੧੨(12) ਭਾਦਰੋਂ ੨੦੦੬(2006) ਬਿਕ੍ਰਮੀ ਪਿੰਡ ਬੁੱਗੇ ਜ਼ਿਲਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਪ੍ਰੇਮ ਸਿੰਘ ਦੇ ਗ੍ਰਹਿ
ਤੀਨ ਲੋਕ ਮੇਰਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ । ਲੋਕਮਾਤ ਪਾਤਾਲ ਵਿਚ ਆਕਾਸ਼ । ਆਕਾਸ਼ ਵਿਚ ਮੈਂ ਜੋਤ
ਸਰੂਪਾ । ਉਨੰਜਾ ਪਵਣ ਚਵਰ ਸਿਰ ਹੋਤਾ । ਐਸੀ ਜੋਤ ਜਗੇ ਨਿਰਾਲੀ । ਬਿਨ ਬੱਤੀ ਇਹ ਦੀਪਕ ਬਾਲੀ । ਉਤਮ ਦੀਆ ਮੈਂ ਆਪ ਨਿਆਰਾ । ਐਸਾ ਮੇਰਾ ਖੇਲ ਅਪਾਰਾ । ਜੋਤ ਵਿਚੋਂ ਮੈਂ ਜੋਤ ਜਗਾ ਕੇ । ਲੱਖ ਚੁਰਾਸੀ ਜੂਨ ਉਪਾ ਕੇ । ਰਕਤ ਬੂੰਦ ਦੀ ਦੇਹ ਬਣਾਈ । ਵਿਚ ਆਪਣੀ ਜੋਤ ਟਿਕਾਈ । ਉਪਰ ਅਕਾਸ਼ ਜੋ ਮੇਰਾ ਧਾਮ । ਉਸ ਦਾ ਧਰਿਆ ਬੈਕੁੰਠ ਨਾਮ । ਉਸ ਦੇਸ ਦਾ ਮੈਂ ਹਾਂ ਵਾਲੀ । ਵਿਜੇ ਰੂਪ ਆਪ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ । ਆਪ ਆਪਣੇ ਖੇਲ ਰਚਾਵੇ । ਸਮੇਂ ਅਨੁਸਾਰ ਜੋਤ ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ । ਕਲਜੁਗ ਦੀ ਮੈਂ ਕਰਾਂ ਸਫ਼ਾਈ । ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਨੇ ਜੋ ਲਿਖਤ ਕਰਾਈ । ਲਿਖਤ ਲਿਖੀ ਓਸ ਸਤਿਗੁਰ ਪੂਰੇ । ਪਲਟੀ ਕਾਇਆ ਹੁਣ ਬੈਠਾ ਹਜ਼ੂਰੇ । ਬਾਰਾਂ ਭਾਦਰੋਂ ਇਹ ਬਚਨ ਲਿਖਾਇਆ । ਬਾਬੇ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਤੋਂ ਸਤਿਗੁਰੂ ਬਣਾਇਆ । ਅੱਜ ਦਿਤੀ ਆ ਮੈਂ ਵਡਿਆਈ । ਆਪਣੀ ਜੋਤ ਇਹਦੇ ਵਿਚ ਪਾਈ । ਆਪਣੀ ਜੋਤ ਮੈਂ ਇਹਦੇ ਵਿਚ ਪਾਊਂ । ਇਹਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਮੈਂ ਛਤਰ ਝੁਲਾਊਂ । ਮੈਂ ਹਾਂ ਇਹਦੇ ਹੁਕਮ ਅਨੁਸਾਰ । ਬਾਬੇ ਲਿਖਤ ਲਿਖੀ ਅਪਾਰ । ਬਾਬੇ ਆਪਣੀ ਕਲਮ ਚਲਾਈ । ਛੱਡੀ ਦੇਹ ਮੈਂ ਜੋਤ ਪ੍ਰਗਟਾਈ । ਮੇਰੀ ਜੋਤ ਦਾ ਹੋਇਆ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ । ਕਲਜੁਗ ਦਾ ਹੁਣ ਕੀਤਾ ਨਾਸ । ਸਤਿਜੁਗ ਦਾ ਹੁਣ ਸਤਿ ਵਰਤਾਇਆ । ਬਾਬੇ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਤਖ਼ਤ ਬਹਾਇਆ । ਮਾਤਲੋਕ ਵਿਚ ਤਖ਼ਤ ਅਪਾਰਾ । ਪਲੰਘ ਨਿਵਾਰ ਜਿਸ ਦਿਤਾ ਸਹਾਰਾ । ਜਿਤਨੇ ਬਸਤਰ ਇਸ ਤੇ ਪਾਏ । ਪ੍ਰੇਮ ਸਿੰਘ ਤੇ ਪੜਦੇ ਪਾਏ । ਓਸ ਧਾਮ ਦਾ ਨਹੀਂ ਵਿਨਾਸ । ਜਿਥੇ ਮੇਰਾ ਹੋਇਆ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ । ਮਾਤਲੋਕ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਸੁਖਆਸਣ । ਸਦੀਵ ਰਹੇ ਸਦਾ ਸੁਖਆਸਣ । ਸਿੰਘਆਸਣ ਇਹਦਾ ਨਾਂ ਰਖਾ ਕੇ । ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਬੈਠਾ ਆ ਕੇ । ਬਾਬੇ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਮਾਣ ਦਵਾ ਕੇ । ਪਿੰਡ ਬੁੱਗੇ ਸਾਚਾ ਧਾਮ ਬਣਾ ਕੇ । ਪ੍ਰੇਮ ਸਿੰਘ ਜਿਸ ਸੇਵ ਕਮਾਈ । ਆਪਣੀ ਦਾਤ ਸਤਿਗੁਰ ਅੱਗੇ ਟਿਕਾਈ । ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਇਸ ਤਜੀ ਮਾਇਆ । ਸਤਿਗੁਰ ਅੱਗੇ ਸੀਸ ਨਿਵਾਇਆ । ਐਸੀ ਦਿਤੀ ਇਹਨੂੰ ਵਡਿਆਈ । ਪ੍ਰੇਮ ਨਗਰੀ ਏਹ ਧਾਮ ਅਖਵਾਈ । ਚਾਰ ਜੁਗ ਏਹ ਰਹਿਸੀ ਧਾਮ । ਜਿਸ ਨੇ ਕਰੀ ਏਥੇ ਪ੍ਰਨਾਮ । ਉਹਨੂੰ ਮਿਲੂ ਆਪ ਭਗਵਾਨ । ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਭਗਵਾਨ । ਪ੍ਰੇਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਪ੍ਰੇਮ ਆ ਕੀਤਾ । ਜਸ ਚਾਰ ਜੁਗ ਖਟ ਲੀਤਾ । ਐਸੀ ਸਿੱਖ ਨੂੰ ਦਿਤੀ ਵਡਿਆਈ । ਜੋਤ ਸੰਗ ਆ ਜੋਤ ਮਿਲਾਈ । ਚੁਰਾਸੀ ਵਿਚੋਂ ਆਪ ਕਢਾ ਕੇ । ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਰੱਖੂੰ ਮਿਲਾ ਕੇ । ਬੈਕੁੰਠ ਧਾਮ ਦਾ ਦਰਸ ਦਿਖਾ ਕੇ । ਪਾਲ ਸਿੰਘ ਦੇ ਕੋਲ ਬਹਾ ਕੇ । ਸੇਵਾ ਕਰਾਊਂ ਹੱਥ ਚਵਰ ਫੜਾ ਕੇ । ਧ੍ਰੂ ਕਬੀਰ ਹੁਣ ਪਰੇ ਹਟਾ ਕੇ । ਸਵਰਨ ਸਿੰਘ ਦਰ ਅੱਗੇ ਬਹਾ ਕੇ । ਚੇਤ ਸਿੰਘ ਦੀ ਬਿੰਦ ਸੀ ਭਾਈ । ਸਾਡੇ ਦਰ ਤੇ ਮਿਲੇ ਵਡਿਆਈ । ਐਸੀ ਪਦਵੀ ਓਸ ਨੇ ਭਾਈ । ਪਾਵੇ ਦਰਸ ਸਦਾ ਜਸ ਗਾਈ । ਜੇਠ ਸੱਤ ਉਹਦੀ ਦੇਹ ਛੁਡਾਈ । ਐਡੀ ਉਸ ਤੇ ਦਇਆ ਕਮਾਈ । ਤਜੀ ਮਾਟੀ ਹੋਇਆ ਜੋਤ ਸਰੂਪਾ । ਰੱਖੇ ਲਾਜ ਸਤਿਗੁਰ ਅਨੂਪਾ । ਅੰਤ ਕਾਲ ਜਾ ਉਸ ਦਾ ਹੋਇਆ । ਸਾਡੇ ਦਰ ਤੇ ਸਾਰਾ ਬੰਸ ਰੋਇਆ । ਕੌਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਧੀਰ ਧਰਾਵੇ । ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਕਾਰ ਕਰਾਵੇ । ਜੈਸੀ ਵਸਤ ਉਥੇ ਹੀ ਪਾਵੇ । ਆਪਣਾ ਭੇਤ ਆਪ ਰਖਾਵੇ । ਛੁਡਾਈ ਦੇਹ ਧ੍ਰੂ ਹੋਇਆ ਅਤੀਤਾ । ਸਵਰਨ ਸਿੰਘ ਸਦਾ ਹੈ ਜੀਤਾ । ਐਸੀ ਪਦਵੀ ਉਹਨੇ ਪਾਈ । ਕੁੱਖ ਮਾਤਾ ਦੀ ਸੁਫਲ ਕਰਾਈ । ਚੇਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਦਿਤੀ ਵਡਿਆਈ । ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਦਏ ਦੁਹਾਈ । ਐਸੀ ਇਹ ਮੈਂ ਚਾਲ ਚਲਾਈ । ਹਾਜ਼ਰ ਹੋ ਕੇ ਦੇਹ ਛੁਡਾਈ । ਸਤਿਜੁਗ ਦੀ ਇਹ ਚਲੀ ਰੀਤਾ । ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਪਤਿਤ ਪੁਨੀਤਾ । ਆਪ ਆਪਣਾ ਬਿਰਦ ਸੰਭਾਲਿਆ । ਆਪਣੇ ਭਗਤ ਨੂੰ ਆਪ ਉਠਾ ਲਿਆ । ਪਤਾਲੋਂ ਕੱਢ ਆਕਾਸ਼ ਬਹਾ ਲਿਆ । ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਏਹ ਬਚਨ ਸੁਣਾ ਲਿਆ । ਚੇਤ ਸਿੰਘ ਕਿਉਂ ਰੋਵੇ ਭਾਈ । ਉਚ ਪਦਵੀ ਤੇਰੇ ਪੁੱਤ ਨੇ ਪਾਈ । ਸੰਸਾਰ ਵਾਲੀ ਤਜਾਈ ਮਾਇਆ । ਅੰਤ ਜੋਤੀ ਜੋਤ ਮਿਲਾਇਆ । ਝੂਠੀ ਦੇਹ ਨਾਲ ਕਰੇ ਪ੍ਰੀਤ । ਸਤਿਗੁਰ ਦੀ ਨਾ ਜਾਣੇ ਰੀਤ । ਮੇਰਾ ਇਹ ਰਾਹ ਨਿਰਾਲਾ । ਆਪਣਿਆਂ ਭਗਤਾਂ ਸਦਾ ਰਖਵਾਲਾ । ਮੈਂ ਐਸੀ ਕਾਰ ਕਮਾਵਾਂ । ਮਨਮੁਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਗੁਰਸਿਖ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾਂ । ਕਲਜੁਗ ਦਾ ਹੁਣ ਮਾਣ ਗਵਾਵਾਂ । ਵਿਚ ਸਤਿਜੁਗ ਸਿਰ ਇਹਨਾਂ ਛਤਰ ਝੁਲਾਵਾਂ । ਘਾਲ ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਨੇ ਐਸੀ ਘਾਲੀ । ਭੁੱਖ ਨੰਗ ਸਿੱਖਾਂ ਨੇ ਘਾਲੀ | ਬੁੱਧ ਸਿੰਘ ਬਾਲੇ ਚਕ ਵਾਲਾ । ਜਿਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਕੱਢਿਆ ਦਵਾਲਾ । ਜਿਸ ਨੇ ਮੇਰੀ ਸਾਰ ਸੀ ਪਾਈ । ਤਨ ਮਨ ਧਨ ਦੇਹ ਸੀ ਲੁਟਾਈ । ਐਸਾ ਉਸ ਨੇ ਲਾਇਆ ਝੋਰਾ । ਮਾਸ ਗਾਲਿਆ ਓਹਦਾ ਭੋਰਾ ਭੋਰਾ । ਸਿੱਖੀ ਤਿੱਖੀ ਓਸ ਆ ਡਿੱਠੀ । ਧੁਰਦਰਗਾਹ ਦੀ ਮੈਥੋਂ ਲੈ ਲਈ ਚਿੱਠੀ । ਆਪਣਾ ਉਸ ਨੇ ਕੀਆ ਨਬੇੜਾ । ਬਹੁਰ ਨਾ ਹੋਵੇ ਜਗਤ ਤੇ ਫੇਰਾ । ਦਇਆ ਓਸ ਤੇ ਆਪ ਆ ਕੀਤੀ । ਆਤਮ ਵਿਚ ਆਤਮਾ ਸੀਤੀ । ਐਸੀ ਉਸ ਨੂੰ ਦਿਤੀ ਸ਼ਾਂਤ । ਕਰੇ ਜਸ ਮੇਰਾ ਦਿਨ ਰਾਤ । ਝੂਠੀ ਮਾਇਆ ਓਸ ਤਾਈਂ ਤਜਾਇਆ । ਅੰਤ ਕਾਲ ਜੋਤੀ ਜੋਤ ਸਮਾਇਆ । ਜੋਤ ਵਿਚ ਆ ਜੋਤ ਮਿਲਾ ਕੇ । ਬੈਕੁੰਠ ਧਾਮ ਦੇ ਵਿਚ ਪੁਚਾ ਕੇ । ਸਵੱਛ ਸਰੂਪ ਦਾ ਦਰਸ ਕਰਾ ਕੇ । ਐਸਾ ਹੋਇਆ ਮੈਂ ਆਪ ਕਿਰਪਾਲ । ਆਪਣਿਆਂ ਸਿੱਖਾਂ ਦਾ ਮੈਂ ਦੀਨ ਦਿਆਲ । ਦੀਨ ਦਿਆਲ ਮੈਂ ਅਖਵਾਵਾਂ । ਆਪਣਿਆਂ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਮਾਣ ਦਵਾਵਾਂ । ਐਸਾ ਮੈਂ ਇਨਸਾਫ ਕਰਾਵਾਂ । ਜੂਨ ਵਿਚੋਂ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਕਢਾਵਾਂ । ਮੇਰੀ ਸਰਨ ਸਿੱਖ ਜੋ ਪਰੇ । ਗਰਭ ਜੂਨ ਮੇਂ ਕਦੇ ਨਾ ਅੜੇ । ਐਸਾ ਤੋੜਾ ਮੈਂ ਜ਼ੰਜਾਲਾ । ਅੰਤ ਕਾਲ ਮੇਂ ਮੈਂ ਰਖਵਾਲਾ । ਜਿਸ ਨੇ ਆਸ ਇਹਨਾਂ ਚਰਨਾਂ ਦੀ ਰਖਵਾਈ । ਤੀਨ ਲੋਕ ਵਿਚ ਮਿਲੇ ਵਡਿਆਈ । ਜਿਥੇ ਹੋਵੇ ਭੈ ਭਿਆਨਕ । ਓਥੇ ਸਿੱਖਾਂ ਦਾ ਮੈਂ ਰਖਵਾਲਕ । ਐਸੀ ਦਇਆ ਤੁਸਾਂ ਤੇ ਕੀਤੀ । ਕਲਜੁਗ ਵਿਚ ਪਰਖੀ ਨੀਤੀ । ਤੁਸਾਂ ਮਾਣ ਕੀਆ ਹੈ ਮੇਰਾ । ਮੈਂ ਸਹਾਈ ਸਦਾ ਹਾਂ ਤੇਰਾ । ਦੁਸ਼ਟਨ ਕੋ ਮੈਂ ਆਪ ਸੰਘਾਰਾ । ਚੱਕਰ ਸੁਦਰਸ਼ਨ ਐਸਾ ਮਾਰਾ । ਜਿਸ ਨੂੰ ਮਾਰਾਂ ਰਾਖੇ ਨਾ ਕੋਏ । ਆਗੇ ਪਾਛੇ ਮੰਦੀ ਸੋਏ । ਮੇਰੇ ਚਰਨਾਂ ਕੋ ਕਰੇ ਪ੍ਰਨਾਮ । ਸਫਲ ਹੋਣਗੇ ਤਿਨ ਕੇ ਕਾਮ । ਮੇਰੇ ਕਹੇ ਨੂੰ ਤੁਸੀਂ ਭੁੱਲ ਨਾ ਜਾਣਾ । ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਨਹੀਂ ਅੰਞਾਣਾ । ਬਚਨ ਸਤਿਗੁਰ ਆਪ ਲਿਖਾਵੇ । ਆਪਣਾ ਮਾਰਗ ਆਪ ਬਤਾਵੇ । ਕੋਈ ਨਾ ਤੋੜੇ ਮੇਰੀ ਰੀਤਾ । ਮੇਰਾ ਹੁਕਮ ਰੱਖੋ ਸਦਾ ਚੀਤਾ । ਜੋ ਪਕਵਾਨ ਪਕੇਗਾ ਤੋਰਾ । ਉਸ ਕੋ ਭੋਗ ਲਗੇਗਾ ਮੋਰਾ । ਭੋਗ ਲਗੇ ਭਗਵਾਨ ਕੋ ਭਾਈ । ਉਹ ਵਸਤੂ ਸੀਤ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਅਖਵਾਈ । ਆਗਿਆ ਲੈ ਕੇ ਫੇਰ ਉਹ ਖਾਵੇ । ਜਨਮ ਮਰਨ ਕੇ ਦੁੱਖ ਮਿਟਾਵੇ । ਬਚਨ ਮੰਨ ਲਏ ਵੀਰ ਮੇਰਾ । ਦੁੱਖ ਕਲੇਸ਼ ਲਹਿ ਜਾਊ ਤੇਰਾ । ਮਨ ਵਿਚੋਂ ਹੰਗਤਾ ਮਾਣ ਗਵਾ ਲੈ । ਸੰਗਤ ਦੀ ਹੁਣ ਸੇਵ ਕਮਾ ਲੈ । ਚਰਨਾਂ ਉਪਰ ਸੀਸ ਟਿਕਾ ਲੈ । ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਰਿਦੇ ਧਿਆ ਲੈ । ਭੋਗ ਲਗੇ ਭੋਜ ਬਣ ਜਾਏ । ਬਿਨ ਭੋਗੋਂ ਭੱਖ ਅਖਵਾਏ । ਲੇਹਜ਼ ਫੇਹਜ਼ ਇਕ ਸੰਗ ਰਲਾਏ । ਚਾਰ ਨਾਮ ਭੋਜਨ ਅਖਵਾਏ । ਭੋਗ ਲਗਾਓ ਹੋਵੇਗਾ ਆਦਰ । ਮਹਾਰਾਜ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਸਦਾ ਜੇ ਹਾਜ਼ਰ ।