਜਾ ਧਰਨਾ। ਪਾਰ ਬਿਆਸੋਂ ਚਰਨ ਟਿਕਾਏ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਪ੍ਰਭ ਉਲਟਾਏ। ਥਲ ਜਲ ਜਲ ਥਲ ਕਰਾਏ। ਦਲ ਮਲ ਪ੍ਰਭ ਸਰਬ ਕਰਾਏ। ਇਕ ਅਟੱਲ ਆਪ ਰਹਿ ਜਾਏ। ਨਾ ਲਾਏ ਘੜੀ ਪਲ, ਪ੍ਰਭ ਅਗਨ ਮੇਘ ਬਰਸਾਏ। ਭਾਣਾ ਜਾਏ ਨਾ ਟਲ, ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਰਿਹਾ ਸ਼ਬਦ ਲਿਖਾਏ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਜਾਏ ਹੱਲ, ਏਕਾ ਬਾਣ ਸ਼ਬਦ ਚਲਾਏ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਕੀਆ ਛੱਲ, ਕਲਜੁਗ ਜੀਆਂ ਦਿਸ ਨਾ ਆਏ। ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਆਪ ਅਚੱਲ, ਆਪਣੇ ਭਾਣੇ ਸਰਬ ਚਲਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਲਿਖਤ ਭਵਿਖਤ ਰਿਹਾ ਲਿਖਾਏ। ਪਾਰ ਬਿਆਸੋਂ ਚਰਨ ਧਰ। ਸਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪ੍ਰਭ ਥੇਹ ਕਰ। ਮਸਤੂਆਣਾ ਉਪਜਾਵੇ ਸਾਚਾ ਸਰ। ਜੋਤ ਜਗਾਵੇ ਅੱਪਰ ਅਪਰ। ਚਾਰ ਵਰਨ ਦਿਸਾਏ ਏਕਾ ਵਰ। ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਵੇ ਨਿਹਕਲੰਕ ਅਵਤਾਰ ਨਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਏਕਾ ਦੇਵੇ ਸਾਚਾ ਵਰ। ਸਾਚਾ ਦਰ ਇਕ ਦਿਸਾਵੇ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜੋਤ ਜਗਾਵੇ। ਦਿਵਸ ਚਾਲੀ ਪ੍ਰਭ ਲਿਖਤ ਲਿਖਾਵੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਰਾਓ ਉਮਰਾਓ ਸਭ ਸਰਨ ਲਗਾਵੇ। ਦਿਵਸ ਚਾਲੀ ਸ਼ਬਦ ਲਿਖਾਏ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਪਾਲੀ ਆਪ ਰਖਵਾਲੀ ਸਾਚਾ ਮਾਲੀ ਆਪ ਬਣ ਜਾਏ। ਦੋ ਜਹਾਨਾਂ ਵਾਲੀ ਨਿਹਕਲੰਕ ਕਲ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਏ। ਮਸਤੂਆਣਾ ਸਾਂਤਕ ਸਤਿ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਰੱਖੇ ਸਾਚੀ ਪਤਿ। ਚਾਰ ਵਰਨ ਰਖਾਵੇ ਏਕਾ ਤਤ। ਏਕਾ ਸਚ ਬਿਜਾਏ ਸੋਹੰ ਸਾਚੇ ਵੱਤ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਚਾਰ ਵਰਨ ਦੇਵੇ ਸਾਚੀ ਮਤਿ। ਚਾਰ ਵਰਨ ਆਪ ਉਪਦੇਸ਼ੇ। ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਸਰਬ ਪਰਵੇਸ਼ੇ। ਭੇਵ ਨਾ ਜਾਣੇ ਬ੍ਰਹਮਾ ਵਿਸ਼ਨ ਮਹੇਸ਼ੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਦਾ ਸਦਾ ਸਦ ਅਦੇਸੇ। ਚਾਰ ਵਰਨ ਸਚ ਦਰਬਾਰਾ। ਇਕ ਦਿਸਾਏ ਪ੍ਰਭ ਨਿਰੰਕਾਰਾ। ਮਸਤੂਆਣਾ ਧਾਮ ਅਪਾਰਾ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਲਏ ਅਵਤਾਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਏਕਾ ਜੋਤ ਅਗੰਮ ਅਪਾਰਾ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਆਪ ਜਗਾ ਕੇ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਲੇਖ ਲਿਖਾ ਕੇ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾ ਕੇ। ਰਾਣਾ ਸੰਗਰੂਰ ਪਕੜ ਉਠਾ ਕੇ। ਦੇਵੇ ਦਰਸ ਸੁੱਤਿਆਂ ਜਾ ਕੇ। ਜਗਾਏ ਜੋਤ ਆਪਣਾ ਆਪ ਟਿਕਾ ਕੇ। ਚਰਨੀ ਡਿਗੇ ਆਪ ਭੁਲ ਬਖ਼ਸ਼ਾ ਕੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪਣੀ ਸਰਨ ਲਗਾਏ ਦਇਆ ਕਮਾ ਕੇ। ਰਾਣਾ ਸੰਗਰੂਰ ਪ੍ਰਭ ਚਰਨ ਲਗਾ ਕੇ। ਆਤਮ ਭਰਪੂਰ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਕਰਾ ਕੇ। ਸਾਚਾ ਨੂਰ ਪ੍ਰਭ ਜੋਤ ਦਵਾ ਕੇ। ਆਤਮ ਸੁਰਤ ਪ੍ਰਭ ਸ਼ਬਦ ਖੁਲ੍ਹਾ ਕੇ। ਨਾ ਦਿਸੇ ਦੂਰ ਪ੍ਰਭ ਬੈਠਾ ਵਿਚ ਆਪਣਾ ਆਪ ਸਮਾ ਕੇ। ਸਰਬ ਕਲਾ ਭਰਪੂਰ ਪ੍ਰਭ ਨਜ਼ਰੀ ਆ ਕੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਜਾਏ ਧੀਰ ਧਰਾ ਕੇ। ਸਿੰਘਾਸਣ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਬਣਾਏ। ਗੁਰਮੁਖਾਂ ਪ੍ਰਭ ਪਕੜ ਉਠਾਏ। ਸਾਚਾ ਹੁਕਮ ਆਪ ਸੁਣਾਏ। ਪੰਜ ਗਜ਼ ਚੌਗਿਰਦ ਲਕੀਰ ਲਗਾਏ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਾਚਾ ਨੀਰ ਪ੍ਰਭ ਛਿੜਕਾਏ। ਵਡ ਰਾਜਨ ਰਾਜ ਵਡ ਪੀਰਨ ਪੀਰ ਕੋਈ ਨੇੜ ਨਾ ਆਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅਚਰਜ ਖੇਲ ਆਪਣੀ ਆਪ ਵਰਤਾਏ। ਸਿੰਘਾਸਣ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਰਚਾਇਆ। ਆਪ ਆਪਣਾ ਉਪਰ ਟਿਕਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਸੁਖਨ ਆਪ ਅਲਾਇਆ। ਭੁੱਖਿਆਂ ਭੁੱਖ ਪ੍ਰਭ ਦੇ ਗਵਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਮਸਤੂਆਣਾ ਸਾਚਾ ਲੇਖ ਲਿਖਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਲੇਖ ਆਪ ਲਿਖਾਏ। ਸਾਚਾ ਭੇਖ ਆਪ ਵਟਾਏ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚਾ ਵੇਖ ਪ੍ਰਭ ਵਿਚ ਸਮਾਏ। ਆਪ ਲਿਖਾਏ ਸਾਚੇ ਲੇਖ, ਕੋਈ ਜੀਵ ਭੇਵ ਨਾ ਪਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਾਚਾ ਸਚ ਦਰਬਾਰ ਮਸਤੂਆਣੇ ਆਪ ਲਗਾਏ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਵਡ ਦਰਬਾਰੀ। ਆਪੇ ਆਪ ਆਪ ਨਿਰੰਕਾਰੀ। ਵਰਤੇ ਵਰਤਾਵੇ ਵਡ ਸੰਸਾਰੀ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਕਰੇ ਪਨਹਾਰੀ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਅਪਾਰੀ। ਚਾਰ ਵਰਨ ਆਏ ਦਵਾਰੀ। ਵਰਨ ਬਰਨ ਪ੍ਰਭ ਸਰਬ ਨਿਵਾਰੀ। ਏਕਾ ਸਰਨ ਨਿਹਕਲੰਕ ਅਵਤਾਰੀ। ਤਾਰਨ ਤਰਨ ਪ੍ਰਭ ਬਨਵਾਰੀ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅੰਤ ਨਾ ਪਾਰਾਵਾਰੀ। ਮਸਤੂਆਣਾ ਪ੍ਰਭ ਸੁਹਾਣਾ। ਰਾਜਾ ਰਾਣਾ ਸਰਨ ਲਗਾਣਾ। ਨੀਚੋਂ ਊਚ ਊਚੋਂ ਨੀਚ ਪ੍ਰਭ ਕਰਾਣਾ। ਰਾਓ ਰੰਕ ਇਕ ਥਾਂ ਬਹਾਣਾ। ਸਾਚਾ ਦਰ ਦਰਬਾਰ ਲਗਾਣਾ। ਏਕਾ ਸ਼ਬਦ ਪ੍ਰਭ ਸੁਨਾਣਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਰਾਓ ਰੰਕ ਇਕ ਕਰਾਣਾ। ਮਸਤੂਆਣਾ ਮਸਤ ਕਰਾਏ। ਆਪ ਆਪਣੀ ਵਸਤ ਟਿਕਾਏ। ਸੋਹੰ ਨਾਮ ਦਸਤ ਫੜਾਏ। ਸਾਚਾ ਅਸਤ ਆਪ ਚਲਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪਣੀ ਬਣਤ ਆਪ ਬਣਾਏ। ਮਸਤੂਆਣੇ ਮਾਣ ਦਵਾਇਆ। ਮਾਤਲੋਕ ਪ੍ਰਭ ਵਡਿਆਇਆ। ਚਾਰ ਵਰਨ ਇਕ ਧਾਮ ਬਣਾਇਆ। ਅੱਠ ਸੱਠ ਤੀਰਥ ਰਹਿਣ ਨਾ ਪਾਇਆ। ਏਕਾ ਸੀਰਥ ਪ੍ਰਭ ਉਪਜਾਇਆ। ਵਡ ਨੀਰਨ ਨੀਰਥ ਪ੍ਰਭ ਚਰਨ ਛੁਹਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਾਚਾ ਧਾਮ ਸਤਿਜੁਗ ਉਪਜਾਇਆ। ਮਸਤੂਆਣਾ ਧਾਮ ਉਪਜਾਏ। ਪੂਰਨ ਕਾਮ ਆਪ ਕਰਾਏ। ਰਮਈਆ ਰਾਮ ਚਰਨ ਛੁਹਾਏ। ਨਿਮਾਣਿਆਂ ਨਿਤਾਣਿਆਂ ਪ੍ਰਭ ਗਲੇ ਲਗਾਏ। ਰਾਓ ਉਮਰਾਓ ਪ੍ਰਭ ਨਸ਼ਟ ਕਰਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਏਕਾ ਜੋਤ ਏਕਾ ਇਸ਼ਟ ਆਪ ਰਖਾਏ। ਏਕਾ ਇਸ਼ਟ ਆਪ ਕਰਤਾਰਾ। ਕਰੇ ਭਰਿਸ਼ਟ ਕਲ ਵਿਕਾਰਾ। ਖੁਲ੍ਹਾਵੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਗੁਰਸਿਖ ਪਿਆਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਤਮ ਭਰੇ ਸ਼ਬਦ ਭੰਡਾਰਾ। ਸ਼ਬਦ ਭੰਡਾਰੀ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਵਡ ਗੁਣ ਦਾਤਾ। ਸ਼ਬਦ ਭੰਡਾਰੀ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਮੁਖ ਦੇਵੇ ਬੂੰਦ ਸਵਾਂਤਾ। ਸ਼ਬਦ ਭੰਡਾਰੀ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਆਤਮ ਦੇਵੇ ਬ੍ਰਹਮ ਗਿਆਤਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚਾ ਆਪ ਪਛਾਤਾ। ਗੁਰਸਿਖ ਸਾਚਾ ਆਪ ਪਛਾਣਿਆਂ। ਰਾਣਾ ਸੰਗਰੂਰ ਵਿਚ ਰਾਣਿਆਂ ਮਹਾਂਰਾਣਿਆਂ। ਪ੍ਰਭ ਭਾਂਡਾ ਕਰੇ ਭਰਪੂਰ ਹੋਵੇ ਸੁਘੜ ਸਿਆਣਿਆਂ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸੋਹੰ ਦੇਵੇ ਨਾਮ ਨਿਧਾਨਿਆਂ। ਸੋਹੰ ਸਾਚਾ ਦੇਵੇ ਦਾਨ। ਆਤਮ ਕੱਢੇ ਸਰਬ ਅਭਿਮਾਨ। ਏਕਾ ਦੇਵੇ ਚਰਨ ਧਿਆਨ। ਸੋਹੰ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣਾਏ ਕਾਨ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਸਤਿਗੁਰ ਸਾਚਾ, ਇਕ ਰਖਾਏ ਆਪਣੀ ਆਣ। ਆਪ ਆਪਣੀ ਆਣ ਰਖਾਏ। ਸੋਹੰ ਸਾਚਾ ਬਾਣ ਲਗਾਏ। ਹੋਏ ਨਿਮਾਣਾ ਜਨ ਚਰਨੀ ਸੀਸ ਝੁਕਾਏ। ਪਕੜ ਭਗਵਾਨ ਆਪਣੇ ਗਲੇ ਲਗਾਏ। ਜਗਤ ਰਖਾਏ ਮਾਣ, ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਸੰਗ ਨਿਭਾਏ। ਧੁਰੋਂ ਹੋਏ ਫ਼ਰਮਾਣ, ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਲਿਖਤ ਲਿਖਾਏ। ਨਾ ਕੋਈ ਊਚ ਨੀਚਾਨ, ਨਿਹਕਲੰਕ ਕਲ ਜਾਮਾ ਪਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਵਡ ਬਲੀ ਬਲਵਾਨ, ਰੰਕ ਰਾਜਾਨ ਸਭ ਸਰਨ ਲਗਾਏ। ਰਾਓ ਰੰਕ ਸਰਨ ਲਗਾ ਕੇ। ਸੋਹੰ ਸਾਚਾ ਨਾਉਂ ਜਪਾ ਕੇ। ਮਸਤੂਆਣਾ ਸਾਚਾ ਧਾਮ ਉਪਜਾ ਕੇ। ਸਤਿਜੁਗ ਸਾਚਾ ਮਾਣ ਦਵਾ ਕੇ। ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਪ੍ਰਭ ਸੰਗ ਰਲਾ ਕੇ। ਰਾਣਾ ਸੰਗਰੂਰ ਪਕੜ ਉਠਾ ਕੇ। ਜਗਤ ਭੁਲੇਖਾ ਸਰਬ ਕਢਾ ਕੇ। ਜੋਤੀ ਜੋਤ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾ ਕੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪਣਾ ਆਪ ਜਾਏ ਭੇਵ ਖੁਲ੍ਹਾ ਕੇ। ਰਾਣਾ ਸੰਗਰੂਰ ਸੰਗ ਰਲਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਹੋਏ ਸਹਾਇਆ। ਮੰਗੀ ਮੰਗ, ਸੋਹੰ ਦਾਨ ਪ੍ਰਭ ਝੋਲੀ ਪਾਇਆ। ਅੰਗੀ ਅੰਗ ਅੰਗ ਸੰਗ ਪ੍ਰਭ ਸਦ ਰਹਾਇਆ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਆਤਮ ਸਾਚਾ ਨੀਰ ਪ੍ਰਭ ਗੰਗ ਵਹਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜਮਨ ਕਿਨਾਰੇ ਡੇਰਾ ਲਾਇਆ। ਜਮਨ ਕਿਨਾਰੇ ਚਰਨ ਟਿਕਾਏ। ਰਾਣਾ ਸੰਗਰੂਰ ਸੰਗ ਰਲਾਏ। ਚਰਨ ਧੂੜ ਪ੍ਰਭ ਮਸਤਕ ਲਾਏ। ਆਤਮ ਗੂੜ੍ਹ ਪ੍ਰਭ ਰੰਗ ਚੜ੍ਹਾਏ। ਪਾਏ ਜੂੜ ਜਨ ਆਤਮ ਸੁੰਨ ਖੁਲ੍ਹਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜਮਨ ਕਿਨਾਰੇ ਸਾਚਾ ਦੀਪ ਜਗਾਏ। ਜਮਨ ਕਿਨਾਰਾ ਧਾਮ ਉਪਜਾਣਾ। ਸਾਧਾਂ ਸੰਤਾਂ ਪ੍ਰਭ ਸ਼ਬਦ ਜਨਾਣਾ। ਕਲਜੁਗ ਜੀਵਾਂ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਭੁਲਾਣਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪਣਾ ਭਾਣਾ ਆਪ ਵਰਤਾਣਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਕਲ ਵਰਤੇ। ਕਰੇ ਖੇਲ ਉਪਰ ਧਰਤੇ। ਲਏ ਮੇਲ ਜੋ ਜਨ ਆਇਣ ਦਰ ਤੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸੋ ਜਨ ਉਧਾਰੇ ਜੋ ਜਨ ਸਰਨੀ ਪੜਤੇ। ਜਮਨ ਕਿਨਾਰਾ ਧਾਮ ਨਿਆਰਾ। ਪ੍ਰਭ ਲਗਾਵੇ ਸਚ ਦਰਬਾਰਾ। ਜੋਤ ਜਗਾਵੇ ਅਗੰਮ ਅਪਾਰਾ। ਵਰਤੇ ਵਰਤਾਵੇ ਵਿਚ ਸੰਸਾਰਾ। ਨੇਹਕਲੰਕ ਅੰਤ ਨਾ ਪਾਰਾਵਾਰਾ। ਬਣਾਏ ਬਣਤ ਜਗਾਏ ਸਾਧ ਸੰਤ ਦੇਵੇ ਸ਼ਬਦ ਹੁਲਾਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਏਕਾ ਆਪ ਲਗਾਏ ਸਚ ਦਰਬਾਰਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਦਰਬਾਰ ਲਗਾਏ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਇਕ ਘਰ ਬਾਹਰ ਆਪ ਉਪਜਾਏ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਅਵਤਾਰ ਨਰ ਆਪ ਅਖਵਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜਮਨ ਕਿਨਾਰਾ ਧਾਮ ਸੁਹਾਏ। ਧਾਮ ਸੁਹਾਵਣਾ ਦਰਬਾਰ ਲਗਾਵਣਾ ਸ਼ਬਦ ਚਲਾਵਣਾ ਭੇਵ ਖੁਲ੍ਹਾਵਣਾ। ਲੇਖ ਲਿਖਾਇਆ ਵਾਲੀ ਹਿੰਦ ਪਕੜ ਉਠਾਵਣਾ। ਜਮਨ ਕਿਨਾਰੇ ਦਰਸ ਦਿਖਾਵਣਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪਣਾ ਭੇਵ ਆਪ ਖੁਲ੍ਹਾਵਣਾ। ਸਾਚਾ ਭੇਖ ਭੇਖਾਧਾਰੀ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਨਿਹਕਲੰਕ ਅਵਤਾਰੀ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਜੋਤ ਨਿਰੰਕਾਰੀ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਜਗਤ ਵਿਹਾਰੀ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਰਹੀ ਝੱਖ ਮਾਰੀ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਗੁਰਸਿਖ ਵੇਖ ਆਏ ਚਰਨ ਦਵਾਰੀ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਜੋਤ ਨਿਰੰਕਾਰੀ। ਸਾਚਾ ਭੇਖ ਆਪ ਵਟਾਇਆ। ਵੇਖਾ ਵੇਖ ਜਗਤ ਭੁਲਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਭੇਖ ਪ੍ਰਭ ਧਰਾਇਆ। ਜਿਉਂ ਬਲ ਦਵਾਰ ਮੰਗਣ ਆਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਆਪ ਭੁਲਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਭੇਖ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਕਰਨਾ। ਦੇਵੇ ਦਰਸ ਵਡ ਧਰਨੀ ਧਰਨਾ। ਵਾਲੀ ਹਿੰਦ ਪ੍ਰਭ ਲਾਏ ਸਰਨਾ। ਚਰਨ ਧੂੜ ਲਾਏ ਚਰਨਾਂ। ਆਤਮ ਖੁਲ੍ਹਾਏ ਹਰਨਾ ਫਰਨਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਏਕਾ ਮਾਣ ਰਖਾਏ ਚਾਰ ਵਰਨਾਂ। ਵਾਲੀ ਹਿੰਦ ਸਰਨ ਪ੍ਰਭ ਆਏ। ਵਡ ਵਡ ਮਰਗਿੰਦ ਪ੍ਰਭ ਸਰਨੀ ਆਏ ਸੀਸ ਝੁਕਾਏ। ਸੁਰਪਤ ਰਾਜਾ ਇੰਦ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਆਏ ਸੇਵ ਕਮਾਏ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਵਾਲੀ ਹਿੰਦ ਆਪਣੀ ਸਰਨ ਲਗਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪਣਾ ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ। ਵਾਲੀ ਹਿੰਦ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਭਿਖਾਰੀ। ਏਕਾ ਮੰਗੇ ਨਾਮ ਅਧਾਰੀ। ਦੇਵੇ ਦਰਸ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਮੁਰਾਰੀ। ਮਿਟਾਏ ਹਰਸ ਪ੍ਰਭ ਗਿਰਧਾਰੀ। ਆਤਮ ਰਹੀ ਤਰਸ ਹੋਈ ਦੁਖਿਆਰੀ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਮੇਘ ਬਰਸ, ਸਾਚਾ ਦੇਵੇ ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਜੋਤ ਨਿਰੰਕਾਰੀ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਚਰਨ ਲਾਗ ਸਦ ਸਦ ਸਦ ਬਲਿਹਾਰੀ। ਵਾਲੀ ਹਿੰਦ ਕਰੇ ਪੁਕਾਰਾ। ਆਏ ਦਰ ਪ੍ਰਭ ਨਿਮਸਕਾਰਾ। ਹੋਏ ਦਾਸ ਚਰਨ ਪਨਿਹਾਰਾ। ਕਰੇ ਵਾਸ ਸਾਚਾ ਦੇਵੇ ਨਾਮ ਅਧਾਰਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਦਰਬਾਰਾ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜੋਤ ਪ੍ਰਭ, ਏਕਾ ਜੋਤ ਕਰੇ ਅਕਾਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸੋਹੰ ਆਤਮ ਭਰੇ ਭੰਡਾਰਾ। ਸਾਚਾ ਦਾਨ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਮੰਗੇ। ਵਾਲੀ ਹਿੰਦ ਮੂਲ ਨਾ ਸੰਗੇ। ਹੋਏ ਸਹਾਈ ਅੰਗ ਸੰਗੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਾਚਾ ਦਰ ਦਰਬਾਰ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚਾ ਸਾਚੀ ਮੰਗ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਮੰਗੇ। ਮੰਗੀ ਮੰਗ ਆਤਮ ਰੰਗ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਸੰਗ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਲਗਾਵੇ ਆਪਣੇ ਅੰਗ। ਆਪਣੇ ਅੰਗ ਆਪ ਲਗਾਇਆ। ਆਪਣਾ ਸੰਗ ਆਪ ਰਖਾਇਆ। ਮੰਗੀ ਮੰਗ, ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਦਾਨ ਝੋਲੀ ਪਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਾਚਾ ਸਚ ਧਿਆਨ ਅੰਤਕਾਲ ਕਲ ਵਿਚ ਦਿੱਲੀ ਸ਼ਹਿਰ ਟਿਕਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਵਰਤਾਏ। ਦਰ ਦਵਾਰ ਇਕ ਰਖਾਏ। ਜਗਤ ਲਿਖਾਰ ਆਪ ਬਣ ਜਾਏ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਭਿਖਾਰ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਮੰਗਣ ਆਏ। ਭਗਤ ਉਧਾਰ ਇਕ ਅਖਵਾਏ। ਅਤੁੱਟ ਭੰਡਾਰ ਤੋਟ ਕਦੇ ਨਾ ਆਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਾਚਾ ਸਚ ਭੰਡਾਰ ਅੰਤਮ ਅੰਤਕਾਲ ਵਿਚ ਦਿੱਲੀ ਆਪ ਕਰਾਏ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸ਼ਬਦ ਭੰਡਾਰੀ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਵਡ ਸਿਕਦਾਰੀ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਚਰਨ ਲਗਾਏ ਵਡ ਵਡ ਹੰਕਾਰੀ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਮਾਣ ਗਵਾਏ ਅਗਾਧ ਬੋਧ ਬੋਧ ਅਗਾਧ ਨਿਹਕਲੰਕ ਨਰਾਇਣ ਨਰ ਅਵਤਾਰੀ। ਸਚ ਦਰਬਾਰਾ ਸਚ ਵਰਤੰਤ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਆਪ ਭਗਵੰਤ। ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਰਹਾਏ ਆਪ ਇਕੰਤ। ਗੁਰਸਿਖ ਸਾਚੇ ਆਪ ਉਪਜਾਏ। ਪ੍ਰਭ ਬਣਾਏ ਸਾਚੇ ਸੰਤ। ਸਾਚਾ ਹੁਕਮ ਆਪ ਸੁਣਾਏ, ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਤਿਜੁਗ ਬਣਾਏ ਸਾਚੀ ਬਣਤ। ਰਾਜਸ ਰਾਜ ਆਪ ਵਡ ਰਾਜਾ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਸਵਾਰੇ ਕਾਜਾ। ਸਰਬ ਜਨਾਂ ਦੀ ਰੱਖੇ ਲਾਜਾ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸ਼ਬਦ ਧੁਨ ਉਪਜਾਏ ਵਜਾਏ ਸਾਚਾ ਵਾਜਾ। ਸਾਚਾ ਸ਼ਬਦ ਸਾਚੀ ਧੁਨ। ਗੁਰਮੁਖਾਂ ਖੁਲ੍ਹਾਵੇ ਆਤਮ ਸੁੰਨ। ਪਕੜ ਉਠਾਵੇ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਚੁਣ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਤੇਰੇ ਜਾਣੇ ਕਵਣ ਗੁਣ। ਗੁਣਵੰਤ ਗੁਣ ਨਿਧਾਨਾ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਆਪ ਭਗਵਾਨਾ। ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਸਦ ਮਿਹਰਵਾਨਾ। ਬਿਨ ਰੰਗ ਰੂਪ ਗੁਰਸਿਖ ਸਮਾਨਾ। ਵਡ ਭੂਪਨ ਭੂਪ ਆਪ ਅਖਵਾਣਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਪਹਰਿਆ ਬਾਣਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਜੋਤ ਸਰੂਪਾ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਰੰਗ ਅਨੂਪਾ। ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਵਿਚ ਅੰਧ ਕੂਪਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਵਡ ਭੂਪਨ ਭੂਪਾ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਆਤਮ ਸਾਚਾ ਸੀਰ। ਗੁਰਮੁਖਾਂ ਪ੍ਰਭ ਕੱਢੇ ਪੀੜ। ਆਤਮ ਦੇਵੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਧੀਰ। ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਪਿਲਾਇਆ ਸਾਚਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨੀਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਮੁਖ ਚੁਆਏ ਸੁਖ ਉਪਜਾਏ ਦੁਖ ਮਿਟਾਏ ਭੁੱਖ ਗਵਾਏ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰੇ ਸਰੀਰ। ਸਾਚਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਗੁਰ ਦਰ ਪੀਆ। ਨਿਰਮਲ ਕਰਾਇਆ ਸਾਚਾ ਜੀਆ। ਆਤਮ ਜੋਤ ਜਗਾਇਆ ਦੀਆ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਕਾ ਸਾਚਾ ਹੀਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜਨ ਭਗਤ ਉਪਾਏ ਬਣਾਏ ਪੁੱਤਰ ਧੀਆ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਦੇਵੇ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਦਰ ਸਾਚੇ ਮੇਵੇ। ਸਾਚਾ ਰਸ ਗੁਰਸਿਖ ਵਿਰਲਾ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਆਏ ਲੇਵੇ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਜੋ ਜਨ ਰਸਨਾ ਸੇਵੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਵੇ, ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ ਹਰਸ ਮਿਟਾਏ, ਗੁਰਸਿਖ ਪ੍ਰਭ ਤਰਸ ਕਮਾਏ ਵਡ ਅਲਖ ਅਭੇਵੇ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਆਤਮ ਗੁਰ ਸਾਚਾ ਦੇਵੇ। ਵਡ ਵਡ ਕਰਮ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਕਰੇਵੇ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚਾ ਸਾਚਾ ਲਹਿਣਾ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਲੇਵੇ। ਸੋਹੰ ਸਾਚਾ ਗਹਿਣਾ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਤਨ ਪਹਿਨਾਵੇ, ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋ ਜਨ ਰਸਨਾ ਸੇਵੇ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪੀ ਆਤਮ ਰਸ। ਪਰਗਟੇ ਜੋਤ ਨਿਜ ਘਰ ਵਸ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਸਰਬ ਘਟ ਰਿਹਾ ਵਸ। ਨਾਮ ਜਪਾਏ ਸਵਾਸ ਸਵਸ। ਅੰਤਕਾਲ ਕਲਜੁਗ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਤੇਰੀ ਕਰੇ ਬੰਦ ਖੁਲਸ। ਮਾਨਸ ਜਨਮ ਵਿਚ ਮਾਤ ਆਪ ਕਰਾਏ ਰਸ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਹੋਏ ਤੇਰਾ ਦਾਸਨ ਦਸ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਆਤਮ ਸਾਚੀ ਜਾਗ। ਗੁਰਮੁਖ ਸੋਇਆ ਗਿਆ ਜਾਗ। ਰਸਨਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਲਾਏ ਲਾਗ। ਆਤਮ ਧੋਏ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਦਾਗ਼। ਵੇਲੇ ਅੰਤ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਨਿਹਕਲੰਕ ਤੇਰੀ ਪਕੜੇ ਵਾਗ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸ਼ਬਦ ਲਿਖਾਇਆ ਕਰਮ ਕਮਾਇਆ ਸਚ ਦਵਾਇਆ ਮਾਤ ਉਪਜਾਇਆ ਨਾਉਂ ਧਰਾਇਆ ਸਤਿਜੁਗ ਲਾਇਆ ਪਹਿਲੀ ਮਾਘ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪੀ ਆਤਮ ਤ੍ਰਿਪਤਾਓ। ਆਤਮ ਸੰਸਾ ਰੋਗ ਮਿਟਾਓ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਘਰ ਮੇਂ ਪਾਓ। ਸਰਬ ਘਟ ਵਾਸੀ ਰਿਦੇ ਵਸਾਓ। ਘਨਕਪੁਰ ਵਾਸੀ ਚਰਨ ਲਗ ਜਾਓ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਵਣ ਜਾਵਣ ਗੇੜ ਕਟਾਓ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੇਵੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਧਾਰਾ। ਗੁਰਮੁਖ ਕਰੇ ਪ੍ਰਭ ਪਿਆਰਾ। ਗੁਣ ਅਵਗੁਣ ਨਾ ਕਿਸੇ ਵਿਚਾਰਾ। ਜੋ ਜਨ ਆਏ ਚਰਨ ਨਿਮਸਕਾਰਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਦ ਸਦ ਸਦ ਵਡ ਸੰਸਾਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਰਬ ਜੀਆਂ ਦੀ ਪਾਏ ਸਾਰਾ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਵਰਤਾਏ। ਬਿਨ ਗੁਰ ਸਾਚੇ ਹੱਥ ਨਾ ਆਏ। ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਹੋਏ ਕਾਚੇ, ਸਚ ਦਰ ਫਿਰਨ ਹਲਕਾਏ। ਆਇਣ ਜਾਇਣ ਦਰ ਦਰ ਨਾਚੇ, ਆਤਮ ਤ੍ਰਿਖਾ ਨਾ ਕੋਇ ਬੁਝਾਏ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਗੁਰਮੁਖ ਢਾਲੇ ਸਾਂਚੇ ਢਾਂਚੇ, ਆਤਮ ਸਾਚੀ ਜੋਤ ਜਗਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋ ਜਨ ਹਿਰਦੇ ਵਾਚੇ, ਸਵਛ ਸਰੂਪ ਪ੍ਰਭ ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਾਚਾ ਮੁਖ ਚੁਆਇਆ। ਜਨਮ ਜਨਮ ਦਾ ਰੋਗ ਗਵਾਇਆ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਰਸਨਾ ਭੋਗ ਆਪ ਲਗਾਇਆ। ਕਰਮ ਵਿਯੋਗ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਗਵਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰਸ ਭੋਗ ਰਸਨ ਰਸਨ ਪ੍ਰਭ ਰਸਨਾ ਲਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਆਪਣੀ ਦਇਆ ਕਮਾਇਆ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੇਵੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਧਰਵਾਸਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਪੂਰਨ ਭਰਵਾਸਾ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਮੁਖ ਚੁਆਏ ਖੁਲ੍ਹਾਏ ਕਵਲ ਸੋਹੰ ਜਪੇ ਜਨ ਸਵਾਸ ਸਵਾਸਾ। ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ ਪਰਗਟ ਜੋਤ ਝੱਬ, ਜੋ ਜਨ ਤਜਾਏ ਮਦਿਰਾ ਮਾਸਾ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਆਤਮ ਧੀਰ ਧਰਾਏ, ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਾਚਾ ਸੀਰ ਪਿਲਾਏ ਆਪ ਆਪਣਾ ਕਰੇ ਵਾਸਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅੰਤਕਾਲ ਕਲਜੁਗ ਜਨ ਭਗਤਾਂ ਕਰੇ ਬੰਦ ਖਲਾਸਾ। ਗੁਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਾਚੀ ਧਾਰਾ। ਗੁਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਾਚੀ ਆਤਮ ਕਟਾਰਾ। ਗੁਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕੱਢੇ ਸਰਬ ਵਿਕਾਰਾ। ਗੁਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਖਾਲੀ ਤੇਰਾ ਭਰੇ ਭੰਡਾਰਾ। ਗੁਰ ਪੀਵੇ ਚਲ ਆਏ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਦਰਬਾਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਾਚਾ ਦੇਵੇ ਸ਼ਬਦ ਅਧਾਰਾ। ਗੁਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਗੁਰ ਮੁਖ ਚੁਆਇਆ। ਗੁਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਿੰਚ ਆਤਮ ਹਰਾ ਕਰਾਇਆ। ਗੁਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਭਿੰਚ ਪ੍ਰਭ ਆਤਮ ਜੋਤ ਜਗਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਤੇਰੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਮੁਖ ਚੁਆਇਆ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੇਵੇ ਸਾਚੀ ਧਾਰਾ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪਿਆਏ ਗਵਾਏ ਮਿਟਾਏ ਧੁੰਧੂਕਾਰਾ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਚੁਆਏ ਜਗਾਏ ਉਪਾਏ ਜੋਤ ਅਪਾਰਾ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵਰਸਾਏ ਕਵਲ ਉਲਟਾਏ ਬੂੰਦ ਮੁਖ ਪਾਏ ਖੋਲ੍ਹ ਦੇਵੇ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਦਸਮ ਦਵਾਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਨਿਗਮ ਕਰ ਵਿਚਾਰਾ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੇਵੇ ਆਪ ਅਪਾਰ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਮੁਖ ਚੁਆਏ, ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਜਾਏ ਤਾਰ। ਆਤਮ ਦੁਖ ਗਵਾਏ, ਦੁਖ ਭੁੱਖ ਨਾ ਕਰੇ ਖੁਆਰ। ਆਤਮ ਸਾਚਾ ਸੁਖ ਉਪਜਾਏ, ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਰਸੇ ਕਿਰਪਾ ਧਾਰ। ਉਜਲ ਮੁਖ ਆਪ ਕਰਾਏ, ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਵਿਚ ਸੰਸਾਰ। ਮਾਤ ਕੁੱਖ ਸੁਫਲ ਕਰਾਏ, ਜਨਮ ਨਾ ਪਾਏ ਦੂਜੀ ਵਾਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋ ਜਨ ਚਰਨ ਕਰਨ ਨਿਮਸਕਾਰ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੇਵੇ ਵਡ ਗੁਰਦੇਵਾ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਅਲਖ ਅਭੇਵਾ। ਗੁਰਮੁਖ ਵਿਰਲੇ ਲਾਏ ਸੇਵਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਵਡ ਵਡ ਆਪ ਵਡ ਦੇਵੀ ਦੇਵਾ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਬਣਾਏ। ਜੀਵ ਜੰਤ ਪ੍ਰਭ ਮੁਖ ਚੁਆਏ। ਸਾਧ ਸੰਤ ਪ੍ਰਭ ਦਰਸ ਸਦ ਰਹੇ ਬਿਲਲਾਏ। ਬੂੰਦ ਸਵਾਂਤੀ ਪ੍ਰਭ ਮੁਖ ਚੁਆਏ। ਬੈਠਾ ਇਕਾਂਤੀ ਖੇਲ ਕਰਾਏ। ਮਾਰ ਝਾਤੀ ਪ੍ਰਭ ਵਿਚ ਸਮਾਏ। ਦਿਵਸ ਰਾਤੀ ਰਹੇ ਰਸਨਾ ਗਾਏ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਨਾਤੀ ਸਰਬ ਤਜਾਏ। ਵਡ ਕਰਾਮਾਤੀ ਲਿਖਤ ਲਿਖਾਏ। ਬਹੁ ਬਹੁ ਭਾਂਤੀ ਦੁਖ ਉਠਾਏ। ਪੁਰਖ ਵਿਧਾਂਤੀ ਦਿਸ ਨਾ ਆਏ। ਬੂੰਦ ਸਵਾਂਤੀ ਨਾ ਕੋਇ ਪਿਲਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅੰਤਕਾਲ ਕਲਜੁਗ ਪਰਗਟ ਜੋਤ ਦਇਆ ਕਮਾਏ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੇਵੇ ਆਤਮ ਜੀਤਾ। ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਪ੍ਰਭ ਅਤੀਤਾ। ਗੁਰਮੁਖ ਵਿਰਲੇ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਪੀਤਾ। ਕਲਜੁਗ ਮਿਲਿਆ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਮੀਤਾ। ਮਾਨਸ ਜਨਮ ਕਲਜੁਗ ਜੀਤਾ। ਜੋ ਜਨ ਕਰੇ ਨਿਹਕਲੰਕ ਚਰਨ ਪ੍ਰੀਤਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਏ ਭੇਵ ਖੁਲ੍ਹਾਏ, ਵੇਲਾ ਹੱਥ ਨਾ ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਆਏ, ਜਾਏ ਅੰਤਕਾਲ ਜੁਗ ਬੀਤਾ। ਵੇਲਾ ਅੰਤ ਜਾਏ ਬੀਤ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਰਖ ਕਾਇਆ ਕੀਨੀ ਸੀਤ। ਮਿਟਾਏ ਹਰਸ ਦਿਖਾਏ ਦਰਸ ਸਾਚੀ ਬਖ਼ਸ਼ੇ ਚਰਨ ਪ੍ਰੀਤ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਚਰਨ ਲਾਗ ਪੂਰਨ ਭਾਗ, ਮਾਨਸ ਜਨਮ ਜਾਏ ਜਗ ਜੀਤ। ਮਾਨਸ ਜਨਮ ਜੀਵ ਜਗ ਜਿੱਤ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਕਾ ਸਾਚਾ ਹਿਤ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਜਾਣੇ ਗਤ ਮਿਤ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਮਾਤ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਏ ਜੁਗੋ ਜੁਗ ਨਿਤ ਨਵਿਤ। ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਨਿਤ ਰਹਾਏ। ਭਗਤ ਹੇਤ ਜੋਤ ਉਪਾਏ। ਸਾਚਾ ਪਿਤ ਆਪ ਅਖਵਾਏ। ਮਾਨਸ ਜਨਮ ਜਾਏ ਜਿਤ, ਜੋ ਜਨ ਚਰਨੀ ਆਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਪਰਗਟ ਜੋਤ ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ। ਦਰਸ ਦੇਵੇ ਆਪ ਦਿਆਲਾ। ਗੁਰਸਿਖ ਪੂਰਨ ਹੋਏ ਘਾਲਾ। ਆਤਮ ਦੇਵੇ ਸੋਹੰ ਸਾਚੀ ਮਾਲਾ। ਹੋਏ ਸਹਾਈ ਆਪ ਰਖਵਾਲਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜਨ ਭਗਤਾਂ ਸਦ ਸਦ ਰਖਵਾਲਾ। ਭਗਤ ਜਨਾਂ ਆਪ ਉਧਾਰੇ। ਜਿਉਂ ਹਰਨਾਕਸ਼ ਦੁਸ਼ਟ ਸੰਘਾਰੇ। ਧਰੂ ਬਾਲ ਪਾਰ ਉਤਾਰੇ। ਮੰਗਣ ਆਏ ਬਲ ਦਵਾਰੇ। ਮਾਣ ਰਖਾਏ ਅਮਰੀਕ ਅਪਾਰੇ। ਭਗਤ ਜਨਕ ਆਪ ਵਡਿਆਰੇ। ਰਾਣੀ ਤਾਰਾ ਪਾਰ ਉਤਾਰੇ। ਬਿਦਰ ਝੁੱਗੀ ਪੈਰ ਪਸਾਰੇ। ਭਗਤ ਸੁਦਾਮੇ ਚਰਨ ਨਿਮਸਕਾਰੇ। ਦਰੋਪਤ ਰੱਖੇ ਪਤਿ ਮੁਰਾਰੇ। ਜੈਦੇਵ ਲੇਖ ਲਿਖੇ ਅਪਾਰੇ। ਭਗਤ ਜਨਾਂ ਜੁਗੋ ਜੁਗ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਜਾਏ ਤਾਰੇ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜੋਤ ਪ੍ਰਭ ਜੁਗੋ ਜੁਗ ਵਿਚ ਮਾਤ ਲਏ ਅਵਤਾਰੇ। ਨਾਮਦੇਵ ਆਣ ਤਰਾਇਆ। ਰਵੀਦਾਸ ਕਸੀਰਾ ਅੰਗ ਲਗਾਇਆ। ਨਿਰਧਨ ਬੈਣੀ ਮਾਣ ਰਖਾਇਆ। ਸੱਜਣ ਸਾਕ ਸੈਣ ਆਪ ਅਖਵਾਇਆ। ਜੁਗੋ ਜੁਗ ਪਰਗਟ ਜੋਤ, ਜਨ ਭਗਤਾਂ ਹੋਏ ਆਪ ਸਹਾਇਆ। ਤਾਰਨਹਾਰ ਆਪ ਸਮਰਥ। ਜਨ ਭਗਤਾਂ ਰੱਖੇ ਦੇ ਕਰ ਹੱਥ। ਸੋਹੰ ਦੇਵੇ ਸਾਚਾ ਰਥ। ਪ੍ਰਭ ਮਹਿੰਮਾ ਬੜੀ ਅਕਥ। ਬੇਮੁਖਾਂ ਪ੍ਰਭ ਪਾਏ ਨੱਥ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਹੋਵੇ ਸੱਥ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਰ ਦਰਸ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਆਤਮ ਵਸੂਰੇ ਜਾਇਣ ਲੱਥ। ਆਪੇ ਤਾਰੇ ਭਗਤ ਉਧਾਰੇ। ਜੋਤ ਨਿਰੰਕਾਰੇ ਪਾਰ ਉਤਾਰੇ ਪ੍ਰਭ ਬਨਵਾਰੇ। ਕੋਟਨ ਕੋਟ ਪਾਪ ਉਤਾਰੇ। ਜੋ ਜਨ ਆਏ ਚਰਨ ਨਿਮਸਕਾਰੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜਨਮ ਜਨਮ ਦੀ ਮੈਲ ਉਤਾਰੇ। ਸਾਚਾ ਵਕ਼ਤ ਜਗਤ ਸੁਹੇਲਾ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਕਾ ਸਾਚਾ ਮੇਲਾ। ਅਚਰਜ ਖੇਲ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ਕਲ ਖੇਲਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਸਿਖ ਸਾਚੇ ਬਣ ਜਾਏ ਸੱਜਣ ਸੁਹੇਲਾ। ਸੱਜਣ ਸੁਹੇਲਾ ਆਪੇ ਆਪ। ਭਗਤ ਜਨਾਂ ਪ੍ਰਭ ਮਾਈ ਬਾਪ। ਸੋਹੰ ਦੇਵੇ ਸਾਚਾ ਜਾਪ। ਕੋਟਨ ਕੋਟ ਉਤਾਰੇ ਪਾਪ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਉਪਾਏ ਆਪਣਾ ਆਪ। ਆਪਣਾ ਆਪ ਆਪ ਉਪਾਇਆ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜੋਤ ਜਗਾਇਆ। ਮਾਇਆ ਰੂਪੀ ਪਰਦਾ ਪਾਇਆ। ਵਡ ਵਡ ਭੂਪੀ ਪ੍ਰਭ ਭੁਲਾਇਆ। ਕਲ ਅੰਧ ਕੂਪੀ ਅੰਧ ਅੰਧੇਰ ਰਖਾਇਆ। ਸਤਿ ਸਰੂਪੀ ਪ੍ਰਭ ਦਿਸ ਨਾ ਆਇਆ। ਬਿਨ ਰੰਗ ਰੂਪੀ ਗੁਰਸਿਖ ਸਮਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਨਿਹਕਲੰਕ ਕਲ ਜਾਮਾ ਪਾਇਆ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਸਾਚਾ ਡੰਕ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਏਕਾ ਅੰਕ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਸੁਹਾਏ ਥਾਨ ਬੰਕ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਇਕ ਕਰਾਏ ਰਾਓ ਰੰਕ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਏ ਬੈਠਾ ਰਹੇ ਸਦਾ ਅਟੰਕ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਧੀਰਜ ਧਰ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਸਾਚਾ ਦਰ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਅਵਤਾਰ ਨਰ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਜਨ ਸਰਨੀ ਪਰ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਪੁਚਾਏ ਸਾਚੇ ਘਰ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਆਤਮ ਅਪਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਦੇਵੇ ਸਾਚਾ ਵਰ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਜਨ ਸਾਚੇ ਵਰਿਆ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਆਪ ਪ੍ਰਭ ਹਰਿਆ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜਾਮਾ ਵਿਚ ਮਾਤ ਦੇ ਧਰਿਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਨਾ ਜੰਮੇ ਨਾ ਮਰਿਆ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਜੋਤ ਨਿਰੰਕਾਰ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਆਪ ਕਰਤਾਰ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਚਿੱਟੇ ਅਸਵ ਅਸਵਾਰ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਭਗਤ ਅਧਾਰ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਵਡ ਸਿਕਦਾਰ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਤੇਰਾ ਸਾਚਾ ਸਚ ਦਰਬਾਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕੋਟਨ ਕੋਟ ਮੰਗਣ ਖੜੇ ਦਵਾਰ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਊਚਾ ਦਰਬਾਰਾ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਊਚਾ ਘਰ ਬਾਹਰਾ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਊਚ ਸੰਸਾਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਜੋਤ ਨਿਰੰਕਾਰਾ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਮਹਿੰਮਾ ਅਨੂਪ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਸਤਿ ਸਰੂਪ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਬਿਨ ਰੰਗ ਰੂਪ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਜੋਤ ਸਰੂਪ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਨਿਹਕਲੰਕ ਪਰਗਟ ਜੋਤ ਸਰਬ ਮਾਣ ਗਵਾਏ, ਏਕਾ ਛਤਰ ਝੁਲਾਏ ਆਪ ਵਡ ਭੂਪਨ ਭੂਪ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਸਚ ਤੇਰੀ ਗਾਥਾ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਤ੍ਰੈਲੋਕੀ ਨਾਥਾ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਸਗਲਾ ਸਾਥਾ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਮਿਟਾਏ ਸ਼ੰਕ ਚਰਨ ਧੂੜ ਜਨ ਲਾਏ ਮਾਥਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਸਿਖ ਸਾਚੇ ਆਪ ਟਿਕਾਏ, ਚਰਨ ਲਗਾਏ ਮਾਣ ਦਵਾਏ, ਵਿਚ ਲੋਕਮਾਤ ਵਡਿਆਏ, ਸਤਿਜੁਗ ਸਾਚੇ ਤੇਰੀ ਪਤਿ ਰਖਾਏ, ਰੱਖੇ ਦੇ ਕਰ ਹਾਥਾ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਸਿਰ ਹੱਥ ਟਿਕਾਇਆ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਗੁਰਸਿਖ ਤਰਾਇਆ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਉਜਲ ਮੁਖ ਵਿਚ ਮਾਤ ਰਖਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਨਿਹਕਲੰਕ ਕਲ ਜਾਮਾ ਪਾਇਆ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਕੀਆ ਭੇਖਾ। ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਰਹੀ ਭਰਮ ਭੁਲੇਖਾ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਆਏ ਦਰ, ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਵਿਚ ਮਾਤ ਨੇਤਰ ਪੇਖਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਕਢਾਏ ਹਉਮੇ ਗਵਾਏ, ਰਿਦੇ ਧਿਆਏ ਭਉ ਚੁਕਾਏ, ਸੰਸਾ ਮਿਟਾਏ ਅੰਸ ਬਣਾਏ, ਆਪ ਲਿਖਾਏ ਸਾਚਾ ਲੇਖਾ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਲੇਖ ਲਿਖੰਤਾ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਪੂਰਨ ਭਗਵੰਤਾ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਸਾਚੇ ਉਪਜਾਏ ਵਿਚ ਮਾਤ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਸੰਤਾ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਸਾਚੇ ਸਿਖ ਤੇਰੀ ਆਪ ਬਣਾਏ ਬਣਤਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪੇ ਆਪ ਵਡ ਚੇਤਨ ਚਨਤਾ। ਆਪੇ ਚੇਤਨ ਆਪੇ ਮਨ। ਆਪੇ ਧੀਰ ਧਰਾਵੇ ਜਨ। ਆਪੇ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣਾਏ ਕੰਨ। ਗੁਰਮੁਖ ਰਸਨਾ ਗਾਏ ਧੰਨ ਧੰਨ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਰ ਦਰਸ ਤੇਰੀ ਆਤਮ ਜਾਏ ਮੰਨ। ਮਿਟਾਏ ਜਨ ਸੀਤਲ ਤਨ ਪ੍ਰਭ ਬੇੜਾ ਬੰਨ੍ਹ, ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚਾ ਸਾਚੇ ਧਾਮ ਬਹਾਇਆ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਨਰ ਅਵਤਾਰ ਜੋਤ ਅਕਾਰ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਵਰਤੇ ਵਰਤਾਵੇ ਵਿਚ ਸੰਸਾਰ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਨਾ ਪਾਇਣ ਸਾਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਜਗਤ ਵਰਤਾਰ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਨਿਹਕਲੰਕ ਨਿਹਕਲੰਕ ਏਕਾ ਅੰਕ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਨਿਹਕਲੰਕ ਨਿਹਕਲੰਕ ਇਕ ਕਰਾਏ ਰਾਓ ਰੰਕ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਨਿਹਕਲੰਕ ਨਿਹਕਲੰਕ ਸੁਹਾਏ ਥਾਨ ਬੰਕ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਇਕ ਚਲਾਏ ਇਕ ਵਰਤਾਏ ਇਕ ਸਰਨਾਏ ਇਕ ਰਖਾਏ ਏਕਾ ਅੰਕ। ਏਕਾ ਅੰਕ ਇਕ ਅਕਾਰਾ। ਏਕਾ ਵਰਤੇ ਵਿਚ ਸੰਸਾਰਾ। ਏਕਾ ਦੂਜਾ ਭਰਮ ਬਿਰਥਾ, ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਵਰਤੇ ਸਚ ਵਰਤਾਰਾ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਕੀਆ ਪਸਾਰਾ। ਕਲਜੁਗ ਮਿਟਿਆ ਅੰਧ ਅੰਧਿਆਰਾ। ਸਤਿਜੁਗ ਵਰਤੇ ਸਤਿ ਸਤਿ ਸਤਿ ਵਰਤਾਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਆਪਣੀ ਪਾਏ ਸਾਰਾ। ਸਚ ਵਰਤਾਏ ਵਰਤੇ ਸਚ। ਸਚ ਚਲਾਏ ਉਪਰ ਧਰਤੇ ਸਚ। ਸਚ ਰਹਾਏ ਕਰੇ ਕਰਾਏ ਸਚ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਤਿਜੁਗ ਬੀਜ ਬਿਜਾਏ ਆਪ ਉਗਾਏ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਿੰਚ ਆਤਮ ਉਪਜਾਏ ਸੱਚੋ ਸਚ। ਸਚ ਸਚ ਸਚ ਵਰਤਾਰ। ਸਚ ਸਚ ਸਚ ਵਿਹਾਰ। ਸਚ ਸਚ ਸਚ ਰੰਗ ਕਰਤਾਰ। ਸਚ ਸਚ ਸਚ ਮੰਗਣ ਜਨ ਗੁਰ ਦਵਾਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਤਿਗੁਰ ਸਾਚਾ, ਸਾਚਾ ਦੇਵੇ ਸ਼ਬਦ ਅਧਾਰ। ਸਾਚਾ ਦਾਨ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਦੇਵੇ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਸਾਚੇ ਮੇਵੇ। ਮਿਲਿਆ ਪ੍ਰਭ ਅਲਖ ਅਭੇਵੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਦੇਵੇ ਵਡਿਆਈ ਹੋਏ ਸਹਾਈ ਪੈਜ ਰਖਾਈ ਜੋ ਜਨ ਰਸਨਾ ਸੇਵੇ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਰਸਨਾ ਗਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਹਿਰਦੇ ਵਸਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਹੋਏ ਸਹਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ, ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਬੇਮੁਖਾਂ ਦੇਵੇ ਸਦ ਸਦ ਸਜ਼ਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਦਇਆ ਧਾਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਦਾਤਾਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਦੀ ਕਾਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਦੁਤਰ ਬੇੜਾ ਜਾਏ ਤਾਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚਾ ਮੰਗੇ ਸਚ ਦਵਾਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਰ ਕਿਰਪਾ ਜਾਏ ਤਾਰ। ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਪ੍ਰਭ ਦਇਆ ਕਮਾਏ। ਲਿਖਿਆ ਲੇਖ ਆਪ ਮਿਟਾਏ। ਗੁਰਮੁਖ ਵੇਖ ਚਰਨ ਲਗਾਏ। ਬੁੱਧ ਵਸੇਖ ਆਪ ਕਰਾਏ। ਜਗਤ ਭੇਖ ਨੇੜ ਨਾ ਆਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜਿਸ ਜਨ ਦਇਆ ਕਮਾਏ। ਲਿਖੀ ਲਿਖਤ ਆਪ ਮਿਟਾ ਕੇ। ਸਾਚੀ ਲਿਖਤ ਪ੍ਰਭ ਕਰਾ ਕੇ। ਬੇੜਾ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਰੇਖ ਮਿਟਾ ਕੇ। ਜੀਵਣ ਸਿੰਘ ਤੇਰੀ ਧੀਰ ਧਰਾ ਕੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਪੂਰਨ ਆਸ ਜਾਏ ਤੇਰੀ ਕਰਾ ਕੇ। ਸਾਚੀ ਸੇਵ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਕਮਾਈ। ਭੁੱਲਿਆਂ ਰੁਲਿਆਂ ਪ੍ਰਭ ਗਲੇ ਲਗਾਈ। ਵਡ ਵਡ ਅਨਮੁਲਿਆਂ ਗੁਰਸਿਖ ਬਣਾਈ। ਜਗਤ ਅੰਧੇਰ ਅੰਤ ਕਲਜੁਗ ਝੁੱਲਿਆ, ਕੋਈ ਰਹਿਣ ਨਾ ਪਾਈ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਫੁਲਵਾੜੀ ਫੁਲਿਆ, ਕਦੇ ਟੁੱਟੇ ਨਾ ਜਾਈ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਦ ਅਡੋਲ ਕਦੇ ਨਾ ਡੋਲ ਜਾਈ। ਗੁਰਸਿਖ ਤੇਰਾ ਧਰਿਆ ਨਾਉਂ। ਧੰਨ ਧੰਨ ਗੁਰਸਿਖ ਧੰਨ ਜਣੇਂਦੀ ਮਾਉਂ। ਸੁਹਾਏ ਥਾਨ ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਜਿਥੇ ਟਿਕਾਏ ਪਾਉਂ। ਤਨ ਮਨ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਸਦ ਰਸਨਾ ਗਾਓ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਦੇਵੇ ਮਾਣ ਜਗਤ ਤਾਣ ਗੁਣ ਨਿਧਾਨ ਭਗਤ ਦਾਨ ਸੋਹੰ ਸਾਚਾ ਨਾਂਓ। ਸਾਚੇ ਪ੍ਰਭ ਮਾਣ ਦਵਾਇਆ। ਪੂਰਬ ਲਹਿਣਾ ਆਪ ਦਵਾਇਆ। ਭਾਣਾ ਸਹਿਣਾ ਹੁਕਮ ਸੁਣਾਇਆ। ਗੁਰ ਚਰਨ ਬਹਿਣਾ ਭਰਮ ਚੁਕਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚਾ ਆਣ ਤਰਾਇਆ। ਸਾਚੇ ਲੇਖ ਗੁਰਸਿਖ ਲਿਖਾਏ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚਾ ਵੇਖ ਪ੍ਰਭ ਚਰਨ ਲਗਾਏ। ਆਪ ਮਿਟਾਏ ਬਿਧਨਾ ਲਿਖੀ ਰੇਖ, ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਲੇਖ ਲਿਖਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਤੇਰੇ ਮਸਤਕ ਮੇਖ ਲਗਾਏ। ਮਸਤਕ ਦੇਵੇ ਸਾਚਾ ਨੂਰ। ਆਤਮ ਕਰੇ ਪ੍ਰਭ ਭਰਪੂਰ। ਕੀਤੀ ਭੁਲ ਹੋਈ ਦੂਰ। ਸਦ ਰਹਿ ਪ੍ਰਭ ਚਰਨ ਹਜ਼ੂਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਨੇੜਨ ਨੇੜ ਨਾ ਦਿਸੇ ਦੂਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਚਰਨ ਲਾਗ। ਆਪ ਆਪਣੀ ਜਗਾਏ ਜਾਗ। ਪ੍ਰਭ ਸੁਣਾਏ ਸਾਚਾ ਰਾਗ। ਆਤਮ ਬੁਝਾਏ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਆਗ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਦਇਆ ਕਮਾਏ ਹੋਏ ਸਹਾਏ ਘਰ ਲਗਾਏ ਤੇਰੇ ਭਾਗ। ਗੁਰਸਿਖ ਤੇਰੇ ਪੂਰਨ ਭਾਗਾ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਦੀ ਸਰਨੀ ਲਾਗਾ। ਸਾਚੇ ਪ੍ਰਭ ਹੰਸ ਬਣਾਇਆ ਕਾਗਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਦਇਆ ਕਮਾਏ ਸ਼ਬਦ ਜਣਾਏ ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ ਰੈਣ ਦਿਵਸ ਦਿਵਸ ਰੈਣ ਅਨਰਾਗਾ। ਅਨੁਰਾਗ ਸ਼ਬਦ ਧੁਨ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਕੰਨ ਸੁਣ। ਸਦਾ ਰਹੇ ਰੁਣ ਝੁਣ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਦੇ ਸਾਚੇ ਗੁਣ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਪਕੜ ਉਠਾਏ ਦਰ ਲਿਆਏ ਸੇਵ ਲਗਾਏ ਕਲਜੁਗ ਚੁਣ ਚੁਣ। ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਉਪਾਇਆ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਦਰਸ ਦਿਖਾਇਆ। ਬੇਮੁਖਾਂ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਦੁਰਕਾਇਆ। ਆਪ ਆਪਣਾ ਮੁਖ ਛੁਪਾਇਆ। ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਪ੍ਰਭ ਨਾਮ ਦਵਾਇਆ। ਆਪ ਆਪਣਾ ਮਾਣ ਰਖਾਇਆ। ਬੇਮੁਖਾਂ ਮਦਿਰਾ ਮਾਸ ਮੁਖ ਰਖਾਇਆ। ਆਪਣਾ ਨਾਸ ਕਲਜੁਗ ਜੀਵਾਂ ਆਪ ਕਰਾਇਆ। ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਵਾਸ ਆਪ ਦਿਸ ਨਾ ਆਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਤੇਰੇ ਰਿਹਾ ਲੇਖ ਲਿਖਾਇਆ। ਕਰਮ ਵੇਖ ਲਿਖਾਏ ਲੇਖ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਸਚ ਕਰਾਇਆ ਭੇਖ। ਅਰਜ਼ ਗੁਜਾਰੇ ਗੁਰ ਦਰ ਦਰਬਾਰੇ, ਬਖ਼ਸ਼ ਦੇ ਪ੍ਰਭ ਬਖ਼ਸ਼ਣਹਾਰੇ, ਆਇਆ ਗੁਰਸਿਖ ਦਰ ਦਰਵੇਸ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਵਿਚਾਰੇ ਗੁਰਸਿਖ ਉਧਾਰੇ ਜਨਮ ਕਰਮ ਦੋਏ ਜਗ ਵੇਖ। ਅਰਜ਼ ਗੁਜਾਰੀ ਗੁਰ ਦਰਬਾਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸੁਣੇ ਪੁਕਾਰ। ਦਰ ਆਇਣ ਜੋ ਨਰ ਨਾਰ। ਪ੍ਰਭ ਪੂਰਨ ਕਾਜ ਦੇ ਸਵਾਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜਨ ਭਗਤਾਂ ਪਾਏ ਸਾਰ। ਆਪੇ ਜਾਣੇ ਆਪੇ ਬੂਝੇ। ਆਪ ਵਖਾਣੇ ਆਪ ਸੂਝੇ। ਆਪੇ ਭੇਵ ਖੁਲ੍ਹਾਏ ਗੂਝੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਉਪਜਾਏ ਤਰਾਏ ਭੇਵ ਚੁਕਾਏ ਦੂਜੇ। ਏਕਾ ਦੂਜਾ ਆਪ ਮਿਟਾਏ। ਸਾਚੀ ਬੂਝ ਆਪ ਬੁਝਾਏ। ਚਰਨ ਲੂਝ ਗੁਰਸਿਖ ਬਖ਼ਸ਼ਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜਿਸ ਜਨ ਦਇਆ ਕਮਾਏ। ਭਿੰਨੜੀ ਰੈਣ ਵਕ਼ਤ ਸੁਹੰਜਣਾ। ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਪ੍ਰਭ ਨਿਰੰਜਣਾ। ਚਰਨ ਧੂੜ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਸਾਚਾ ਮਜਨਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਾਚੇ ਸਾਕ ਸੈਣ ਸੱਜਣਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਗੁਰਸਿਖ ਉਧਾਰੇ। ਕਿਰਪਾ ਕਰ ਪਾਰ ਉਤਾਰੇ। ਮੰਗਣ ਆਇਆ ਪ੍ਰਭ ਦਰ, ਦੁੱਧ ਪੁੱਤ ਪ੍ਰਭ ਭਰੇ ਭੰਡਾਰੇ। ਹੋਏ ਸੁਤ ਪ੍ਰਭ ਸ਼ਬਦ ਲਿਖਾਰੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸੋਹਣ ਸਿੰਘ ਲੇਖ ਲਿਖਾਰੇ। ਸਾਚੀ ਦਾਤ ਦਇਆ ਕਰ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਦੀਆ ਸਾਚਾ ਵਰ। ਖਾਲੀ ਭੰਡਾਰੇ ਪ੍ਰਭ ਦਏ ਭਰ। ਚਰਨ ਲਾਗ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚਾ ਜਾਏ ਤਰ। ਦੇਵੇ ਵਡਿਆਈ ਨਿਹਕਲੰਕ ਅਵਤਾਰ ਨਰ। ਹੋਏ ਸਹਾਈ ਜਨ ਸਰਨੀ ਜਾਏ ਪਰ। ਵੱਜੇ ਵਧਾਈ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਸਾਚੇ ਘਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋ ਜਨ ਮੰਗਣ ਤੇਰਾ ਦਰ। ਵਡ ਦਰ ਅਖੁੱਟ ਅਤੋਲ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਸਦ ਅਮੋਲ। ਗੁਰਮੁਖ ਵੇਖ ਮੁਖੋਂ ਕੱਢੇ ਸਾਚਾ ਬੋਲ। ਗੁਰਮੁਖ ਆਤਮ ਰੰਗੇ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਰੰਗ, ਸੋਹੰ ਕੰਡੇ ਤੋਲ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਨੌਂ ਨਿਧ ਉਪਜਾਏ ਵੱਜੇ ਵਧਾਏ ਦਰ ਘਰ ਸੋਹੰ ਸ਼ਬਦ ਸਾਚਾ ਢੋਲ। ਸਾਚੇ ਘਰ ਵੱਜੇ ਵਧਾਈ। ਪੂਰਨ ਆਸਾ ਪ੍ਰਭ ਕਰਾਈ। ਦਾਸਨ ਦਾਸ ਗੁਰਸਿਖ ਹੋਏ ਸੇਵ ਕਮਾਈ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਾਚੀ ਦਾਤ ਝੋਲੀ ਪਾਈ। ਸਾਚੀ ਦਾਤ ਸਚਾ ਸੁੱਤ। ਦੇਵੇ ਦਰਸ ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਅਚੁੱਤ। ਆਏ ਵਕ਼ਤ ਸੁਹਾਏ ਰੁੱਤ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋ ਦਰ ਮੰਗੇ ਗੁਰਮੁਖ ਨਾ ਸੰਗੇ ਆਪਣੇ ਰੰਗ ਰੰਗੇ ਸੋਹੰ ਦੇਵੇ ਦਾਤ ਅਤੁੱਟ। ਜਗਤ ਪਿਤ ਮਾਤ ਆਪ ਬਣਾਏ। ਸਾਚਾ ਨਾਤ ਜਗਤ ਰਹਿ ਜਾਏ। ਸਾਚਾ ਸਤਿ ਆਪ ਰਖਾਏ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਦਇਆ ਕਮਾਏ। ਪਿਤਾ ਪੂਤ ਮੇਲ ਮਿਲਾਏ। ਸਾਚਾ ਸੂਤ ਤਾਣਾ ਪੇਟਾ ਇਕ ਕਰਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜਿਸ ਜਨ ਬੂਝ ਬੁਝਾਏ। ਸਾਚੀ ਵਸਤ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਦਰ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਦੇਵੇ ਸਾਚਾ ਵਰ। ਆਪ ਸੁਹਾਏ ਗੁਰਮੁਖ ਤੇਰਾ ਘਰ। ਸੁੱਕਾ ਕਾਸ਼ਟ ਹਰਾ ਕਰਾਏ ਅਵਤਾਰ ਨਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਸਾਚਾ ਦੇਵੇ ਵਰ। ਬੇਮੁਖ ਜੀਵ ਆਪ ਹੋ ਜਾਏ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਾਰ ਨਾ ਪਾਏ। ਹੋਏ ਕੁਕਰਮੀ ਕੁਕਰਮ ਕਮਾਏ। ਵਡ ਅਧਰਮੀ ਧਰਮ ਗਵਾਏ। ਗੁਰਸਿਖ ਗੁਰਮੁਖ ਜੋ ਮੁਖ ਭਵਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅੰਤਕਾਲ ਦੁਖੀਆਂ ਦੁਖ ਦੇ ਸਜਾਏ। ਗੁਰਸਿਖ ਹੋਏ ਮੁਖ ਭੁਆਵਣਾ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਕਲੰਕ ਨਾਉਂ ਲਗਾਵਣਾ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਏਕਾ ਡੰਕ ਆਪਣਾ ਜਗਤ ਵਜਾਵਣਾ। ਰਾਓ ਰੰਕ ਨੀਚ ਊਚ ਊਚ ਨੀਚ ਇਕ ਕਰਾਵਣਾ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜੋਤ ਪ੍ਰਭ, ਚਾਰ ਵਰਨ ਸਰਨ ਲਗਾਵਣਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਏਕਾ ਨਾਮ ਜਗਤ ਚਲਾਵਣਾ। ਏਕਾ ਨਾਮ ਜਗਤ ਚਲਾ ਕੇ। ਏਕਾ ਧਾਮ ਆਪ ਉਪਾ ਕੇ। ਏਕਾ ਰਾਮ ਆਪ ਅਖਵਾ ਕੇ। ਸੋਹੰ ਜਾਮ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਪਿਲਾ ਕੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਾਚਾ ਕਰਮ ਜਾਏ ਕਰਾ ਕੇ। ਸਾਚਾ ਗੁਰ ਸਾਚੀ ਸੀਖਿਆ। ਸਾਚੀ ਦੇਵੇ ਗੁਰਮੁਖ ਭੀਖਿਆ। ਵੇਲੇ ਅੰਤਕਾਲ ਕਲ ਕਰੇ ਸਚ ਪਰੀਖਿਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਵਿਰਲੇ ਦੀਖਿਆ। ਗੁਰਸਿਖ ਹੋਏ ਨਾ ਮਨ ਡੁਲਾਏ। ਗੁਰਸਿਖ ਹੋਏ ਨਾ ਕਾਮ ਕਰੋਧ ਤਨ ਜਲਾਏ। ਗੁਰਮੁਖ ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਦਿਵਸ ਰੈਣ ਰਸਨਾ ਗਾਏ। ਗੁਰਸਿਖ ਗੁਰ ਏਕਾ ਰੰਗ। ਗੁਰਸਿਖ ਪ੍ਰਭ ਕੱਟੇ ਭੁੱਖ ਨੰਗ। ਗੁਰਸਿਖ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਦਾ ਸਾਚਾ ਸੰਗ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਸਿਖ ਸਾਚੇ ਸਦਾ ਸਹਾਈ ਅੰਗ ਸੰਗ। ਏਕਾ ਸੰਗ ਸਦਾ ਪ੍ਰਭ ਤੇਰਾ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਵਿਚ ਸਦ ਵਸੇਰਾ। ਦੂਰਨ ਦੂਰ ਪ੍ਰਭ ਨੇਰਨ ਨੇਰਾ। ਗੁਰਸਿਖ ਮਿਟਾਏ ਹੇਰਾ ਫੇਰਾ। ਪਰਗਟ ਜੋਤ ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ ਨਾ ਲਾਏ ਦੇਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅੰਤਕਾਲ ਆਪ ਕਰਾਏ ਸਰਬ ਨਬੇੜਾ। ਆਪਣਾ ਕਾਮ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਕਰਾਏ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਮੇਲ ਮਿਲਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਦਰਗਹਿ ਸਾਚੀ ਮਾਣ ਦਵਾਏ। ਦਰਗਹਿ ਸਾਚੀ ਸਾਚਾ ਧਾਮ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਰਮਈਆ ਰਾਮ। ਗੁਰਸਿਖ ਪੂਰਨ ਕਰਾਏ ਕਾਮ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਚਖੰਡ ਬਣਾਇਆ ਸਾਚਾ ਧਾਮ। ਧਾਮ ਸੁਹਾਇਆ ਜੋਤ ਜਗਾਇਆ। ਗੁਰਸਿਖ ਬਹਾਇਆ ਆਪ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਜਪਾਇਆ। ਸਾਚੇ ਧਾਮ ਗੁਰਸਿਖ ਬਹਾਇਆ। ਆਵਣ ਜਾਵਣ ਗੇੜ ਚੁਕਾਇਆ। ਪਤਤ ਪਾਵਨ ਆਪ ਅਖਵਾਇਆ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਮੇਘ ਸਾਵਣ ਬਰਸਾਇਆ। ਸਾਚੇ ਪ੍ਰਭ ਸਤਿਜੁਗ ਸੋਹੰ ਸ਼ਬਦ ਚਲਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅਗਾਧ ਬੋਧ ਬੋਧ ਅਗਾਧ ਸਾਚਾ ਸ਼ਬਦ ਪਰਗਟ ਜੋਤ ਵਿਚ ਮਾਤ ਲਿਖਾਇਆ। ਸੁਰਤ ਸ਼ਬਦ ਪ੍ਰਭ ਮੇਲ ਮਿਲਾਏ। ਸੁਰਤ ਸ਼ਬਦ ਗੁਰਸਿਖ ਤਰਾਏ। ਸੁਰਤ ਸ਼ਬਦ ਪ੍ਰਭ ਵੇਖ ਵਖਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਆਪਣਾ ਭੇਵ ਚੁਕਾਏ। ਸੁਰਤ ਸ਼ਬਦ ਚਰਨ ਧਿਆਨਾ। ਸੁਰਤ ਸ਼ਬਦ ਜੋਤ ਮਹਾਨਾ। ਸੁਰਤ ਸ਼ਬਦ ਅਨਹਦ ਉਪਜਾਏ ਸੁਣਾਏ ਰਾਗ ਸਾਚਾ ਕਾਨਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਮੇਲ ਮਿਲਾਏ ਸੁਰਤ ਸ਼ਬਦ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨਾ। ਸੁਰਤ ਸ਼ਬਦ ਜਿਸ ਜਨ ਦਵਾਏ। ਸੁਰਤ ਸ਼ਬਦ ਗੁਰ ਆਪ ਉਪਾਏ। ਸੁਰਤ ਸ਼ਬਦ ਪ੍ਰਭ ਬੂਝ ਬੁਝਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਸਿਖ ਤੇਰੀ ਲਾਜ ਰਖਾਏ ਦੂਜ ਮਿਟਾਏ। ਦੂਜ ਮਿਟਾਈ ਬੂਝ ਬੁਝਾਈ। ਸਚ ਘਰ ਦੀ ਸੋਝੀ ਪਾਈ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਦਇਆ ਕਮਾਈ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਦੀਨ ਦਿਆਲਾ। ਸਦਾ ਸਦਾ ਸਦਾ ਪ੍ਰਿਤਪਾਲਾ। ਏਕਾ ਰੰਗ ਸਦਾ ਸਮਾਏ ਬਿਰਧ ਜਵਾਨ ਬਾਲਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸੋਹੰ ਜਪਾਏ ਆਤਮ ਚੜ੍ਹਾਏ ਰੰਗ ਗੁਲਾਲਾ। ਸਾਚੇ ਰੰਗ ਆਤਮ ਰੰਗ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਪ੍ਰਭ ਚਰਨ ਤੇਰਾ ਸਾਚਾ ਸੰਗ। ਬੇਮੁਖ ਜੀਵ ਅੰਤਕਾਲ ਟੁੱਟ ਜਾਇਣ ਜਿਉਂ ਕਾਚੀ ਵੰਗ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਹੋਏ ਸਹਾਏ ਸਦਾ ਅੰਗ ਸੰਗ। ਇਕ ਘਰ ਇਕ ਵਰਤਾਰ। ਇਕ ਘਰ ਇਕ ਦਰਬਾਰ। ਇਕ ਦਰ ਇਕ ਦਾਤਾਰ। ਇਕ ਘਰ ਦੋ ਵਿਹਾਰ। ਇਕ ਘਰ ਦੋ ਗਵਾਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਏਕਾ ਦਰ ਏਕਾ ਘਰ ਏਕਾ ਵਰ ਏਕਾ ਅਵਤਾਰ ਨਰ ਦੇਵੇ ਸਰਬ ਸੰਸਾਰ। ਏਕਾ ਘਰ ਦੋ ਧੜ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਛੱਡਿਆ ਲੜ। ਕਲਜੁਗ ਮਾਇਆ ਗਏ ਹੜ੍ਹ। ਹੰਗਤਾ ਰੋਗ ਵਿਚ ਗਏ ਸੜ। ਅੰਤਕਾਲ ਕਲਜੁਗ ਜਾਏ ਛੜ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸ਼ਬਦ ਲਿਖਾਏ ਸਤਿ ਵਰਤਾਏ ਜੋ ਜਨ ਫੜੇ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਦਾ ਸਾਚਾ ਲੜ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਹੁਕਮ ਲਿਖੰਤਾ। ਦੇਵੇ ਵਡਿਆਈ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਸਾਚੇ ਸੰਤਾ। ਕਿਆ ਕੋਏ ਕਰੇ ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਜੰਤਾ। ਆਪ ਬਣਾਏ ਸਾਚੀ ਬਣਤਾ। ਸਿਰ ਰੱਖੇ ਹੱਥ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਕੰਤਾ। ਪ੍ਰਭ ਵਕ਼ਤ ਸੁਹਾਏ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਏ, ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਪ੍ਰਭ ਚਰਨ ਲਗਾਏ, ਆਪ ਉਠਾਏ ਮਾਣ ਦਵਾਏ ਪੂਰਨ ਭਗਵੰਤਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕੋਈ ਭੇਵ ਨਾ ਪਾਏ, ਏਕਾ ਜੋਤ ਆਦਿਨ ਅੰਤਾ। ਸੰਤ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਤੇਰਾ ਦੁਖ। ਜਨ ਨਾ ਪਾਏ ਕੋਈ ਸੁਖ। ਦਰ ਘਰ ਵਰਤੇ ਮਾਰੇ ਭੁੱਖ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸ਼ਬਦ ਲਿਖਾਏ ਸਚ ਵਰਤਾਏ ਜੋ ਉਪਜਾਏ ਸਾਚੇ ਮੁਖ। ਗੁਰਸਿਖ ਭੁੱਲੇ ਹੋਏ ਅੰਞਾਣ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਦੀ ਸਾਚੀ ਬਾਣ। ਏਕਾ ਸ਼ਬਦ ਰਖਾਇਆ ਆਣ। ਸੰਤ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਕੀਆ ਪਰਧਾਨ। ਦੇਵੇ ਵਡਿਆਈ ਵਾਲੀ ਦੋ ਜਹਾਨ। ਸਰਨ ਤਕਾਈ ਨਿਹਕਲੰਕ ਬਲੀ ਬਲਵਾਨ। ਚਰਨ ਲਗਾਏ ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਵਿਚ ਲਲਾਟ ਮਹਾਨ। ਸਾਚੇ ਸੰਤ ਦਇਆ ਕਮਾਈ, ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ। ਸੰਤ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਸਤਿ ਕਰ ਮੰਨਿਆ। ਸਾਚਾ ਬੇੜਾ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਬੰਨ੍ਹਿਆ। ਜੋ ਜਨ ਭੁੱਲੇ ਜਗਤ ਡੁੱਲੇ ਜਗਤ ਪੀੜੇ ਜਿਉਂ ਵੇਲਣੇ ਗੰਨਿਆਂ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸੋ ਜਨ ਉਤਰੇ ਪਾਰ ਜਿਸ ਜਨ ਸਤਿ ਸਤਿ ਕਰ ਮੰਨਿਆ। ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਜੋਤ ਅਧਾਰ। ਜੋਤੀ ਜੋਤ ਆਪ ਨਿਰੰਕਾਰ। ਸਤਿਜੁਗ ਬਣੇ ਸੱਚੀ ਸਰਕਾਰ। ਧਰੇ ਹੱਥ ਸਿਰ ਆਪ ਕਰਤਾਰ। ਜਗੇ ਜੋਤ ਵਿਚ ਸੰਸਾਰ। ਚਾਰ ਵਰਨ ਆਇਣ ਦਰਬਾਰ। ਸੋਹੰ ਰੰਗ ਹੋਇਣ ਪਨਿਹਾਰ। ਸਾਧਨ ਸੰਤਨ ਦਰਸ ਅਪਾਰ। ਊਚੋ ਊਚ ਆਪ ਨਿਹਕਲੰਕ ਨਰਾਇਣ ਨਰ ਅਵਤਾਰ। ਸੰਤ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਸਤਿ ਪੁਰਖ ਮਨਾਇਆ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਦਇਆ ਕਮਾਇਆ। ਮਸਤਕ ਲੇਖ ਆਪ ਲਿਖਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਸੰਤ ਵੇਖ ਪ੍ਰਭ ਸੇਵਾ ਲਾਇਆ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਭੇਵ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਖੁਲ੍ਹਾਇਆ। ਮਸਤੂਆਣੇ ਲਗਾਈ ਮੇਖ, ਸਾਚਾ ਕਰਮ ਸੰਤ ਕਮਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਆਪਣੀ ਸੇਵਾ ਲਾਇਆ। ਸੰਤ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਸੇਵਾ ਲੱਗ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਸੋਹੇ ਪੱਗ। ਲੇਖ ਲਿਖਾਵੇ ਸਾਰੇ ਜਗ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤੀ ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਕਰੇ ਰੁਸ਼ਨਾਏ ਆਤਮ ਜੋਤ ਬੁਝਾਏ ਅੱਗ। ਸੰਤ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਸਚ ਕਰ ਮੰਨ। ਆਪਣਾ ਬੇੜਾ ਲਿਆ ਬੰਨ੍ਹ। ਆਤਮ ਕਢਾਇਆ ਸਾਰਾ ਜਨ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਏਕਾ ਸ਼ਬਦ ਉਪਜਾਇਆ ਸੁਣਾਇਆ ਸਾਚਾ ਕੰਨ। ਸਾਚੇ ਸੰਤ ਸ਼ਬਦ ਜਣਾਇਆ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਦਰਸ ਦਿਖਾਇਆ। ਸਾਚੀ ਅੰਸ ਗੁਰਸਿਖ ਉਪਜਾਇਆ। ਵਿਚ ਸਹੰਸ ਮੁਖ ਰਖਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਬਾਲ ਅਵਸਥਾ ਅਚਰਜ ਖੇਲ ਆਪ ਕਰਾਇਆ। ਸੰਤ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਸ਼ਬਦ ਜਣਾਏ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਹੁਕਮ ਸੁਣਾਏ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਿੰਘ ਸੰਗ ਰਲਾਏ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਸੀਸ ਉਠਾਏ। ਸਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪਹੁੰਚੇ ਜਾਏ। ਦਰ ਦਰਬਾਰ ਬੂਝ ਬੁਝਾਏ। ਆਪਣਾ ਘਰ ਬਾਹਰ ਆਪ ਸੁਹਾਏ। ਹਰਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭ ਹਰਿਮੰਦਰ ਆਏ। ਸੰਤ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਸਾਚਾ ਸੰਤ ਸਾਚਾ ਕਰਮ ਕਮਾਏ। ਬਾਂਹੋਂ ਪਕੜ ਸਾਚਾ ਸੰਤ ਨਿਹਕਲੰਕ ਮੰਜੀ ਸਾਹਿਬ ਉਪਰ ਬਿਠਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਆਪਣਾ ਧਾਮ ਸੁਹਾਏ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਦੇ ਉਠੇ ਪੁਜਾਰੀ। ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਦੁਸ਼ਟ ਦੁਰਾਚਾਰੀ। ਮਦਿਰਾ ਮਾਸ ਕਰਨ ਆਹਾਰੀ। ਦਰ ਗੁਰ ਭੋਗਣ ਸਰਬ ਨਰ ਨਾਰੀ। ਬੇਮੁਖਾਂ ਮਤਿ ਕਲ ਗਈ ਮਾਰੀ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਅੰਤਮ ਅੰਤ ਕਲ ਕਰੇ ਖਵਾਰੀ। ਅਚਰਜ ਖੇਲ ਆਪ ਖਿਲੰਤਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਵਰਤੰਤਾ। ਕੋਇ ਨਾ ਜਾਣੇ ਜੀਵ ਜੰਤਾ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਸਚ ਥਾਏਂ ਰਹੰਤਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤੀ ਜੋਤ ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਪੂਰਨ ਭਗਵੰਤਾ। ਆਪਣਾ ਭੇਵ ਆਪ ਛੁਪਾਇਆ। ਸਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਇਹ ਖੇਲ ਰਚਾਇਆ। ਦਰ ਦਰਬਾਰੀ। ਦਰ ਦਰਬਾਰੀ ਧੱਕੇ ਲਾਇਆ। ਸੰਗ ਸੰਤ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਬਾਹਰ ਕਢਾਇਆ। ਸਾਚੇ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਸ਼ਬਦ ਉਪਜਾਇਆ। ਸੰਤ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਕਲਮ ਉਠਾਇਆ। ਲਿਖਾਇਆ ਲੇਖ ਮਿਟ ਨਾ ਜਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਇਹ ਸਰਾਫ ਦਵਾਇਆ। ਅੰਤਕਾਲ ਕਲ ਪਰਗਟੀ ਜੋਤ ਬੇਮੁਖਾਂ ਦੇ ਸਜਾਇਆ। ਸੰਤ ਵਾਕ ਭਵਿਖਤ ਸਤਿ ਕਰਾਈ। ਲਿਖਿਆ ਲੇਖ ਨਾ ਕੋਈ ਮਿਟਾਈ। ਸਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਜੋ ਲਿਖਤ ਕਰਾਈ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਵਕ਼ਤ ਕਲਜੁਗ ਲਏ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਈ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਸਾਚਾ ਸਰ। ਰਾਮ ਦਾਸ ਤੇਰਾ ਸਾਚਾ ਘਰ। ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਆਪਣਾ ਬਚਨ ਗਏ ਹਰ। ਵੇਲੇ ਅੰਤ ਅੰਤਕਾਲ ਆਪਣਾ ਕੀਆ ਲੈਣ ਭਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਮ ਕਮਾਇਆ ਸ਼ਬਦ ਸ਼ਬਦ ਲਿਖਾਇਆ ਆਣ ਭੁਗਤਾਇਆ ਅਵਤਾਰ ਨਰ। ਗੁਰ ਅਰਜਨ ਇਹ ਲਿਖਤ ਲਿਖਾਈ। ਹਰਿ ਜੂ ਹਰਿਮੰਦਰ ਵਿਚ ਆਈ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਇਹ ਕਲ ਵਰਤਾਈ। ਬੇਮੁਖਾਂ ਕਲ ਸਾਰ ਨਾ ਪਾਈ। ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਹੋਏ ਦੁੱਖਦਾਈ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਵੇਲੇ ਅੰਤ ਦੇ ਸਜਾਈ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਸਰਾਫ ਦਵਾ ਕੇ। ਘਨਕਪੁਰੀ ਬੈਠੇ ਆ ਕੇ। ਸਾਚੇ ਸੰਤ ਸ਼ਬਦ ਜਣਾ ਕੇ। ਪੁਰੀ ਅਨੰਦ ਦਾ ਹੁਕਮ ਸੁਣਾ ਕੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਬਾਲ ਅਵਸਥਾ ਸਾਚਾ ਕਰਮ ਕਮਾ ਕੇ। ਪੁਰੀ ਅਨੰਦ ਡੇਰਾ ਲਾਇਆ। ਆਪ ਆਪਣਾ ਖੇਲ ਰਚਾਇਆ। ਸੰਤ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਸਰਬ ਸੁਣਾਇਆ। ਨਿਹਕਲੰਕ ਕਲ ਜਾਮਾ ਪਾਇਆ। ਕੂਚੋ ਕੂਚ ਆਪ ਸੁਣਾਇਆ। ਵਾਲੀ ਦੋ ਜਹਾਨ ਵਿਚ ਮਾਤ ਦੇ ਆਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਲ ਨਾਉਂ ਧਰਾਇਆ। ਪੁਰੀ ਅਨੰਦ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਜਾਏ। ਗੁਰ ਗੋਬਿੰਦ ਜਿਥੇ ਗਿਆ ਗਵਾਏ। ਏਕਾ ਓਟ ਨਿਹਕਲੰਕ ਰਖਾਏ। ਕਲਜੁਗ ਅੰਤਮ ਪਰਗਟ ਜੋਤ ਹੋਏ ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਖੇਲ ਰਚਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਪੁਰੀ ਅਨੰਦ ਚਤੁਰਭੁਜ ਆਪ ਅਖਵਾਏ। ਸਾਚੇ ਸੰਤ ਪਾਈ ਦੁਹਾਈ। ਪੁਰੀ ਅਨੰਦ ਦੀ ਸੁਣੇ ਲੋਕਾਈ। ਅਵਤਾਰ ਨਰ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਈ। ਕਲਗੀਧਰ ਆਪ ਅਖਵਾਈ। ਸਰਨ ਆਓ ਸਰਬ ਮਾਈ ਭਾਈ। ਵੇਲਾ ਗਿਆ ਫਿਰ ਹੱਥ ਨਾ ਆਈ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਾਚੀ ਖੇਲ ਆਪ ਰਚਾਈ। ਸਾਚੇ ਸੰਤ ਸ਼ਬਦ ਜਣਾਇਆ। ਆਪਣਾ ਭਾਣਾ ਆਪ ਸੁਣਾਇਆ। ਨੀਲਾ ਬਾਣਾ ਸੰਤ ਬਣਾਇਆ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਦੇ ਗਲ ਪਹਿਨਾਇਆ। ਆਪਣੇ ਸੀਸ ਸੰਤ ਉਠਾਇਆ। ਅਮਾਮ ਮਹਿੰਦੀ ਨਾਉਂ ਰਖਾਇਆ। ਗਲੀ ਗਲੀ ਵਿਚ ਫਿਰਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਪੂਰਨ ਕਾਮ ਬਾਲ ਅਵਸਥਾ ਆਪ ਕਰਾਇਆ। ਬਾਲ ਅਵਸਥਾ ਖੇਲ ਕਰਾ ਕੇ। ਕਲਜੁਗ ਜੀਵਾਂ ਮਾਇਆ ਪਾ ਕੇ। ਭਰਮ ਭੁਲੇਖੇ ਜਗਤ ਭੁਲਾ ਕੇ। ਝੂਠੀ ਦੇਹ ਆਪ ਤਜਾ ਕੇ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜੋਤ ਮਿਲਾ ਕੇ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਜੋਤੀ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾ ਕੇ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜੋਤ ਪ੍ਰਭ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਰੱਖੇ ਵਿਚ ਮਿਲਾ ਕੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਨਿਹਕਲੰਕ ਕਲ ਨਾਂਓ ਧਰਾ ਕੇ। ਦੇਹ ਤਜਾਏ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਏ ਨਿਹਕਲੰਕ ਅਖਵਾਏ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜਾਮਾ ਪਾਏ। ਸਾਚੀ ਜੋਤ ਵਿਚ ਮਾਤ ਟਿਕਾਏ। ਦਿਵਸ ਰਾਤ ਪ੍ਰਭ ਇਕ ਕਰਾਏ। ਸਾਚਾ ਨਾਤ ਸੋਹੰ ਜਗਤ ਰਖਾਏ। ਉਠ ਪਰਭਾਤ ਜੋ ਜਨ ਰਸਨਾ ਗਾਏ। ਵਿਚ ਕੁੱਖ ਮਾਤ ਫੇਰ ਨਾ ਆਏ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਬਖ਼ਸ਼ੇ ਸਾਚੀ ਦਾਤ, ਜਨਮ ਮਰਨ ਦਾ ਗੇੜ ਕਟਾਏ। ਨਪੁੰਸਕ ਹੋਏ ਜੋ ਜਨ। ਝੂਠਾ ਦਿਸੇ ਜਗਤ ਧਨ। ਆਤਮ ਬੁਝੀ ਜੋਤ ਅੰਧੇਰ ਮਨ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਤਮ ਬੰਨ੍ਹੇ ਸਾਚਾ ਬੰਨ। ਆਤਮ ਸਤਿ ਧੀਰਜ ਧਰ। ਆਤਮ ਸਤਿ ਜੋਤ ਕਰ। ਸਾਚਾ ਵੱਤ ਬੀਜ ਹਰਿ। ਪੂਰਨ ਮਤਿ ਪ੍ਰਭ ਦੇਵੇ ਕਰ। ਸਾਚਾ ਸਤਿ ਪ੍ਰਭ ਸਰਨ ਤਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਹਰਿ ਹਰਿਆਵਲਾ ਦੇਵੇ ਕਰ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ, ਰਾਹ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਬੇਪਰਵਾਹ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਅਗੰਮ ਅਥਾਹ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਜਨ ਕੋਇ ਬੂਝੇ ਨਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਨਿਮਾਣਿਆਂ ਨਿਤਾਣਿਆਂ ਪਕੜੇ ਬਾਂਹ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋ ਜਨ ਭੁੱਲੇ ਨਾਹ। ਸਚ ਦਰ ਦਵਾਰ ਪੁਕਾਰਾ। ਆਤਮ ਦੁਖ ਜੀਵ ਦੁੱਖਿਆਰਾ। ਉਪਜੇ ਸੁਖ ਪ੍ਰਭ ਦੇਵੇ ਜੋਤ ਅਧਾਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਤੇਰਾ ਸਚ ਦਰਬਾਰਾ। ਸਚ ਦਵਾਰ ਸਚ ਦਰਬਾਰ। ਸਚ ਦਾਤਾਰ ਸਚ ਕਰਤਾਰ ਸਚ ਵਰਤਾਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਚ ਸਚ ਕਰੇ ਵਿਹਾਰ। ਆਤਮ ਸੱਚੀ ਨਾ ਹੋਏ ਕੱਚੀ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਸ਼ਬਦ ਲਿਖਾਏ ਸਚ ਸੱਚੀ ਪ੍ਰਭ ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਤਮ ਧੀਰ ਧਰਾਏ, ਦੀਰਘ ਰੋਗ ਗਵਾਏ, ਚਿੰਤਾ ਸੋਗ ਮਿਟਾਏ ਦਿਵਸ ਰੈਣ ਰਹੇ ਜੋ ਲਗੀ। ਆਤਮ ਚਿੰਤਾ ਆਪ ਮਿਟਾਏ। ਸੁਣੇ ਬੇਨੰਤੀ ਆਪ ਰਘੁਰਾਏ। ਏਕਾ ਤਿਨਕਾ ਜੋਤ ਟਿਕਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਦਇਆ ਕਮਾਏ। ਦਇਆ ਕਮਾਈ ਵੇਖ ਵੇਖ ਕਰ। ਲੇਖ ਲਿਖਾਏ ਵੇਖ ਵੇਖ ਕਰ। ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਭੁਲ ਨਾ ਜਾਏ। ਕਲਜੁਗ ਮਾਇਆ ਵੇਖ ਵੇਖ ਕਰ, ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਤਮ ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਬੁੱਧ ਬਿਬੇਕ ਏਕ ਕਰ। ਏਕਾ ਬੁੱਧੀ ਹੋਏ ਬਿਬੇਕ। ਏਕਾ ਰਾਖੋ ਚਰਨ ਟੇਕ। ਕਲਜੁਗ ਅਗਨ ਲਗਾਏ ਸੇਕ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਤਮ ਦੁਖ ਮਿਟਾਏ, ਨਾੜੀ ਬਹੱਤਰ ਸੁਫਲ ਕਰਾਏ, ਹੁਕਮ ਸੁਣਾਏ ਸਾਚਾ ਏਕ। ਸੱਚਾ ਹੁਕਮ ਸੱਚਾ ਫ਼ਰਮਾਣ। ਦੇਵੇ ਆਪ ਵਾਲੀ ਦੋ ਜਹਾਨ। ਭਗਤ ਭਗਵਾਨ ਇਕ ਰੰਗ ਸਮਾਣ। ਏਕਾ ਆਣ ਏਕਾ ਤਾਣ ਵਿਚ ਜਹਾਨ। ਏਕਾ ਤਾਣ ਏਕਾ ਮਾਣ ਪਿਤਾ ਪੂਤ ਸਮਾਨ। ਦੇਵੇ ਵਡਿਆਈ ਦੁਖ ਮਿਟਾਈ ਦੇਹੀ ਰੋਗ ਗਵਾਈ ਪ੍ਰਭ ਬਲੀ ਬਲਵਾਨ। ਦੁਖ ਦਰਦ ਮਿਟਾਏ ਸੁਖ ਉਪਜਾਏ ਮੁਖ ਰਖਾਏ, ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ। ਸਾਚਾ ਦਰਸ ਆਪ ਦਿਖਾਏ। ਸਾਚਾ ਮਾਰਗ ਜਗਤ ਲਗਾਏ। ਸਾਚਾ ਮਾਰਗ ਸਤਿ ਕਰ ਮੰਨਣਾ। ਆਤਮ ਸਾਚੀ ਧੀਰਜ ਬੰਨਣਾ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਸਤਿ ਕਰ ਮੰਨਣਾ। ਆਪ ਰੰਗਾਏ ਆਪਣੀ ਰੰਗਣਾ। ਆਪਣੇ ਰੰਗ ਆਪ ਰੰਗ। ਸਾਚਾ ਦਰਸ ਗੁਰ ਦਰ ਮੰਗ। ਮਦਿਰਾ ਮਾਸ ਝੂਠਾ ਸੰਗ। ਅੰਤਕਾਲ ਧਰਮ ਰਾਏ ਕਰਾਏ ਨੰਗ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਦੇ ਸਜਾਏ ਥਾਏਂ ਨਾ ਪਾਏ, ਮਾਨਸ ਜਨਮ ਹੋ ਜਾਏ ਭੰਗ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਾਂਤਕ ਸੀਤਲਾ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਤੇਰਾ ਸਾਚਾ ਮੀਤਲਾ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਦੀ ਸਾਚੀ ਰੀਤਲਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਚਰਨ ਲਾਗ ਮਾਨਸ ਜਨਮ ਕਲਜੁਗ ਜੀਤਲਾ। ਮਨ ਵੈਰਾਗੀ, ਜਗਤ ਤਿਆਗੀ, ਹੋਏ ਵੈਰਾਗੀ, ਪ੍ਰਭ ਸੇਵਾ ਲਾਗੀ ਦੂਜ ਭਾਗੀ, ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸੋਹੰ ਜਪਾਏ ਆਤਮ ਧੋਏ ਪਾਪਾਂ ਦਾਗ਼ੀ। ਆਤਮ ਰਸ ਜਿਸ ਜਨ ਜਾਣਿਆਂ, ਪੂਰਨ ਬ੍ਰਹਮ ਆਪ ਪਛਾਣਿਆਂ। ਆਤਮ ਰਸ ਜਿਸ ਜਨ ਵਖਾਣਿਆਂ, ਰਸਨਾ ਰਸ ਆਤਮ ਰਸ ਮਾਣਿਆਂ। ਆਤਮ ਰਸ ਜਿਸ ਜਨ ਜਾਣਿਆਂ, ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਹੋਏ ਵਸ, ਦੇਵੇ ਦਰਸ ਪ੍ਰਭ ਭਗਵਾਨਿਆਂ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਵਿਰਲੇ ਕਲ ਪਛਾਣਿਆਂ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਕਲਜੁਗ ਭੇਖ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਕਰ ਵੇਖ। ਚਰਨ ਨਾ ਲਾਗ ਵੇਖਾ ਵੇਖ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜਗਤ ਭੇਖ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਵਰਤਾਰਾ। ਜੂਠ ਝੂਠ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਨਿਵਾਰਾ। ਹੱਥ ਠੂਠ ਜਗਤ ਭਿਖਾਰਾ। ਰੰਗ ਅਨੂਠ ਪ੍ਰਭ ਚਰਨ ਦਵਾਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋ ਜਨ ਜਾਣੇ ਸਚ ਸਚ ਨਿਰੰਕਾਰਾ। ਨਿਰੰਕਾਰ ਨਿਰੰਕਾਰ ਨਿਰੰਕਾਰ। ਕਰੇ ਕਰਾਵੇ ਆਪ ਕਰਤਾਰ। ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਵਿਚ ਮਾਤ ਸਦ ਗਿਰਧਾਰ। ਭਗਤ ਪਰਗਟਾਵੇ ਦਰਸ ਦਿਖਾਵੇ ਸਿੱਧ ਮਾਰਗ ਪਾਵੇ ਨਾਮ ਜਪਾਵੇ ਆਪਣੀ ਕਿਰਪਾ ਧਾਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਸਤਿਗੁਰ ਸਾਚਾ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਪੂਰਬ ਕਰ ਵਿਚਾਰ। ਪੂਰਬ ਵਿਚਾਰ ਗੁਰਸਿਖ ਕਰ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਫੇਰ ਵਰ। ਆਪਣਾ ਆਤਮ ਸੁਹਾਏ ਸਾਚਾ ਘਰ। ਸੋਹੰ ਉਪਜੇ ਖੁਲ੍ਹੇ ਦਰ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਆਵੇ ਤੇਰੇ ਆਤਮ ਸਾਚੇ ਘਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ ਹਰਸ ਮਿਟਾਏ ਅਵਤਾਰ ਨਰ। ਆਤਮ ਘਰ ਆਪ ਵਸਾਵਣਾ। ਭਰਮ ਭੁਲੇਖਾ ਸਰਬ ਮਿਟਾਵਣਾ। ਵੇਖਾ ਵੇਖ ਨਾ ਸੀਸ ਝੁਕਾਵਣਾ। ਅਛੱਲ ਛਲ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਕਰਾਵਣਾ। ਵਲ ਛਲ ਵਿਚ ਨਾ ਆਵਣਾ। ਆਪਣਾ ਆਪ ਜੀਵ ਸਮਝਾਵਣਾ। ਮਦਿਰਾ ਮਾਸ ਨਾ ਰਸਨ ਲਗਾਵਣਾ। ਸਾਚਾ ਵਾਸ ਜਿਸ ਵਿਚ ਰਖਾਵਣਾ। ਦੁਖੜਾ ਨਾਸ ਤਨ ਕਰਾਵਣਾ। ਵਿਚ ਪਰਭਾਸ ਚੰਦਨ ਬਿਰਖ ਗੁਰਸਿਖ ਲਗਾਵਣਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸੋਹੰ ਸਾਚਾ ਰਾਗ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਤੇਰੀ ਆਤਮ ਵਿਚ ਉਪਜਾਵਣਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਲਿਖਾਏ। ਵੱਖ ਵੱਖ ਵੱਖ ਕਰਾਏ। ਕੱਖ ਕੱਖ ਕੱਖ ਬਣਾਏ। ਭੱਖ ਭੱਖ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸਬਾਈ ਭੱਖ ਹੋ ਜਾਏ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਵੇਖ ਪ੍ਰਭ ਆਪਣੀ ਸਰਨ ਲਗਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜਿਸ ਜਨ ਦਇਆ ਕਮਾਏ। ਜਿਸ ਜਨ ਪ੍ਰਭ ਦਇਆ ਧਾਰੇ। ਆਪੇ ਜਾਏ ਕਾਜ ਸਵਾਰੇ। ਸਾਚਾ ਦੇਵੇ ਸ਼ਬਦ ਅਧਾਰੇ। ਭੁਲ ਜਾਇਣ ਜੋ ਜਨ ਗਵਾਰੇ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਕਰੇ ਆਪ ਖੁਆਰੇ। ਸੋਹੰ ਸ਼ਬਦ ਮਾਰ ਮਾਰੇ। ਵੇਲੇ ਅੰਤਕਾਲ ਅੰਤ ਕਲ ਦਰ ਦੁਰਕਾਰੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋ ਜਨ ਮਨੋਂ ਵਿਸਾਰੇ। ਮਨ ਤਨ ਸਤਿ ਕਰ ਮੰਨ। ਆਪ ਮਿਟਾਏ ਆਪਣਾ ਜਨ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਬੇੜਾ ਜਾਏ ਬੰਨ੍ਹ। ਸਾਚਾ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣਾਇਆ ਕੰਨ। ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਨਾ ਹੋਏ ਅੰਨ੍ਹ। ਜਗਤ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਜਲਾਏ ਤਨ। ਆਤਮ ਹੋਈ ਰਹੇ ਸਦਾ ਦੁਰਗਣ। ਝੂਠਾ ਠੂਠਾ ਪ੍ਰਭ ਜਾਏ ਭੰਨ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਤਿ ਸਤਿ ਸਤਿ ਕਰ ਮੰਨ। ਵਕ਼ਤ ਸੁਹਾਏ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਆਪਣੀ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਏ। ਵਕ਼ਤ ਸੁਹਾਏ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਆਪਣੀ ਬਣਤ ਬਣਾਏ। ਵਕ਼ਤ ਸੁਹਾਏ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਗੁਰਸਿਖ ਸਾਚੇ ਚਰਨ ਬਹਾਏ। ਵਕ਼ਤ ਸੁਹਾਏ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਦਰ ਘਰ ਆਏ ਭਿਛਿਆ ਪਾਏ। ਵਕ਼ਤ ਸੁਹਾਏ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਪੂਰਨ ਇਛਿਆ ਆਪ ਕਰਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋ ਜਨ ਚਰਨੀ ਸੀਸ ਝੁਕਾਏ। ਬਣਤ ਬਣਾਏ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਰਮਈਆ ਰਾਮਾ। ਬਣਤ ਬਣਾਏ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਘਨਈਆ ਸ਼ਾਮਾ। ਬਣਤ ਬਣਾਏ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਨਿਹਕਲੰਕ ਕਲ ਪਹਰਿਆ ਜਾਮਾ। ਬਣਤ ਬਣਾਏ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨਾ, ਬਣਤ ਬਣਾਏ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਦਰਦ ਦੁਖ ਭੈ ਭੰਜਨ। ਬਣਤ ਬਣਾਏ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਚਰਨ ਧੂੜ ਦੇਵੇ ਸਾਚਾ ਅੰਜਣ। ਬਣਤ ਬਣਾਏ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਆਪ ਬਣਾਏ ਗੁਰਸਿਖ ਸਾਚੇ ਸੱਜਣ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋ ਜਨ ਦਰ ਦਰਬਾਰ ਆਏ ਹਰਿ ਹਰਿ ਗਾਏ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਭੈ ਭੰਜਨ। ਬਣਤ ਬਣਾਏ ਗਣਤ ਗਿਣਾਏ। ਜੀਵ ਜੰਤ ਉਪਾਏ ਜੋਤ ਜਗਾਏ। ਆਪ ਉਪਾਏ ਆਪ ਮਿਟਾਏ। ਆਪਣੀ ਖੇਲ ਆਪ ਰਚਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜਿਸ ਜਨ ਦੇਵੇ ਸੋ ਜਨ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਪਾਏ। ਆਸਾ ਮਨਸਾ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਪੂਰੇ। ਜੋ ਜਨ ਆਏ ਚਰਨ ਹਜ਼ੂਰੇ। ਖਾਲੀ ਭਰੇ ਭੰਡਾਰ, ਕਰੇ ਆਪ ਭਰਪੂਰੇ। ਦੁਖ ਨਾ ਪਾਏ ਦੂਜੀ ਵਾਰ, ਦਰ ਆਇਆ ਸਤਿਗੁਰ ਪੂਰੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਚ ਦਵਾਰ ਸਰਬ ਜਨਾਂ ਦੀ ਆਸਾ ਪੂਰੇ। ਜੀਵ ਜੰਤ ਆਪ ਉਧਾਰੀ। ਸਾਚਾ ਕੰਤ ਜੋਤ ਨਿਰੰਕਾਰੀ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਜਗਤ ਪਸਾਰੀ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪੇ ਦੁਖੀਆ ਆਪੇ ਭੁਖੀਆ ਆਪੇ ਕਰੇ ਕਾਰੀ। ਖੱਟ ਰੋਗ ਪ੍ਰਭ ਗਵਾਇਆ। ਹਾਕਨ ਡਾਕਨ ਸਿਰ ਮੁੰਡਵਾਇਆ। ਨਿਰਮਲ ਤਨ ਆਪ ਕਰਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਧਨ ਪ੍ਰਭ ਝੋਲੀ ਪਾਇਆ। ਮਿਟਾਇਆ ਜਨ ਜਨ ਸਰਨੀ ਆਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਦੁਖ ਕੁੱਖ ਸਰਬ ਗਵਾਇਆ। ਦੁਖ ਰੋਗ ਪ੍ਰਭ ਮਿਟਾਏ। ਸਾਚਾ ਸੁਖ ਆਪ ਉਪਜਾਏ। ਆਤਮ ਭੁੱਖ ਸਰਬ ਗਵਾਏ। ਦੁਖੀਏ ਜੀਵ ਜੋ ਰਹੇ ਬਿਲਲਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਆਪਣੀ ਦਇਆ ਕਮਾਏ। ਜੀਆ ਦਾਨ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਦੀਆ। ਆਪ ਰਖਾਏ ਜਗਤ ਨੀਆ। ਸਾਚਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਪੀਆ। ਨਿਰਮਲ ਕਰਾਏ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਸੀਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਦੁਖ ਮਿਟਾਏ ਸੁਖ ਵਖਾਏ ਸਚ ਘਰ ਸਚ ਦਰ ਆਤਮ ਜੋਤ ਜਗਾਇਆ ਦੀਆ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਸਚ ਵਖਾਣਦਾ। ਵਾਲੀ ਦੋ ਜਹਾਨ ਦਾ। ਹੁਣ ਵੇਲਾ ਭੁਲ ਬਖ਼ਸ਼ਾਣ ਦਾ। ਰੁਲ ਰੁਲ ਨਹੀਂ ਵਕ਼ਤ ਲੰਘਾਣ ਦਾ। ਵੇਲਾ ਅੰਤਕਾਲ ਕਲਜੁਗ ਆਇਆ ਜਗਤ ਮਿਟਾਣ ਦਾ। ਏਕਾ ਮੰਗ ਦਰਸ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਭਗਵਾਨ ਦਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਵੇਲਾ ਦਰਸਨ ਪਾਣ ਦਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਅਖੁੱਟ ਭੰਡਾਰਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਵਰਤਾਰਾ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਜਗਤ ਦਾਤਾਰਾ। ਕੋਟਨ ਕੋਟ ਖੜੇ ਦਵਾਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਘਰ ਵਸੇ ਰਾਹ ਸਾਚਾ ਦੱਸੇ ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜੋਤ ਨਿਰੰਕਾਰਾ। ਸਾਚਾ ਦਰ ਜਨ ਪਛਾਣ। ਆਤਮ ਵਿਚ ਮਾਰ ਧਿਆਨ। ਬੈਠਾ ਪ੍ਰਭ ਗੁਣੀ ਨਿਧਾਨ। ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਹੋਏ ਨਿਧਾਨ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਨਾ ਕਰਨ ਪਛਾਣ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਸਤਿਗੁਰ ਸਾਚਾ, ਸਰਬ ਜਨਾਂ ਦਾ ਜਾਣੀ ਜਾਣ। ਸਾਚਾ ਜਨ ਸਚ ਦਰ ਪਰਵਾਨ। ਜੋ ਜਨ ਜਾਣੇ ਗੁਣ ਨਿਧਾਨ। ਏਕਾ ਰੰਗ ਜਾਣੇ ਚਤੁਰ ਸੁਜਾਨ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਸਤਿਗੁਰ ਸਾਚਾ, ਸਾਚਾ ਦਰ ਸਾਚਾ ਘਰ ਕਰੇ ਸਰਬ ਪਛਾਣ। ਸਾਚਾ ਘਰ ਉਚ ਦਰਬਾਰ। ਏਕਾ ਜੋਤ ਆਪ ਨਿਰੰਕਾਰ। ਪੂਰਨ ਕਰਮ ਰਿਹਾ ਵਿਚਾਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਸਤਿਗੁਰ ਸਾਚਾ, ਸਰਬ ਜਨਾਂ ਦੀ ਪਾਵੇ ਸਾਰ। ਕਰਮ ਵਿਚਾਰ ਆਪ ਕਰ। ਭਗਤ ਉਧਾਰ ਸਾਚਾ ਹਰਿ। ਚਰਨ ਲਾਗ ਜੀਵ ਜਾਏ ਤਰ। ਬੇਮੁਖ ਜਾਇਣ ਭਾਗ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਆਏ ਸਾਚਾ ਡਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਨਿਰੰਜਣ ਅਵਤਾਰ ਨਰ। ਆਪਣਾ ਆਪ ਜੀਵ ਸੁਧਾਰ। ਪੂਰਨ ਬ੍ਰਹਮ ਕਰ ਵਿਚਾਰ। ਸਾਚਾ ਧਰਮ ਵਿਚ ਸੰਸਾਰ। ਮਾਨਸ ਜਨਮ ਨਾ ਆਏ ਦੂਜੀ ਵਾਰ। ਮਦਿਰਾ ਮਾਸ ਤਜ ਅਹਾਰ, ਮਿਲੇ ਆਪ ਸਚ ਕਰਤਾਰ। ਦਰ ਦਰ ਘਰ ਘਰ ਨਾ ਹੋਏ ਖੁਆਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਿਰਪਾ ਕਰ ਜਾਏ ਤਾਰ। ਆਪਣੀ ਆਤਮ ਆਪ ਸੋਧ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਵਡ ਵਡ ਬੋਧ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਸੰਤ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਜਾਏ ਸੋਧ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸ਼ਬਦ ਲਿਖਾਏ ਅਗਾਧ ਬੋਧ। ਸਾਚਾ ਸ਼ਬਦ ਜੋ ਜਨ ਮੰਨੇ। ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਬੇੜਾ ਬੰਨ੍ਹੇ। ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ ਮਾਣ ਰਖਾਏ ਜਿਉਂ ਮਾਲ ਚਰਾਏ ਧੰਨੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਾਚਾ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣਾਏ ਕੰਨੇ। ਕੰਨ ਸੁਣ ਆਤਮ ਪੁਨ ਲਗਾਏ ਧੁਨ ਜੀਵ ਚੁਣ ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਚ ਸਚ ਵਰਤਾਏ ਲਿਖਾਏ ਭੁਗਤਾਏ ਜੀਵ ਜੰਤ ਨਾ ਜਾਣੇ ਤੇਰੇ ਗੁਣ। ਗੁਣਵੰਤ ਗੁਣ ਨਿਧਾਨਾ। ਪੂਰਨ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਭਗਵਾਨਾ। ਵੇਖ ਵਿਚਾਰਾ ਚਤੁਰ ਸੁਜਾਨਾ। ਜਗਤ ਸੁਧਾਰੇ ਕਾਜ ਸਵਾਰੇ ਜਿਸ ਜਨ ਸਾਚਾ ਮਾਨਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਸਤਿਗੁਰ ਸਾਚਾ, ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਪਹਰਿਆ ਬਾਣਾ। ਪੂਰਨ ਸੁਖ ਆਤਮ ਰਾਸ। ਰਸਨਾ ਤਜਾਓ ਮਦਿਰਾ ਮਾਸ। ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਮੰਗਣ ਦਰਸ ਅਬਿਨਾਸ਼। ਘਟ ਘਟ ਘਟ ਵਸੇ ਸਰਬ ਘਟ ਰੱਖੇ ਵਾਸ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਦੁਖੀਆਂ ਦੁਖ ਮਿਟਾਏ ਸਾਚਾ ਸੁਖ ਉਪਜਾਏ ਜਨਮ ਕਰਾਏ ਰਾਸ। ਸੋਹੰ ਸਾਚਾ ਬਾਣ ਲਗਾਏ। ਆਪ ਆਪਣੀ ਆਣ ਰਖਾਏ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚਾ ਜਾਣ ਪ੍ਰਭ ਦਇਆ ਕਮਾਏ। ਭਗਤ ਭਗਵਾਨ ਪ੍ਰਭ ਮੇਲ ਮਿਲਾਏ। ਚਤੁਰ ਸੁਜਾਨ ਪ੍ਰਭ ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਰਨ ਪੜੇ ਦੀ ਲਾਜ ਰਖਾਏ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਘਰ ਆਇਆ। ਦਰ ਘਰ ਸਾਚਾ ਗੁਰਮੁਖ ਪਾਇਆ। ਹਿਰਦੇ ਵਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਦਇਆ ਕਮਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਆਪਣੀ ਸੇਵਾ ਲਾਇਆ। ਆਪ ਆਪਣੀ ਸੇਵਾ ਲਾਏ। ਏਕਾ ਓਟ ਚਰਨ ਰਖਾਏ। ਕੋਟਨ ਕੋਟ ਪ੍ਰਭ ਪਾਪ ਗਵਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸੋਹੰ ਸਾਚੀ ਚੋਟ ਪ੍ਰਭ ਸ਼ਬਦ ਲਗਾਏ। ਸਾਚਾ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਸੁਣਾਇਆ। ਆਪ ਆਪਣਾ ਭਰਮ ਚੁਕਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਕਰਮ ਗੁਰਸਿਖ ਕਮਾਇਆ। ਏਕਾ ਵਰਮ ਸ਼ਬਦ ਕਰਾਇਆ। ਬਜਰ ਕਪਾਟ ਖੋਲ੍ਹ ਵਖਾਇਆ। ਝੂਠਾ ਆਨ ਬਾਟ ਪ੍ਰਭ ਮੇਟ ਮਿਟਾਇਆ। ਝੂਠਾ ਤਨ ਪ੍ਰਭ ਆਤਮ ਸਾਚੀ ਜੋਤ ਜਗਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਦੇਵੇ ਦਰਸ ਆਪ ਰਘੁਰਾਇਆ। ਦਰਸ ਦੇਵੇ ਦਇਆ ਕਰ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਸਾਚੇ ਵਰ। ਜੋਤ ਪਰਗਟਾਏ ਅਵਤਾਰ ਨਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਖੁਲ੍ਹਾਏ ਦਸਮ ਦਰ। ਦਸਮ ਦਰ ਆਪ ਖੁਲ੍ਹਾਇਆ। ਆਤਮ ਜਿੰਦਾ ਤੋੜ ਵਖਾਇਆ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬੂੰਦ ਮੁਖ ਚੁਆਇਆ। ਕਵਲ ਨਾਭ ਆਪ ਉਲਟਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਾਚਾ ਕਰਮ ਗੁਰਸਿੱਖ ਲਿਖਾਇਆ। ਮੁਖ ਕਵਲ ਬੂੰਦ ਚੁਆਏ। ਸਵਾਂਤਕ ਸਾਂਤ ਆਪ ਵਰਤਾਏ। ਭਾਂਤੀ ਭਾਂਤ ਜੋਤ ਜਗਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਤਮ ਬੁਝੀ ਦੀਪ ਗੁਰਸਿਖ ਸਾਚੇ ਪ੍ਰਭ ਕਰੇ ਰੁਸ਼ਨਾਏ। ਆਤਮ ਦੀਪ ਪ੍ਰਭ ਜਗਾਇਆ। ਸਚ ਸਮੀਪ ਵਿਚ ਸਮਾਇਆ। ਵਡ ਮਹੀਪ ਦਿਸ ਨਾ ਆਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜੋਤ ਏਕੋ ਏਕ ਏਕ ਕਰ, ਆਪ ਆਪਣਾ ਬਿਰਦ ਰਖਾਇਆ। ਜੀਵ ਜੰਤ ਪ੍ਰਭ ਉਪਾਏ। ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਵਿਚ ਸਮਾਏ। ਆਦਿਨ ਅੰਤ ਦਿਸ ਨਾ ਆਏ। ਸਾਧਨ ਸੰਤ ਰਿਹਾ ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਆਪਣਾ ਜਗਤ ਛੁਪਾਏ। ਆਪਣਾ ਆਪ ਪ੍ਰਭ ਛੁਪਾਇਆ। ਕਲਜੁਗ ਜੀਵਾਂ ਭਰਮ ਭੁਲਾਇਆ। ਨਾ ਕੋਈ ਵੇਖੇ ਵੇਖ ਵਖਾਇਆ। ਲਾਏ ਲੇਖੇ ਜਿਸ ਜਨ ਦਇਆ ਕਮਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਾਚੇ ਮਾਰਗ ਗੁਰਸਿਖ ਸਾਚਾ ਲਾਇਆ। ਸਾਚੇ ਮਾਰਗ ਆਪ ਲਗਾਏ। ਆਪ ਆਪਣੀ ਦਇਆ ਕਮਾਏ। ਆਤਮ ਸਾਚਾ ਗਿਆਨ ਦਵਾਏ। ਚਰਨ ਧਿਆਨ ਆਪ ਰਖਾਏ। ਗੁਣ ਨਿਧਾਨ ਸਦ ਵਿਚ ਸਮਾਏ। ਵਡ ਵਡ ਮਿਹਰਵਾਨ ਦਇਆ ਕਮਾਏ। ਜੋ ਜਨ ਸਰਨੀ ਡਿਗੇ ਆਣ, ਪ੍ਰਭ ਪਕੜ ਉਠਾਏ। ਗੁਣਵੰਤ ਗੁਣ ਨਿਧਾਨ, ਜੋਤ ਸਰੂਪ ਵਿਚ ਸਮਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਤਿਗੁਰ ਸਾਚਾ ਜਿਸ ਜਨ ਦਇਆ ਕਮਾਏ। ਗੁਰਸਿਖ ਗੁਰ ਆਪ ਸਹਾਰਾ। ਆਪੇ ਦੇਵੇ ਨਾਮ ਅਧਾਰਾ। ਆਪੇ ਪਾਵੇ ਆਤਮ ਸਾਰਾ। ਆਪ ਜਗਾਏ ਜੋਤ ਅਪਾਰਾ। ਆਪ ਰਹਾਏ ਵਿਚ ਟਿਕਾਏ ਦੇਹੀ ਮਹੱਲ ਮੁਨਾਰਾ। ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਭੇਵ ਨਾ ਪਾਏ, ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਪ੍ਰਭ ਅਕਾਰਾ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਆਏ, ਸੋਹੰ ਸ਼ਬਦ ਭਰੇ ਭੰਡਾਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਏਕਾ ਦੇਵੇ ਸ਼ਬਦ ਅਧਾਰਾ। ਸ਼ਬਦ ਆਧਾਰ ਗੁਰਸਿਖ ਰਖਾਇਆ। ਵਿਚ ਸੰਸਾਰ ਆਪ ਵਡਿਆਇਆ। ਜਨਮ ਸਵਾਰ ਗਰਭਵਾਸ ਕਟਾਇਆ। ਕੀਆ ਪਾਰ ਨਾਂ ਦੇਰ ਲਗਾਇਆ। ਸਾਚੀ ਸਾਰ ਜਿਸ ਜਨ ਸਰਨੀ ਸੀਸ ਝੁਕਾਇਆ। ਆਤਮ ਹੋਏ ਅਧਾਰ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਰਸਨੀ ਗਾਇਆ। ਕਲਜੁਗ ਨਾ ਹੋਏ ਖੁਆਰ, ਨਿਹਕਲੰਕ ਸਚ ਤੇਰੀ ਸਰਨਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਕਿਰਪਾ ਕਰ ਸਿਰ ਹੱਥ ਧੁਰ ਸਾਚਾ ਦੀਆ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਵਰ, ਆਪ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਜਪਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਨਾਮ ਜੋ ਜਨ ਗਾਏ। ਜਗਤ ਮਾਣ ਪ੍ਰਭ ਰਖਾਏ। ਦੇਵੀ ਦੇਵ ਵਿਚ ਵਡਿਆਏ। ਸਾਚੀ ਸੇਵ ਚਰਨ ਕਮਾਏ। ਅਲੱਖ ਅਭੇਵ ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਸਿਰ ਤੇਰੇ ਹੱਥ ਟਿਕਾਏ। ਸੁਰਤੀ ਸੁਰਤ ਸੁਰਤ ਗਿਆਨਾ। ਆਤਮ ਸੁਰਤ ਸ਼ਬਦ ਉਪਜਾਣਾ। ਸਾਚੀ ਮੂਰਤ ਇਕ ਭਗਵਾਨਾ। ਨੂਰੋ ਨੂਰਤ ਵਿਚ ਜਹਾਨਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਆਪਣਾ ਪਹਰਿਆ ਬਾਣਾ। ਰਸਨਾ ਗਾਏ ਮਾਣ ਰਖਾਏ। ਪੁਰਖ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਦੇਖੇ ਦੇਖ ਭਰਮ ਭਰਮ ਭੁਲਾਏ। ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਲੇਖੇ ਲਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋ ਜਨ ਰਸਨਾ ਗਾਏ। ਰਸਨਾ ਜਪ ਸਵਾਸ ਸਵਾਸਾ। ਪੂਰਨ ਪ੍ਰਭ ਪੁਰਖ ਅਬਿਨਾਸ਼ਾ। ਜੋਤ ਜਗਾਏ ਆਤਮ ਰਾਸਾ। ਦੇਵੇ ਦਰਸ ਸਰਬ ਘਟ ਵਾਸਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਤਮ ਭਰੇ ਭੰਡਾਰ, ਸਦਾ ਸਦਾ ਹਿਰਦੇ ਰੱਖੇ ਵਾਸਾ। ਹਿਰਦੇ ਵਾਸ ਪ੍ਰਭ ਰਖਾਇਆ। ਸਚ ਨਿਵਾਸ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਘਰ ਦਵਾਇਆ। ਪੁਰਖ ਅਬਿਨਾਸ਼ ਵਿਚ ਸਮਾਇਆ। ਪੂਰਨ ਆਸ ਗੁਰਸਿਖ ਕਰਾਇਆ। ਬਲ ਬਲ ਬਲ ਜਾਸ ਜਿਸ ਜਨ ਹਰਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਰਿਦੇ ਵਸਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਪਰਗਟ ਜੋਤ ਦਰਸ ਦਿਖਾਇਆ। ਦਰਸ ਦੇਵੇ ਗੁਰਸਿਖ ਗੁਰਮੁਖ ਦੋਏ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਸੋਹੰ ਧਾਗੇ ਲਏ ਪਰਾੋਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਜਗਾਏ ਗੁਰਮੁਖ ਸੋਏ। ਸਾਚੇ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਪੁਰਖ ਉਪਾਏ। ਸਤਿ ਪੁਰਖਾਂ ਵਿਚ ਆਪ ਸਮਾਏ। ਆਪ ਆਪਣਾ ਵਿਚ ਛੁਪਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੀਵ ਜੰਤ ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਦਿਸ ਨਾ ਆਏ। ਨਾ ਦਿਸੇ ਨਾ ਵੇਖ ਵਖਾਣੇ। ਕਲਜੁਗ ਜੀਵ ਭੁੱਲੇ ਅੰਞਾਣੇ। ਗੁਰਮੁਖ ਵਿਰਲੇ ਸੁਘੜ ਸਿਆਣੇ। ਸਦ ਹੀ ਚੱਲਣ ਪ੍ਰਭ ਕੇ ਭਾਣੇ। ਸਾਚਾ ਰੰਗ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਮਾਣੇ। ਆਪ ਰਖਾਏ ਆਪਣੀ ਆਣੇ। ਜਗਤ ਜਗਾਏ ਬਾਲ ਅੰਞਾਣੇ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਦੇਵੇ ਦਰਸ ਮਿਟਾਏ ਹਰਸ ਗੁਣਵੰਤ ਗੁਣੀ ਨਿਧਾਨੇ। ਊਚ ਅਗੰਮ ਅਪਰ ਅਪਾਰ। ਪੂਰਨ ਬ੍ਰਹਮ ਕਰੇ ਵਿਚਾਰ। ਸਾਚਾ ਧਰਮ ਆਪ ਕਰਤਾਰ। ਖੋਟੇ ਕਰਮ ਕਲਜੁਗ ਕਲ ਹੋਇਣ ਖੁਆਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਸਤਿਗੁਰ ਸਾਚਾ, ਸੋਹੰ ਮਾਰੇ ਮਾਰ। ਦੁਸ਼ਟੀ ਦੁਸ਼ਟ ਦੁਰਾਚਾਰ। ਜਗਤ ਕਰਨ ਕੁਕਰਮ ਵਿਹਾਰ। ਸਾਚਾ ਧਰਮ ਗਏ ਵਿਸਾਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਖਪਾਏ ਦੁਸ਼ਟ ਦੁਰਾਚਾਰ। ਦੁਸ਼ਟ ਦੁਰਾਚਾਰਾਂ ਕਰੇ ਖੁਆਰਾ ਖੰਡਾ ਦੋ ਧਾਰਾ। ਖੰਡਾ ਦੋ ਧਾਰਾ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਮਾਰਾ। ਸਾਚਾ ਸ਼ਬਦ ਆਪ ਉਚਾਰਾ। ਦੁਖੀਆਂ ਦੁਖ ਸਰਬ ਨਿਵਾਰਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਜੋ ਜਨ ਮੰਗਣ ਆਏ ਦਵਾਰਾ। ਸ਼ਦੌਣ ਮਾਈ ਪੌਣ ਖਾਣ ਪੀਣ ਕਿਸ ਕੀ ਚਾਟੀ ਕਿਸ ਕਾ ਮਧਾਣ ਆਪੇ ਹੋਏ ਆਪ ਪਰਧਾਨ। ਮਾਈ ਗੌਰਜ਼ਾਂ ਵਡ ਬਲੀ ਬਲਵਾਨ। ਸੋਹੰ ਰਖਾਏ ਪ੍ਰਭ ਏਕਾ ਆਨ। ਦੁਖ ਮਿਟਾਏ ਵਾਲੀ ਦੋ ਜਹਾਨ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਸਤਿਗੁਰ ਸਾਚਾ, ਸਰਬ ਚੁਕਾਏ ਝੂਠੀ ਕਾਨ। ਕਿੰਗਰੇ ਕਿੰਗਰੇ ਮਰਦੰਗ ਵਜਾਇਆ। ਇਕ ਆਪਣਾ ਰੰਗ ਆਪ ਵਖਾਇਆ। ਮਾਈ ਗੌਰਜ਼ਾਂ ਦੁੱਧ ਗਵਾਇਆ। ਮੱਖਣ ਮਧਾਣ ਬੰਨ੍ਹ ਵਖਾਇਆ। ਭਗਤ ਭਗਵਾਨ ਦਇਆ ਕਮਾਇਆ। ਦੁਸ਼ਟ ਦੁਰਾਚਾਰਾਂ ਦੇ ਸਜਾਇਆ। ਸਾਚਾ ਦਰ ਫੇਰ ਵਸਾਇਆ। ਏਕਾ ਸ਼ਬਦ ਮੁਖ ਰਖਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਗੁਰ ਗੋਰਖ ਤੇਰਾ ਮਾਣ ਗਵਾਇਆ। ਮੂੰਡ ਮੁੰਡਾਏ ਕੰਨ ਪੜਵਾਏ। ਜਲੰਧਰ ਮਛੰਦਰ ਆਪ ਅਖਵਾਏ। ਜੋਤ ਕਲੰਦਰ ਜੀਵ ਬੰਦਰ ਪ੍ਰਭ ਆਪ ਨਚਾਏ। ਸਾਚੇ ਮੰਦਰ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੀ ਜੋਤ ਜਗਾਏ। ਕਲਜੁਗ ਕਾਇਆ ਝੂਠੀ ਕੰਦਰ ਅੰਧ ਅੰਧੇਰ ਫੇਰ ਰਖਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਪ ਆਪਣੀ ਦਇਆ ਕਮਾਏ। ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਗੁਰ ਦਰ ਆਏ। ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਪ੍ਰਭ ਦਇਆ ਕਮਾਏ। ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਅਨਾਦ ਅਨਾਦੀ ਵਡ ਬ੍ਰਹਿਮਾਦੀ ਦਰਸ ਦਿਖਾਏ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਪਰਗਟ ਜੋਤ ਭੋਗ ਲਗਾਏ। ਭੋਗ ਲਗਾਏ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਆਪਣੀ ਜੋਤ ਜਗਾ। ਭੋਗ ਲਗਾਏ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਮਾਤ ਜੋਤ ਪਰਗਟਾ। ਭੋਗ ਲਗਾਏ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਸਾਚੀ ਦਇਆ ਕਮਾ। ਭੋਗ ਲਗਾਏ ਆਪ ਪ੍ਰਭ, ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਦਏ ਵਰਤਾ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਭ ਥਾਈਂ ਹੋਏ ਸਹਾ। ਗੁਰ ਸੰਗਤ ਗੁਰ ਦਰ ਪਰਵਾਨ ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਚਤੁਰ ਸੁਜਾਨ। ਗੁਰ ਸੰਗਤ ਪ੍ਰਭ ਦੇਵੇ ਮਾਣ। ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਪ੍ਰਭ ਸਚ ਪਛਾਣ। ਗੁਰ ਸੰਗਤ ਹੋਏ ਦਰਬਾਨ। ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਪਾਇਆ, ਆਤਮ ਦੁਖ ਗਵਾਇਆ, ਸਰਬ ਸੁਖ ਪ੍ਰਭ ਦਰ ਤੇ ਪਾਇਆ, ਦੇਵੇ ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ। ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਤੇਰੀ ਬੰਦ ਖਲਾਸੀ। ਮਿਲਿਆ ਪ੍ਰਭ ਘਨਕਪੁਰ ਵਾਸੀ। ਦਰਸ ਪਰਸ ਮਿਟਾਈ ਹਰਸ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਸਦ ਬਲ ਬਲ ਜਾਸੀ। ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਪ੍ਰਭ ਉਤਾਰੀ ਸਰਬ ਉਦਾਸੀ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਆਤਮ ਕਰਾਏ ਰਾਸੀ। ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਤੇਰੀ ਆਤਮ ਰਾਸ। ਗੁਰ ਸੰਗਤ ਪ੍ਰਭ ਰੱਖੇ ਵਾਸ। ਗੁਰ ਸੰਗਤ ਪ੍ਰਭ ਵਸੇ ਪਾਸ। ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਮਿਲਿਆ ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸ਼। ਗੁਰ ਸੰਗਤ ਤਜਾਏ ਰਸਨ ਨਾ ਲਾਏ ਮਦਿਰਾ ਮਾਸ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਮਾਨਸ ਜਨਮ ਕਰਾਏ ਰਾਸ। ਮਾਨਸ ਜਨਮ ਜਗਤ ਸੁਧਾਰ। ਗੁਰ ਚਰਨ ਪ੍ਰੀਤੀ ਸਚ ਪਿਆਰ। ਸਰਬਜੀਤ ਸਦਾ ਜਗ ਜੀਤੀ, ਮਿਲਿਆ ਮੋਖ ਦਵਾਰ। ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਦੀ ਸਚ ਪ੍ਰੀਤੀ, ਸਦ ਸਦ ਸਦ ਜਾਓ ਚਰਨ ਬਲਿਹਾਰ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਸਤਿਗੁਰ ਸਾਚਾ ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਕਲ ਜਾਏ ਤਾਰ। ਸਾਚੇ ਘਰ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚਾ ਆਇਆ। ਸਾਚਾ ਦਰ ਆਪ ਸੁਹਾਇਆ। ਅਵਤਾਰ ਨਰ ਜੋਤ ਸਰੂਪੀ ਜਾਮਾ ਪਾਇਆ। ਏਕਾ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖ ਸਾਚੇ ਵਿਚ ਸਦ ਸਮਾਇਆ। ਆਪ ਖੁਲ੍ਹਾਏ ਦਸਮ ਦਰ, ਅਗਿਆਨ ਅੰਧੇਰ ਸਰਬ ਮਿਟਾਇਆ। ਕਰ ਦਰਸ ਤਨ ਮਨ ਜਾਏ ਠਰ, ਪ੍ਰਭ ਸਾਂਤਕ ਸਤਿ ਵਰਤਾਇਆ। ਝਿਰਨਾ ਝਿਰੇ ਅਪਰ ਅਪਰ, ਪ੍ਰਭ ਨਿਝਰੋਂ ਦੇ ਝਿਰਾਇਆ। ਚਰਨ ਲਾਗ ਗੁਰ ਸੰਗਤ ਜਾਏ ਤਰ, ਨਿਹਕਲੰਕ ਕਲ ਦਰਸ ਦਿਖਾਇਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਸੀਤਲ ਸਤਿ ਸਤਿ ਸਤਿ ਪਰਸਾਦਿ ਆਪ ਵਰਤਾਇਆ।